ΔΑΚΕ Εκπαιδευτικών - συνωστισμένοι στην παραλία της «Χρυσής Αυγής»

Φωτογραφία αρχείου.

Απαιτεί, «εθνοκεντρική εκπαίδευση βασισμένη στις αξίες του Ελληνικού πολιτισμού»!

 Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ

Μέλους της Γραμματείας των Συνεργαζόμενων 

Εκπαιδευτικών Κινήσεων

Κάποιες φορές, όσοι παρακολουθούν από κοντά τις πολιτικές ή συνδικαλιστικές εξελίξεις , αναρωτιούνται: πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει κάποιος προκειμένου να εξυπηρετήσει καθαρά ψηφοθηρικούς στόχους; Το κείμενο και η αφίσα της ΔΑΚΕ εκπαιδευτικών για το συνέδριο της ΟΛΜΕ, απαντούν: πολύ, πάρα πολύ.

Θα προσπεράσουμε κάποια επικοινωνιακά πλημμελήματα . Όπως για παράδειγμα το ότι βαφτίζει το νέο πειθαρχικό δίκαιο-λαιμητόμο, που στοιχειώνει τους εφιάλτες χιλιάδων εκπαιδευτικών , ως «δίκαιο Μανιτάκη» , λες και η συγκυβέρνηση, που Πρωθυπουργός είναι ο Α. Σαμαράς , είναι κυβέρνηση μόνο της ΔΗΜΑΡ. Τους καταλαβαίνουμε. Ίσως να μπέρδεψαν τη ΔΗΜΑΡ με την Πολιτική Άνοιξη.

Ούτε θα σταθούμε ιδιαίτερα στην καταγγελία των «νεοφιλελεύθερων επιλογών που υποβαθμίζουν το βιοτικό μας επίπεδο». Η υιοθέτηση του  ιδεολογικοπολιτικού λόγου του ΣΥΡΙΖΑ , από μια παράταξη που πρόσκειται στον κατεξοχήν πολιτικό φορέα του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα , αν είναι ειλικρινής , σίγουρα θα πρέπει να δρομολογήσει ραγδαίες εξελίξεις στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Αν όχι…

Και μάλλον θα πρέπει να δούμε με κατανόηση τις θέσεις για Εκπαιδευτικό Μισθολόγιο, χωρίς να μπούμε στον πειρασμό να αναρωτηθούμε: «μα καλά, τόσα χρόνια , που ήταν σε κάθε προεκλογικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας, γιατί δεν το υλοποίησε;»  Scripta manet θα μου πεις αλλά και  O Tempora O Mores!

Και με την ίδια συμπάθεια , θα πρέπει να σταθούμε στην καταγγελία του «αριστερού λαϊκισμού, που υπόσχεται τα πάντα στους πάντες». Όσο κι αν ψάξαμε σε όλα τα προγράμματα των πολιτικών φορέων της Αριστεράς (σε όλες της τις εκδοχές) μόνο ακατάσχετη παροχολογία δεν βρήκαμε. Το αντίθετο. Βρήκαμε όμως, κατά λάθος, τις υποσχέσεις της Νέας Δημοκρατίας για « τη κατασκευή 1233 νέων σχολικών κτιρίων μέχρι το 2013» ή τις υποσχέσεις για χιλιάδες υπολογιστές που ΘΑ δινόταν στους καθηγητές ή… ή…ή. Cult στιγμές του ελληνικού πολιτικού λόγου.

Προσπερνάμε, τέλος, και την, ειλικρινή , εναντίωση της ΔΑΚΕ στην αξιολόγηση, χωρίς να υπενθυμίσουμε ότι ήταν προεκλογική δέσμευση της Νέας Δημοκρατίας( το 2012) ,όπου ένας από τους «6 βασικούς άξονες για την εκπαίδευση» θα ήταν και η «Αξιολόγηση της εκπαίδευσης. Στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση η αξιολόγηση πραγματοποιείται από στελέχη της εκπαίδευσης και συνδέεται με την υπηρεσιακή εξέλιξη».

Το τσεκούρι του Βορίδη, όχι του Κολοκοτρώνη 

Εκεί όμως που δεν θα μπορέσουμε να δείξουμε, ούτε εμείς, ούτε κανείς, καμία κατανόηση είναι όταν η ΔΑΚΕ Εκπαιδευτικών αφήνει το χιούμορ και πιάνει το τσεκούρι (του Βορίδη, όχι του Κολοκοτρώνη. Το ένα είναι τζάμπα κι ελαφρύ, το άλλο… άστα).

Η ΔΑΚΕ λοιπόν, απαιτεί, «εθνοκεντρική εκπαίδευση βασισμένη στις αξίες του Ελληνικού πολιτισμού».

Βέβαια, εάν δεν μας απατά η μνήμη μας , ποτέ ξανά δεν έθετε τέτοιο ζήτημα η ΔΑΚΕ. Ούτε καν πριν από δύο χρόνια. Τι να υποθέσουμε κι εμείς; Ότι θέλουν να ψαρέψουν στα , πολύ θολά, νερά της Χρυσής Αυγής; Ή ότι η συγκυβέρνηση των τριών διέλυσε τόσο πολύ τα εθνικά χαρακτηριστικά της εκπαίδευσης τα τελευταία δύο χρόνια, που έκανε το αίτημα ΤΩΡΑ επίκαιρο; Διαλέγετε και παίρνετε.

Αλλά για την ουσία: Τι ακριβώς εννοεί η ΔΑΚΕ λέγοντας «εθνοκεντρική εκπαίδευση»;

«Εθνοκεντρική» δεν ήταν άραγε επί κυβερνήτου Μεταξά, όπου οι «εθνοκεντρικοί υπουργοί» έφθασαν να λογοκρίνουν  τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, (απαγόρευσαν ακόμη και  την παράσταση της ”Αντιγόνης” του Σοφοκλή επειδή περιείχε βαρείς χαρακτηρισμούς κατά των τυράννων), το Θουκυδίδη  και τον Αριστοφάνη.

«Εθνοκεντρική» δεν ήταν και η παιδεία επί του καθεστώτος του «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών», του «εθνοκεντρικού καθεστώτος» που παρέδωσε την Κύπρο στον Αττίλα;

Αλήθεια, σε ποιες παιδαγωγικές αντιλήψεις , είναι θεμελιωμένη η λεγόμενη «εθνοκεντρική εκπαίδευση»; Ποιο παιδαγωγικό σύστημα, πλην του ναζιστικού, δεν έχει σαν βασική του αντίληψη ότι είναι θεμελιώδης υποχρέωση της εκπαίδευσης να κατευθύνεται από τις αρχές της ισότητας των πολιτισμών και των ανθρώπων και ότι ο ρόλος της διόλου δεν είναι να ιεραρχεί πολιτισμούς, αλλά να παραμένει αξιολογικά ουδέτερη;

Αλήθεια, με ποιο τρόπο θα εξασφαλιστεί η ποιότητα της «εθνοκεντρικής εκπαίδευσης»; Μήπως με «Ειδικές εξετάσεις για τους διδάσκοντες ώστε να επιβεβαιωθεί το γνωστικό τους επίπεδο και η εθνική τους συνείδηση», όπως ρητά αναφέρει η Χρυσή Αυγή;

Αλήθεια , συμφωνεί η ΔΑΚΕ ότι απαιτείται «Εθνικός προσανατολισμός της Παιδείας, μακριά από τα Διεθνιστικά και Μαρξιστικά δόγματα που της επιβλήθηκαν από τη Μεταπολίτευση και μετά» , όπως επίσης ρητά αναφέρει το πρόγραμμα της Χρυσής Αυγής; Γιατί εάν  συμφωνεί με το συμπέρασμα , συμφωνεί και με την ερμηνεία. Με δεδομένο ότι από τη μεταπολίτευση και μετά η Νέα Δημοκρατία ήταν βασική κυβερνητική παράταξη, συμφωνούν ότι Καραμανλής (θείος και ανιψιός), Ράλλης, Μητσοτάκης και Σαμαράς, επέβαλαν Μαρξιστικά δόγματα;

Θα ήταν γραφικοί , εάν δεν ήταν επικίνδυνοι…

Άλλες εποχές, θα μπορούσαμε ακόμη και να γελάμε, αλλά η μνημονιακή χούντα μας στέρησε και το χαμόγελο.

Σε περιόδους κρίσης η έννοια της πατρίδας επανέρχεται  και αποκτά ιδιαίτερη ιδεολογική βαρύτητα. Η πατρίδα, την οποία επικαλείται όλο και συχνότερα σήμερα ο πολιτικός «μνημονιακός εθνοκεντρισμός», λειτουργεί είτε σαν ένα κενό σημαίνον που διαρκώς επανασημασιολογείται με όρους φολκλόρ είτε  σαν άλλοθι επίκλησης με στόχο τη νομιμοποίηση των μνημονιακών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών, ως την μοναδική, αυτονόητη εθνική επιλογή.

Μιλάνε για «εθνοκεντρισμό» όσοι στηρίζουν πολιτικές που διαλύουν τη χώρα.

Πόσο «εθνοκεντρική» είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε μνημονιακή αποικία και των εργαζόμενων σε σύγχρονους παρίες, χωρίς δικαιώματα, χωρίς όνειρα;

Πόσο «εθνοκεντρικές» είναι οι χιλιάδες απολύσεις, οι χιλιάδες αυτοκτονίες, οι εκατομμύρια άνεργοι; 

Για την Αριστερά, η Πατρίδα έχει κοινωνικό περιεχόμενο και έτσι την νοηματοδοτεί. Οι εργαζόμενοι σε αυτό τον τόπο, δεκαετίες τώρα , γνωρίζουν ότι «εθνοκεντρισμός» και πατριδοκαπηλία πήγαιναν μαζί.

Ξέρουν ότι «εθνοκεντρισμός» και «εθνομηδενισμός», αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και ότι ο πραγματικός πατριωτισμός ποτέ δεν ήταν ανέξοδα κηρύγματα περί εθνικού μεγαλείου και ανωτερότητας, αλλά πράξεις. Πράξεις προς το συμφέρον των εργαζομένων και της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Και –δυστυχώς- θυμούνται…

Θυμούνται τους ταγματασφαλήτες να βαφτίζονται αντιστασιακοί.

Θυμούνται  τους «εθνικούς εργολάβους» να μετατρέπουν τους φόρους του μισθωτού και του συνταξιούχου, σε επενδυτικά δανεικά κι αγύριστα , για να πλουτίσουν.

Θυμούνται τους εθνικούς συμμάχους και ξένους επενδυτές να  μετατρέπουν το τόπο σε απέραντη Ιερισσό.

Η Αριστερά , η Αριστερά των αγώνων , δεν θα ζητήσει εύσημα πατριωτικής αναγνώρισης από πουθενά. Τα κέρδισε με το ίδιο της το αίμα.  Και θα συνεχίσει να αγωνίζεται για το πραγματικά πατριωτικό καθήκον: μια χώρα χωρίς μνημόνια , χωρίς ντόπια και ξένα παράσιτα, με τους εργαζόμενους και το λαό να ορίζουν το τόπο.

 Αλήθεια, πως θα εξηγήσουν σε μέλη , οπαδούς και ψηφοφόρους το πώς γίνεται ο , κατ΄ αυτούς «εθνοκεντρικός» Άδωνις, να συγκυβερνά με την , κατ΄ αυτούς , «εθνομηδενίστρια» Ρεπούση, υπεύθυνα και πάνω απ όλα… «εθνικά»;;;

 Και εάν το πρόβλημα της είναι η «αριστερά , που θέλει το σχολείο-κέντρο προπαγάνδας» , ας πάει στα σχολεία επιτέλους. Ίσως εκεί δεν δει κέντρα προπαγάνδας, αλλά κέντρα παιδιών υποσιτισμένων και καθηγητών στα όρια της οικονομικής, κοινωνικής και ηθικής απαξίωσης. Και ίσως δει και κάτι άλλο: κέντρα,  που η πιο αιματοβαμμένη ιδεολογία του 20^ου αιώνα, ο ναζισμός, στρατολογεί νέες καρδιές, στο όνομα του «εθνοκεντρισμού» και του «μίσους».

Συνάδελφοι της ΔΑΚΕ, έχετε χρόνο μέχρι το συνέδριο να διορθώσετε κείμενα και αφίσες. (Και εάν σας στέρεψαν οι ιδέες, δανειστείτε μερικές από τις αφίσες της ΔΑΠ , για τα προεκλογικά της  party). Μην χύνετε νερό στο μύλο του μίσους και του ναζισμού για λίγες δεκάδες ψήφους. Και μη ματαιοπονείτε: οι Έλληνες εκπαιδευτικοί έχουν αξιολογηθεί με άριστα στην ιστορία. Οι παππούδες τους, από το Δίστομο τους έχουν μιλήσει για τις 700.000 νεκρούς που άφησαν πίσω τους  στη Κατοχή, γερμανικά SS και «εθνοκεντρικοί» δωσίλογοι.