Θα αφήσουμε την άσκηση πολιτικής στους μεταλλαγμένους σοσιαλιστές;

Συνέντευξη με τον Βασ. Μουλόπουλου – βουλευτή Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ 

Β. Μουλόπουλος.

  Μια συζήτηση με τον βουλευτή Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ Βασ. Μουλόπουλο είναι πάντοτε εποικοδομητική, πολύ περισσότερο που ο συνομιλητής προέρχεται από τον χώρο του Τύπου - πρώτος πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών – και επιπροσθέτως  εκπροσωπεί μια πολιτική ένωση που εμφανίζει ανθηρά δημοσκοπικά χαρακτηριστικά, τα οποία σε συνδυασμό με την κατάρρευση των δυο πρώην μεγάλων κομμάτων, δείχνουν πιθανότητες να αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό. Με αφορμή το κίνημα των πλατειών τον συνάντησα προ ημερών στην Πάτρα και είχαμε την παρακάτω συζήτηση:

- «Το καλό με τις διαδηλώσεις στις πλατείες, είναι ότι λένε πάντα την αλήθεια» λένε κάποιοι. Έτσι είναι;

Ακόμη και όποιος δεν έχει μια μακρόχρονη θητεία στην πολιτική μπορεί με μια ματιά να αντιληφθεί αν μια διαδήλωση – συγκέντρωση εκφράζει κάτι το αληθινό, το αυθόρμητο ή είναι κατασκευασμένη στα κομματικά και συνδικαλιστικά εργαστήρια.

Η πλατείες είπαν τρεις αλήθειες.

 - Η πρώτη είναι ότι υπάρχει στην κοινωνία ένα όριο, μια γραμμή άμυνας στις πολιτικές κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους και της εργασίας. Και ότι ο αγώνας για την υπεράσπισή τους δεν εξαντλείται σε μια λογομαχία, σε μια ψηφοφορία στη Βουλή.

- Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι η κοινωνική και γενεαλογική ποικιλία της πλατείας έδειξε ότι αναπτύσσεται ένα κίνημα αντίστασης στο πρόγραμμα σταθερότητας της Κυβέρνησης που καλεί και προκαλεί τα κόμματα της Αριστεράς, τα συνδικάτα, τις ηγετικές πολιτικές  ομάδες, να αναμετρηθούν με μια νέα μορφή δημοκρατίας από τα κάτω. Σίγουρα είναι ένα κίνημα γεμάτο αντιφάσεις, όπως κάθε καινούργιο που γεννιέται, αλλά είναι το πρώτο ηχηρό όχι στην κοινωνική συναίνεση που ζητούν τα οικονομικά και πολιτικά κέντρα εξουσίας της Ευρώπης. Είναι το πρώτο non passeran στις  πολιτικές συναινέσεις για ένα συντηρητικό μέτωπο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ – ΜΜΕ που θα σώσει την Ελλάδα εξοντώνοντας τους εργαζόμενους.

- Και αυτό μας οδηγεί στην τρίτη αλήθεια. Αυτή την περίοδο πολλοί αναρωτιούνται για το μέλλον και τις κατευθύνσεις της Αριστεράς: Ποια είναι και τι πρέπει να κάνει; Καλό θα ήταν να ακούσουν τι λένε οι άνθρωποι που θα έδιναν υπόσταση στην Αριστερά. Που καθημερινά γέμιζαν τις πλατείες ενάντια στις συκοφαντίες, τους εκβιασμούς, τους εκφοβισμούς, τις προβοκάτσιες, τα χημικά. Όπως εκείνοι που θα γεμίσουν τις πλατείες και τους δρόμους τις επόμενες ημέρες, τους επόμενους μήνες.

- Εκεί βρίσκεται η απάντηση για την Αριστερά;

Ναι, διότι πρώτη φορά από την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης, η νεολαία της ανεργίας και της προσωρινής εργασίας, βγαίνει, μαζί με τους γονιούς της, τόσο εντυπωσιακά στο πολιτικό προσκήνιο.

Οι πλατείες δείχνουν ένα δρόμο ανυπακοής και αντίστασης στη λεηλασία του κεφαλαίου και των επιχειρησιακών οργάνων του: του Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Αυτοί που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες του κόσμου επέβαλαν την δικτατορία των αγορών. Πλούτισαν από την εξαθλίωση των λαών. Κατέστρεψαν το μέλλον ολόκληρων γενεών. Εξαγόρασαν κυβερνήσεις και κόμματα, διέφθειραν κράτη, συνδικάτα, θεσμούς. Ποιος πιστεύει σοβαρά πως οι εργαζόμενοι θα εξακολουθήσουν να στέκονται πειθήνια στην ουρά, περιμένοντας τη σειρά τους για να τους τσακίσουν τα κόκαλα και να τους κάνουν τροφή στα κέρδη του κεφαλαίου;

- Δεν είναι ρεαλιστικό;

Όχι, γιατί τα πράγματα έχουν πια αρχίσει να ξεφεύγουν από τα χέρια αυτής της ολιγαρχίας και του  πολιτικού προσωπικού της. Και περνούν στα χέρια εκείνων που τολμούν να κοιτάξουν πέρα από τον ορίζοντα.

Και είναι αυτοί που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.

- Μετά το διήμερο 28-29/6/2011, τι είναι αυτά που άφησε ως παρακαταθήκη το κίνημα των πλατειών;

Το ότι γυναίκες, άνδρες, μεσόκοποι, ηλικιωμένοι και κυρίως νέοι. Πολλοί νέοι. Άνθρωποι που δεν έχουν πολιτικό σπίτι. Άνθρωποι που πριν από το πολιτικό σπίτι αναζητούν μια προοπτική για τη ζωή τους. Και η Αριστερά σε αυτόν τον κόσμο πρέπει να στραφεί. Με αυτόν τον κόσμο πρέπει να συναντηθεί και να αναμετρηθεί αν θέλει να ξαναγίνει δύναμη ανατροπής. Να τον ακούσει, να δεχθεί την κριτική του, την αμφισβήτησή του.

 «Δεν έχουν στόχους, δεν έχουν όραμα, δεν έχουν πρόταση δεν είναι πολιτικοποιημένοι», λένε οι συστηματικοί διανοούμενοι, η βολεμένη και παραδομένη μεταμοντέρνα Αριστερά και οι αγοραφοβικοί επαναστάτες. Τους διαφεύγει ή τους φοβίζει αυτό που ζητάει, αυτό που είναι η πλατεία. Θέλουν πίσω αυτά που τους έχουν κλέψει, την ελπίδα, τη ζωή, την αξιοπρέπεια.

- Η Αριστερά σε αυτές τις συνθήκες τι πρέπει να κάνει;

Χρειάζεται να φτιάξει ένα δίχτυ που θα ενοποιεί και θα κάνει ορατό το πολιτικό σενάριο που θα ενοποιεί πολιτικά την θρυμματισμένη κοινωνία. Αν τα αυτά ισχύουν, τότε  το θέμα της ενότητας της Αριστεράς, είναι που βρίσκεται στην κατηγορία των επειγόντων. ‘Η θα εγκαταλείψουμε τη σφαίρα της πολιτικής στους μεταλλαγμένους σοσιαλιστές και κομμουνιστές και εμείς θα αρκεσθούμε να είμαστε κομμάτια της Αριστεράς με ενδιαφέρουσες ιδέες ηρωικές δράσης αλλά στο περιθώριο των εξελίξεων ή θα ξαναρχίσουμε να κάνουμε κάτι  όλοι μαζί οι αριστεροί.

- Μπορεί να οδηγηθούμε σε κατάρρευση της πολιτικής;

Δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι η επόμενη περίοδος θα είναι περίοδος κατάρρευσης της  πολιτικής. Πιστεύω ότι θα είναι περίοδος πολιτικών ανακατατάξεων. Και ισχυρών πολιτικών συγκρούσεων. Το φάντασμα των επικίνδυνων τάξεων πλανάται πάλι πάνω από όλη την Ευρώπη. Και καμιά μηχανική πολιτικής συναίνεσης ή κυβέρνησης εθνικής ενότητας ή κυβέρνησης τεχνοκρατών δεν μπορεί αν το ξορκίσει.

- Δεν υπάρχει ο κίνδυνος να χάσει αυτή την ξεχωριστή ταυτότητά του ο ΣΥΝ και μαζί της αυτό που τον ώθησε να κάνει πολιτική;

Πριν από τον επιθετικό προσδιορισμό της Αριστεράς που θέλουμε να φτιάξουμε - αντικαπιταλιστική, αντισυστημική, ριζοσπαστική, κομμουνιστική, ανανεωτική - πιστεύω ότι αυτή η συζήτηση αυτές τις ιστορικές στιγμές που ζούμε, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως, δημιουργεί νησίδες περιχαράκωσης και αποκλεισμού. Πιστεύω ότι σε αυτό που επείγει να απαντήσουμε, αυτό που πρέπει να ορίσουμε είναι σε τι χρησιμεύει και τι πρέπει να κάνει η Αριστερά. Τώρα και όχι όταν οι συνθήκες ωριμάσουν. Μια αριστερά έχει νόημα σήμερα αν ξαναγίνει για τον κόσμο της εργασίας πολύ απλά χρήσιμη.