Γιώργος Γιαννόπουλος

 Η Δ΄ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Πρέπει να είναι ουσιαστική… (ακόμα κι αν κάποιοι δεν το θέλουν)

ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ, στις 16-17 Ιουλίου, στην αίθουσα Μελίνα Μερκούρη στο ΣΕΦ θα πραγματοποιηθεί η 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ όπως ανακοίνωσε η Γραμματεία του σχήματος.

ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ όργανο του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει πως οι εργασίες του διημέρου ξεκινούν στις 10 π.μ., ενώ σημείωσε πως η αναβολή μιας εβδομάδας από τον αρχικό προγραμματισμό έγινε για να διευκολύνει τη διεξαγωγή πολύ περισσότερων συνελεύσεων τοπικών, κλαδικών και θεματικών οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Από την Πάτρα, αναμένεται να λάβουν μέρος 27 αντιπρόσωποι, προερχόμενοι από όλες τις συνιστώσες.

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ του οποίου το παρακάτω άρθρο φιλοξενείται στο blog, στο πλαίσιο του «ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ», είναι αντιπρόσωπος εκ μέρους της Πάτρας στην Δ΄ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ.

--------οοοο--------

ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ

                                                                                 

 Του Γιώργου Γιαννόπουλου

                                                                   

Μέλος  γραμματείας  ΝΕ Αχαΐας του ΣΥΝ

                                                                                       Μέλος συντονιστικού ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας

Γ. Γιαννόπουλος

ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΙ δεν θέλουν (ή δεν θέλουν τώρα;) την επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Μιλάμε βέβαια για την ουσιαστική επανεκκίνηση, που πρωταρχικά σημαίνει πολιτικό σχέδιο , σχέδιο διεξόδου από την σημερινή κατάσταση που απευθύνεται σε ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις με στόχο την συγκρότηση ενός νέου συνασπισμού εξουσίας. Σχέδιο που μέσα από την ειλικρινή και συντροφική συζήτηση, ξεπερνώντας τις τραυματικές εμπειρίες  του πρόσφατου παρελθόντος και το σημαντικό έλλειμμα αξιοπιστίας μας, καλούμαστε όλοι να το υπηρετήσουμε, αφού βέβαια το συναποφασίσουμε.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ του ΣΥΡΙΖΑ , το πολιτικό πλαίσιο που προτείνεται στην συνδιάσκεψη αποτελεί πράγματι μια σοβαρή προσπάθεια να συνθέσει προωθητικά τις όποιες διαφορετικές προσεγγίσεις και να συγκροτήσει τον βασικό κορμό της εναλλακτικής μας πρότασης που θα απευθύνουμε προς την κοινωνία.

Για την μεγάλη πλειοψηφία των μελών του ΣΥΝ (αλλά και πολλών άλλων- ανένταχτων ή μη) το πλαίσιο αυτό κατατίθεται ήδη με μεγάλη καθυστέρηση, καλύπτοντας ένα κενό που θα έπρεπε ήδη να έχει καλυφθεί  από καιρό, ένα σοβαρό κενό ενιαίας έκφρασης που είναι απαραίτητη προκειμένου μια πολιτική οντότητα να υφίσταται σαν τέτοια και να παίζει το ρόλο της.

ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗΣ διαμορφώθηκε με ευρεία συναίνεση (και μάλλον με…πολύ κόπο) και φάνηκε επίσης να κερδίζει και την αποδοχή της πλειοψηφίας του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ που πήρε μέρος στις συνελεύσεις, είναι πολύ πιθανό ότι και στην συνδιάσκεψη θα τύχει ευρείας αποδοχής και θα νομιμοποιηθεί σαν κοινό εργαλείο εξωστρεφούς δραστηριοποίησης . Κάποιοι δεν θέλουν να γίνει αυτό.

ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΕΙ ο ΣΥΡΙΖΑ (τουλάχιστον τώρα ) την ενιαία του πολιτική έκφραση επιδιώκουν να απολέσει η συνδιάσκεψη την νομιμοποιητική ισχύ της, να απογυμνωθεί από κάθε χαρακτηριστικό αποφασιστικού σώματος.

Ανάμεσα σε αυτούς που δεν θέλουν μια ουσιαστική συνδιάσκεψη συγκαταλέγεται καταρχήν η ΚΟΕ. Η ΚΟΕ αφήνει να εννοηθεί ότι το πολιτικό πλαίσιο είναι ανεπαρκές. Επειδή όμως από την αρχή της συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει κοινή πεποίθηση ότι μπορούμε να δράσουμε πολιτικά παρά τις διαφορές μας που θεωρούνται δεδομένες, ότι μπορούμε να απευθυνόμαστε δημόσια από κοινού με βάση τα πολλά βασικά σημεία που συμφωνούμε, οι σύντροφοι της ΚΟΕ κατανοούν ότι δεν νομιμοποιούνται να προβάλλουν σαν άλλοθι τις δικές τους διαφωνίες. Γι αυτό επικαλούνται τις… πλατείες! Ισχυρίζονται ότι δεν μπορεί  το  πολιτικό πλαίσιο ενός σχηματισμού της Αριστεράς να είναι «πίσω» από τα πολιτικά αιτήματα των αγανακτισμένων ( τα οποία αναλαμβάνουν να ερμηνεύσουν οι ίδιοι αυθεντικά….). Το επιχείρημα βέβαια αυτό δεν αντέχει σε σοβαρή συζήτηση. Όπως δεν αντέχει σε σοβαρή συζήτηση και το επιχείρημα ότι η συνδιάσκεψη γίνεται βιαστικά με σκοπό να δημιουργηθεί μια επίπλαστη εικόνα πολιτικής συμφωνίας και με μοναδικό κριτήριο την προεκλογική ετοιμότητα του σχήματος. Τι ακριβώς είναι αυτό που θα έπρεπε να ωριμάσει περισσότερο για να οδηγηθούμε σε πολιτική συμφωνία;

ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΕΡΟ ΟΤΙ Η ΚΟΕ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΧΡΟΝΟ. Επιθυμεί μια πιο «χαλαρή» σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ για να μπορεί να κινείται και σε παράλληλα πεδία «τρίτων» αριστερών πόλων και μετώπων. Γι αυτό και δεν θέλει πολιτικές δεσμεύσεις που θα προκύπτουν μέσα από αποφασιστικά σώματα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι σε ένα βαθμό η στάση αυτή είναι κατανοητή και δεν χρειάζονται ούτε αντιπαλότητες ούτε  προαπαιτούμενα «δηλώσεων μετανοίας». Άλλωστε οι σύντροφοι από την ΚΟΕ δεν δείχνουν διατεθειμένοι να εμποδίσουν την ουσιαστική εξέλιξη της συνδιάσκεψης. Αρκεί όλοι οι υπόλοιποι να θέλουμε να προχωρήσουμε. Είμαστε όμως όλοι οι υπόλοιποι αποφασισμένοι  να προχωρήσουμε;

 ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΜΙΑ ΑΝΑΛΟΓΗ ΣΤΑΣΗ αποδυνάμωσης του αποφασιστικού χαρακτήρα της συνδιάσκεψης κρατά και μια μερίδα στελεχών του ΣΥΝ από το «Αριστερό Ρεύμα». Κάνουν εντύπωση πχ οι δηλώσεις του συντρόφου Λεουτσάκου ( «Αυγή» 10-7-11) ότι «αποκλειστικός στόχος της συνδιάσκεψης πρέπει να είναι ο σχεδιασμός  πολιτικών πρωτοβουλιών για το άμεσο μέλλον» δηλ. με άλλα λόγια, καλό είναι να μην αποφασιστεί τώρα ενιαίο πολιτικό σχέδιο(!). Επιχείρημα, και πάλι ότι η συνδιάσκεψη γίνεται βιαστικά, χωρίς να έχει προηγηθεί ουσιαστική συζήτηση του πλαισίου στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Αποσιωπάται και πάλι βέβαια το γεγονός ότι η ανάγκη να απευθυνθούμε ενιαία στην κοινωνία αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα για το κοινό αίσθημα του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ.

Αγνοείται ότι αυτό που πρωταρχικά καταλογίζει ο κόσμος της Αριστεράς στις ηγεσίες των συνιστωσών είναι η καθυστέρηση στην διαμόρφωση της ενιαίας πολιτικής έκφρασης, μέσα σε ένα περιβάλλον που η κοινωνία δέχεται ολοκληρωτική επίθεση και αναζητά διέξοδο, και η ευθύνη των ηγεσιών της Αριστεράς απέναντι στην κοινωνία είναι ακριβώς να καλύψει αυτήν την καθυστέρηση.

Δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα να ισχυρισθεί κάποιος ότι η επίκληση «διαδικαστικών» ελλειμμάτων , υποκρύπτει και πάλι διαφωνίες ουσίας με το προτεινόμενο πολιτικό πλαίσιο και την ανάγκη να κερδηθεί χρόνος προκειμένου να ευοδωθούν άλλου τύπου συγκλίσεις (ποιες; – ίσως κανείς δεν μπορεί να περιγράψει με ακρίβεια).

ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ του ΣΥΡΙΖΑ, για όσους πίστεψαν και πιστεύουν στην προοπτική του εγχειρήματος, η συνδιάσκεψη αυτή αποτελεί ένα στοίχημα: ότι ξεπερνάμε τις τραυματικές εμπειρίες του πρόσφατου παρελθόντος, ότι παύουμε να είμαστε μια αποστεωμένη «λυκοφιλία» ηγεσιών και αποκτούμε χαρακτηριστικά ενός ζωντανού πολιτικού οργανισμού που είναι χρήσιμος στον λαό και ικανός να συμβάλλει σε μια προοδευτική διέξοδο. Αυτό πρέπει να είναι το στοίχημα και για την πλειοψηφία των μελών του ΣΥΝ, για την ηγεσία του ΣΥΝ.

Μια συνδιάσκεψη που δεν θα πάρει αποφάσεις, που δεν θα συγκροτήσει πολιτικό σχέδιο, που δεν θα δρομολογήσει την δημοκρατική οργανωτική ανασυγκρότηση, θα είναι μια ακόμα απογοήτευση.

Στις ιστορικές στιγμές που ζούμε, το να μην υπάρξει μια ακόμα απογοήτευση, αποτελεί στοίχημα ιστορικής σημασίας. Αυτό πρέπει να κατανοηθεί πρώτα απ’ όλα από την ίδια την ηγεσία του ΣΥΝ. Η ευθύνη της είναι μεγάλη. Οφείλει να σταθεί αποφασιστικά (με συντροφικό, εννοείται, και πειστικό τρόπο) απέναντι σε κάθε προσπάθεια αποδυνάμωσης της συνδιάσκεψης, και χωρίς δισταγμούς να συνταχθεί με όλους όσους  είναι διατεθειμένοι να  υπηρετήσουν ειλικρινά την κοινή μας υπόθεση.