Οι ερινύες των μνημονιακών πολιτικών θα τους κατατρύχουν για πολλά χρόνια ακόμη

Σταυροδρόμι μπροστά στους κυβερνητικούς εταίρους που βλέπουν την πλάτη του ΣΥΡΙΖΑ, οποίος πλησιάζει στο νήμα του φινίς.

Ο εφιάλτης τους είναι μία κυβέρνηση αντιμνημονιακών δυνάμεων με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΗΜ. ΜΟΣΧΟΥ

Ο Ανδρέας Λοβέρδος απέκλεισε την επιστροφή του στο ΠΑΣΟΚ ενώ τόνισε ότι η κυβέρνηση πρέπει να εξαντλήσει την θητεία της και θα την στηρίξει μέχρι το τέλος. Έτσι ξεκινά την ρήξη με το σύστημα ο πατρινός π. υπουργός του ΠΑΣΟΚ. Και δεν είναι ο μόνος. Το λέει κι όλας:

«Η διαγραφή μου από το ΠΑΣΟΚ είναι η δική μου ρήξη με το πολιτικό κατεστημένο». Και μάλιστα τονίζει ότι θα καθίσει στο ίδιο τραπέζι με στελέχη του ΠΑΣΟΚ που αγωνίστηκαν για να βγει η χώρα από την κρίση. Διότι η πολιτική του διαφέρει σε όλα από αυτήν της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Τα παραπάνω διοχετεύει και το ερώτημα είναι για ποια στελέχη μιλά ο υπουργός που διάλυσε την Υγεία χάριν των δανειστών; Για ποια δική του ρήξη με το κατεστημένο μιλά, όταν παράλληλα δηλώνει ότι θα στηρίξει την κυβέρνηση, την οποία μόλις  εγκατέλειψε;

Ένα είναι το σίγουρο. Οι Ερινύες των μνημονιακών πολιτικών που εφάρμοσε θα τον κατατρύχουν  για πολλά χρόνια ακόμη. Αυτόν και τον χώρο που υπηρέτησε, αλλά και τους συμμάχους του, ΝΔ και ΔΗΜΑΡ.

Τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων που βγαίνουν στη δημοσιότητα προδιαθέτουν γιαυτό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο μόνος πολιτικός χώρος που φαίνεται να γίνεται αποδεχτός από την κοινωνία και τα μέλη του να εργάζονται με ενθουσιασμό, γνωρίζοντας την αποδοχή της, είναι ο υπό διαμόρφωση νέος ΣΥΡΙΖΑ, που μετά το 27% που του εμπιστεύτηκαν οι πολίτες ετοιμάζονται να του εμπιστευτούν και τη διακυβέρνηση της χώρας.

Όσες πολιτικές κουτοπονηριές και αν μηχανεύονται, μέσω απλής αναλογικής κ.α.π. για να περάσουν το εμπόδιο της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι απίθανο ενδεχόμενο.

Σήμερα το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε κρίση ταυτότητας, προσπαθώντας να ισορροπήσει μεταξύ επανίδρυσης και παραμονής στην ηγεσία αυτού που το κατρακύλησε στην αγκαλιά του Σαμαρά και της ακροδεξιάς πολιτικής του. Στη γωνία περιμένουν οι Σκανδαλίδηδες με επανεγγραφές που προοιωνίζουν κινδύνους ανατροπής. Ο Βενιζέλος ακολουθεί μοιραία τον δρόμο της απαξίωσης προσωπικά και πολιτικά. Οι σκέψεις για διάλυση του ΠΑΣΟΚ και επανίδρυση εκφράζονται στις συζητήσεις των στελεχών του, ενώ τα συμμαχικά σχήματα τύπου «Δράσης» Μάνου, παραμένουν στα υπό σκέψη, καθώς και αυτός ο Τζίμερος έγινε απωθητικό πρότυπο.

Στη ΝΔ αυξάνονται οι φωνές που προειδοποιούν για τον κίνδυνο κατάρρευσης. Οι κυλιόμενες έρευνες γνώμης προμηνύουν κακά μαντάτα. Οι πρόσφατες δύο δημοσκοπήσεις καταβαραθρώνουν ακόμη και τα ποιοτικά στοιχεία που μέχρι πρόσφατα τα μοιράζονταν ο Σαμαράς με τον Τσίπρα. Τώρα η πλάστιγγα γέρνει στον δεύτερο.  Η προσπάθεια Σαμαρά να ανακόβει ψήφους που μετακινούνται στην νεοναζιστική ΧΑ, λόγω όχι μόνον της οικονομικής πολιτικής του, αλλά και διότι το κόμμα του άνοιξε τον δρόμο με τις ακροδεξιές πολιτικές που ακολουθεί στο μεταναστευτικό, στο φορολογικό, στο συνταξιοδοτικό, στο εργατικό, στους μικρομεσαίους και σε μία σειρά χώρους που στην πρώτη διαμαρτυρία τους αναμένουν τα γκλοπς και τα χημικά των ΜΑΤ.

Στην ΔΗΜΑΡ η συμμετοχή στο κυβερνητικό σχήμα έχει επιφέρει πλήγμα στα εσωκομματικά, οι φωνές για απόσυρση της υποστήριξης στην κυβέρνηση Σαμαρά εντείνονται και οι εσωκομματική αντιπολίτευση λαμβάνει σάρκα και οστά, παρόλο που κάποιοι από τους διαφωνούντες στην κεντρική επιτροπή διατείνονταν ότι δεν θα επαναλάβουν το φαινόμενο των τάσεων που υπήρχαν στον ΣΥΝ. Γίνεται όλο και πιο αισθητή η ανάγκη καθώς τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων δείχνουν το κόμμα σε υποχώρηση.

Στο ΚΚΕ  επικρατεί η σιωπή του τάφου και όλα φαίνεται να οδηγούνται προς εκκαθάριση στο επερχόμενο Συνέδριο. Συνήθως σε αυτό το κόμμα οι εκρήξεις έρχονται καταιγιστικές μετά την ανησυχητική σιωπή. Πάντως η κατάσταση στις ΚΟΒες δεν είναι και η καλύτερη καθώς το κόμμα δεν ανακάμπτει στα ποσοστά ούτε και στο επίπεδο αυτών των πρόσφατων εκλογών του Ιουνίου. Το ότι φλερτάρουν μεταξύ 4% έως 5%  αφήνουν την αίσθηση του θανάτου της στασιμότητας.

Πονηρή απλή αναλογική;

Έτσι φουντώνουν τα σενάρια για καθιέρωση της απλής αναλογικής ως ανάχωμα έναντι της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά υπάρχουν τρία ανυπέρβλητα εμπόδια:

α) Τα συγκεντρωθούν οι 180 ψήφοι στη Βουλή για να ισχύσει ο νόμος στις ερχόμενες εκλογές;

β) Θα θελήσει ο ΣΥΡΙΖΑ να συμμετάσχει στην ψηφοφορία για να συγκεντρωθούν οι 180 ψήφοι, επί του συνόλου των 300 βουλευτών, ώστε να καρατομηθεί οικειοθελώς η πιθανή αυτοδυναμία του και να οδηγηθεί στην αντιπολίτευση, αφού με μία ευρεία ανίερη συμμαχία μπορεί να γίνει κυβέρνηση έστω μειοψηφίας; Μήπως αρνηθεί και ζητήσει να περάσει στο Σύνταγμα ο εκλογικός νόμος, που θα σημάνει αναθεώρηση Συντάγματος;  

γ) Κι αν ανοίξει πλατειά η συζήτηση για απλή αναλογική, που άρχισε εντέχνως η ΔΗΜΑΡ προ ημερών με προτροπή κύκλων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, μήπως αυτή η συζήτηση σπείρει ανέμους αυτονόμησης των αρχηγίσκων που παραμονεύουν εντός της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ;

Ένα είναι ξεκάθαρο. Όσο οι δημοσκοπήσεις επιμένουν σε ποσοστά καθήλωσης των κυβερνητικών κομμάτων, όσο οι διαρροές τους απορροφούνται από τον ΣΥΡΙΖΑ και λιγότερο από την ΧΑ, όσο τα υπόλοιπα μικρότερα κόμματα δεν ξεκολλάνε από τα ποσοστά στασιμότητας, κανείς τους δεν κοιμάται ήσυχος!

Όσα κόμματα κι αν κατασκευάσει το μιντιακό και οικονομικό κατεστημένο δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από το σπιράλ της αποσύνθεσης του δικομματικού συστήματος και την συνεπαγόμενη παράδοση της κυβέρνησης στις δυνάμεις που με κορμό την ριζοσπαστική αριστερά θα συγκροτήσουν κυβέρνηση για να αλλάξουν την πορεία του κατήφορου της χώρας και των πολιτών της!