Σαράντα τέσσερα χρόνια από την δολοφονία του Τσε Γκεβάρα

5-3-60. Φωτογραφία του εικονιζόμενου Κουβανού Αλμπ. Κόρντα.

 Του Κώστα Ήσυχου (*)

 Στις 9 Οκτωβρίου έκλεισαν 44 χρόνια από τη δολοφονία του Che. Εάν δεν του είχαν στερήσει τη ζωή, σήμερα θα ήταν λίγο πιο πάνω από τα ογδόντα, με άσπρα μαλλιά και αραιωμένο άσπρο μούσι, με ματιά πάντα διεισδυτική και πρόσωπο ζαρωμένο, με τη γνωστή αργή, περήφανη περπατησιά του. Δύσκολο να φανταστεί κανείς την αλλαγή στη δυνατή και μεταλλική φωνή του. Απίθανο να σκεφτεί κανείς να είχε εγκαταλείψει τις ειρωνικές ατάκες του, που δεν καταλάβαιναν πάντα οι Κουβανοί αδελφοί του, στερούμενοι το αργεντίνικο χιούμορ που τον διέκρινε.

Απίστευτο να φανταστούμε να τον έχει αφήσει η ενέργεια που τον χαρακτήριζε, αφού ήταν μεταδοτική. Ανακάλυψε τον Πάμπλο Νερούδα στα νιάτα του, έναν αγαπημένο του ποιητή, που τον μάγεψε με τον στίχο του «20 χρόνια αγάπη και ένα τραγούδι των ταπεινωμένων». Πάντα αδάμαστος και σε «πόλεμο» με το άσθμα που του έτρωγε τα σωθικά, προσπαθώντας να μην ταλαιπωρεί τους συντρόφους αντάρτες, ακόμα και στην τελευταία μάχη στη «La Higuera» στη Βολιβία. Αναπόφευκτο σήμερα, αν ζούσε σε καιρούς καπιταλιστικής αγριότητας και ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, να είχε στο μυαλό του και να μην είχε επιστρατεύσει τη δράση του στο Κέρας της Αφρικής, εκεί που εκατομμύρια άνθρωποι, γυναικόπαιδα πεθαίνουν από την πείνα. Εκεί που βρίσκεται η μεγάλη ντροπή της ανθρωπότητας του 21ου αιώνα.

Εύκολα να τον φανταστώ σήμερα να παίρνει μια θέση στην Ιστορία, γραμμένη με αίμα και αγώνες (όχι σαν αυτή που γράφεται στα βιβλία των «νικητών»), ανάμεσα στον Χοσέ Μαρτί και τον Σιμόν Μπολίβαρ, να δείχνει νέους δρόμους ανεξαρτησίας και κοινωνικής δικαιοσύνης στη Λατινική Αμερική, ανάμεσα σε αυτούς που μάχονται για γη στον Αμαζόνιο, σε αυτούς που ενώνουν τις πατρίδες τους στην ALBA, για να μοιράσουν τον πλούτο και τα δικαιώματα σε αυτούς που δεν έχουν, σε μια Λατινική Αμερική που την οραματίστηκε ενωμένη και σοσιαλιστική. Εύκολο να τον αναζητώ ανάμεσα στους επώνυμους και ανώνυμους ήρωες, που ακόμα εμπνέονται από τους Χοσέ Αρτίγας, Χοσέ δε Σαν Μαρτίν, Χουάρες, Toupac- Amarou, τους ιθαγενείς και τους απογόνους των Αφρικανών, που τόσο αγάπησε στην αποικία των λεπρών στο Περού στα νιάτα του, ως ασκούμενος ιατρός.

Είναι αδύνατον να μην φανταστούμε σήμερα τον Che να βρίσκεται ανάμεσά μας, όχι μόνο στην ήπειρο που τον γέννησε, αλλά να έχει κάνει το ιστορικό και διαχρονικό άλμα σε όλο τον πλανήτη και στην Ευρώπη, στους φοιτητές που μάχονται για δωρεάν παιδεία, στους ιατρούς συναδέλφους του, που δίνουν μάχη για δωρεάν υγεία, στους απελπισμένους που φορούν τα μπλουζάκια του, όχι από μόδα αλλά από εφηβική και πεισματική εμμονή, να «μπουν στο μάτι» των ταξικών τους αντιπάλων, στις πλατείες των συνειδητοποιημένων πολιτών και στις πορείες, σε αυτούς που περικυκλώνουν τη Wall street, σε αυτούς που ακόμα γράφουν στίχους και τραγούδια με το όνομά του. Δύσκολο πιο πολύ είναι να τον φανταστούν οι ορκισμένοι εχθροί του, που ενώ προφήτευαν το τέλος της Ιστορίας, εκείνη αντεπιτίθεται, με όλα τα παιδιά του Che να δίνουν το ιστορικό "παρών".

* Ο Κώστας Ήσυχος είναι μέλος της Π.Γ.

του ΣΥΝ, υπεύθυνος για την Εξωτερική πολιτική και Άμυνα