Σεμνά έζησε, αθόρυβα έφυγε με λιτή κηδεία ο Γιώργος Αγιαννιτόπουλος

Στη μέση με το δεκανίκι ο Γ. Αγιαννιτόπουλος, αριστερά η χήρα του Ντίνα, δεξιά ο Αλέκος Αρναούτογλου. Στιγμιότυπο από την εκδήλωση τιμής προς τον αγωνιστή στις 8-7-11, από τον ΣΥΝ Αχαΐας.

Χειροκροτήματα συνόδευσαν την κάθοδο της σορού του στον τάφο!

Τον νεκρό αποχαιρέτησε εκ μέρους της Ν.Ε. Αχαΐας του ΣΥΝ το μέλος της Γιώργος Μόσχος

Η γενιά των Λαμπράκηδων το Σάββατο 22-10-11 ήταν παρούσα και πάλι, εκεί στο Β΄ Δημ. Νεκροταφείο Πατρών, για να αποδώσει τιμή, αυτή τη φορά στον συναγωνιστή του αντιδικτατορικού αγώνα. Τον Γιώργο Αγιαννιτόπουλο, που έφυγε στα 67 του χρόνια, την Παρασκευή 21-10-11, από την επάρατο στο νοσοκομείο Ρίου, ώρα 6.20 π.μ., εγκαταλείποντας αγωνιστικές παρακαταθήκες για την Δημοκρατία, που ενέγραψε στα δύσκολα χρόνια του απολυταρχισμού των συνταγματαρχών. Μαζί πορεύτηκαν ως την τελευταία του κατοικία οι επιζώντες συναγωνιστές του και οι σύντροφοί του από τον ΣΥΝ, αλλά και «οι φίλοι του, από το Καφενείο» που τώρα τους λείπει και τον τίμησαν με στεφάνι. 

Ο αείμνηστος αγωνιστής Γ. Αγιαννιτόπουλος.

Είχαν  μόλις συμπληρωθεί 43 χρόνια από την ημέρα που οδηγήθηκε σιδηροδέσμιος στα μπουντρούμια της Ασφάλειας Πάτρας μετά την σύλληψή του, τον Οκτώβρη του 1968, ενώ επέστρεφε με τον συνομήλικο εξαδελφό του Κώστα Τσίστα - Λαμπράκης και αυτός όπως ο Γιώργος Αγιαννιτόπουλος – και με συγγενική παρέα από τραπέζι γάμου φίλου τους, που είχε γίνει στο κοσμικό κέντρο «Παριζιάνα». Στη στάση του αυτοκινήτου του εξάδελφού του, Κώστα – έναν «Σκαραβαίο» της «WW» -  όρμηξε η ομάδα των ασφαλιτών με επικεφαλής στον αστυνόμο Θόδωρο Λάγιο. Ακολούθησαν κι οι άλλοι ασφαλίτες, ο Δ. Τσάμης, ο Α. Σύφαντος, ο υπαστυνόμος Γώγος και ο αστυφύλακας Γκολφινόπουλος, γνωστός με το όνομα «Γκολφίνος» ως πρώην ποδοσφαιριστής της Παναχαϊκής. Ήταν συγχωριανός με τον αγωνιστή Γιώργο Αγιαννιτόπουλο, από τα Σαβάλια Ηλίας και αυτός. Δύο σπίτια πιο πέρα από το πατρικό του Γιώργου, ήταν το πατρικό του «Γκολφίνου». Για αρκετό καιρό μετά ο «Γκολφίνος» ένοιωθε τύψεις για τη συμμετοχή του, στη σύλληψη του φίλου του και χωριανού του. Και το ομολογούσε.  Ήσαν και άλλοι στην ομάδα που έκανε την έφοδο; «Ίσως», απαντά ο εξάδελφος του συγχωρεμένου Γιώργου. «Μας αιφνιδίασαν και μόλις που προλάβαμε να συγκρατήσουμε τις φάτσες ορισμένων» λέει σήμερα, που θυμάται και τις συνέπειες από αυτή τη σύλληψη: «Ο πατέρας του εξάδελφού μου Γιώργου, δηλαδή ο Θείος μου Αντώνης, δεν είχε προειδοποιηθεί για την σύλληψη και όταν πήγε στο σπίτι του για έρευνα η Ασφάλεια, τα έχασε. Του έλεγαν ότι ψάχνουν για μια εφημερίδα (παράνομη προφανώς). Και αντί για εφημερίδα του έκαναν άνω-κάτω το σπίτι».

Τον Γιώργο τον έκλεισαν στην Ασφάλεια Πάτρας, τον πέρασαν από φάλαγγα, το γνωστό βασανιστήριο που σου δένουν τα πόδια στο κάθισμα της ψάθινης καρέκλας και το κορμί σου κρέμεται στο πάτωμα. Και αρχίζουν να βαράνε με στυλιάρια τις πατούσες σου. Σε κάθε στυλιαριά ο πόνος διαπερνά το κορμί σου μέχρι τον εγκέφαλο, στο τέλος που οι σόλες σου διαλύουν από τα χτυπήματα, νέα χτυπήματα δέχεσαι κατάσαρκα, μέχρι να λιποθυμήσεις από τους πόνους.

Μετά δρομολόγιο για τις «Επανορθωτικές Φυλακές Τρίπολης». Οι γονείς του, ο κυρ Αντώνης και η κυρα Παρασκευή, όπως και η αδελφή του Νικολίτσα, που έμειναν πίσω, περνούσαν τη δική τους αγωνία…

Κοντινές ανθρώπινες ιστορίες. Σπαράγματα από τις άγνωστες πτυχές του αντιδικτατορικού αγώνα στην Πάτρα, που πρέπει κάποια στιγμή να καταγραφούν συνολικά. Πέραν από τους επώνυμους του καιρού εκείνου, υπήρξαν και οι ανώνυμοι αγωνιστές. Αυτοί που δεν άνοιγαν εύκολα το στόμα τους να παρλατορίσουν στην πλατεία της Αγοράς. Που δεν ζήτησαν βήμα στο Παρλιαμέντο των ΜΜΕ. Είναι αυτοί  που, σεβόμενοι την ιεροσύνη της ημέρας, στη μνήμη των δολοφονημένων συντρόφων τους, των φυλακισμένων Λαμπράκηδων και άλλων, αποτραβιόντουσαν στο παραβάν, σε κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου και της πτώσης των σπιγουνοφόρων επίορκων που είχαν κατσικωθεί στο σβέρκο του ελληνικού λαού!

Αυτό το Σάββατο - που ήταν προορισμένο για το ύστατο χαίρε στον  αποθανόντα συναγωνιστή Γιώργο Αγιαννιτόπουλο – αποτέλεσε ευκαιρία για μνημόσυνο στους Λαμπράκηδες που τους «λύγισε»  ο νόμος της αναπόδραστης βιολογικής φθοράς. Ερωτήματα στον καφέ που ακολούθησε, στο κοντινό εντευκτήριο. Πόσοι Λαμπράκηδες ζουν σήμερα στην πόλη; Πόσοι έχουν «αποδημήσει εις Κύριον»; Ποιος ξέρει;

Μάκρυνε, όμως ο λόγος μου. Ας γυρίσουμε στο εσωτερικό του Ιερού Ναού, του Αγ. Μηνά Λεύκας.

Μαζί με τους συναγωνιστές και συντρόφους του αείμνηστου αγωνιστή,  παρών έδωσαν ο δημοτικός σύμβουλος Ηλίας Γρηγόρης, ο πρόεδρος της ΔΕΥΑΠ Νίκος Κοντοές, ο γραμματέας του ΣΥΝ Κώστας Σπαρτινός, ο αντιπρόεδρος των πολεμιστών Κύπρου Γιώργος Βουρλιόγκας, ο πνευμονολόγος Τάκης Γεωργακόπουλος, εκπρόσωπος των εργαζομένων στο Δ.Σ. του νοσοκομείου «Αγ. Ανδρέας», σύντροφοι από την γενιά του αντιδικτατορικού «Ρήγα Φεραίου» και πολλοί άλλοι.

Πελιδνές φιγούρες τα παιδιά και η σύζυγός του Ντίνα, η οποία ξέσπασε σε βουβούς λυγμούς όταν απόθεσε στη σορό του ένα λουλούδι. Μόνον ένας ιερέας ανέλαβε την εκπλήρωση του χρέους της κηδείας προς τον τεθνεόντα. Ο Γιώργος Αγιαννιτόπουλος έζησε λιτά στη ζωή του, με σεμνότητα και έφυγε αθόρυβα, με λιτή θρησκευτική τελετή. Γι αυτό χειροκροτήματα συνόδευσαν την κάθοδο της σορού του στον τάφο του, στην περιοχή που είναι τα Κενοτάφια του Αη Μηνά. Από σήμερα τη σορό του φιλοξενεί ένα απέριττο ταφικό μνημείο, με μοναδικό στολίδι έναν απλό σταυρό.

Εκ μέρους της Ν.Ε. Αχαΐας του ΣΥΝ, ως μέλος της και κυρίως ως πρώην Λαμπράκης, θεώρησα τιμή, που μου ανέθεσαν να εκφωνήσω τον οφειλόμενο επικήδειο για τον φίλο - έτσι προσφωνούμαστε στους Λαμπράκηδες – και σύντροφο αργότερα, Γιώργο Αγιαννιτόπουλο, με τα παρακάτω λόγια:

«ΈΦΥΓΕΣ ΧΘΕΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21-10-11, από τη ζωή, στα 67 σου χρόνια, αγαπημένε μας σύντροφε Γιώργο. Πάλεψες όπως ήξερες να παλεύεις, για 70 μέρες στο κρεβάτι του πόνου, χτυπημένος από την επάρατο. Από τα Σαβάλια Ηλείας που γεννήθηκες ήρθες στην Πάτρα σε νεαρή ηλικία για να επιβιώσεις. Υπήρξες αγωνιστής του αριστερού κινήματος από τα νεανικά σου χρόνια, που σε θυμάμαι να συμμετέχεις στην ΕΔΑ Πάτρας και μετά στην Νεολαία Λαμπράκη. Το μεγάλο σχολείο που θητεύσαμε μαζί. Το κίνημα που είχε αγκαλιάσει την γενιά μας, μετά τη δολοφονία του ειρηνιστή βουλευτή της Αριστεράς. Από το φυτώριο αυτό ξεπήδησαν σεβαστές προσωπικότητες του τόπου, όπως και εξαιρέσεις που αποτελούν σήμερα τον θλιβερό κανόνα υπηρετώντας τον δικομματισμό!

Εσύ όμως έμεινες όρθιος στην λαίλαπα που ακολούθησε. Καμία σχέση δεν είχες με τις θλιβερές εξαιρέσεις.

Μαζί, μάς βρήκε η Δικτατορία. Εγώ στο Στρατό και συ γεννημένος στο τέλος της απελευθέρωσης, έμελλε μέσα στο ζόφο του τρόμου να αποδείξεις ότι η γενιά μας, οι Λαμπράκηδες, οι συνεχιστές των οραμάτων του ΕΑΜ, έδωσε παρών όταν την κάλεσαν οι περιστάσεις.   

Υπήρξες από τους ένδεκα  συλληφθέντες της οργάνωσης «Πατριωτικό Μέτωπο» Πάτρας. Πιάστηκες από την Ασφάλεια, τα όργανα της δικτατορίας στην Πάτρα, με την κατηγορία της απόπειρας ανατροπής του καθεστώτος, της κατοχής και διακίνησης παράνομων εντύπων και εφημερίδων, καθώς και για την καταστροφή πινακίδων της Δικτατορίας, από τον Απρίλη έως τον Οκτώβρη του 68.

Συνελήφθης νέος 23 ετών, καθ’ οδόν στις 20 Οκτώβρη 68, ενώ επέστρεφες από γάμο φίλου σου  και οδηγήθηκες στην Ασφάλεια Πάτρας, όπου βασανίστηκες  άγρια. Υποβλήθηκες στο μαρτύριο της φάλαγγας. Και μετά σε έκλεισαν στις φυλακές της Τρίπολης, σε έστειλαν στο στρατοδικείο της,  με κατηγορίες βαριές. Κι αυτό διότι ως μέλος της τριμελούς ομάδας, στην συνοικία Παντοκράτορος, από κοινού με τους συντρόφους Νικολάου Θόδωρο και Σταματελάτο Γιώργο, ενισχύατε οικονομικά τις οικογένειες των πολιτικών κρατουμένων. Και η ανθρωπιά ήταν παράνομη στα χρόνια της Χούντας!

Εκεί συνάντησες τους συγκρατουμένους σου, συντρόφους του Πατριωτικού Μετώπου. Τον 69χρονο μπαρμπαΓεράσιμο Φλωράτο, τον 65χρονο Γιάννη Ξένο, τον 37χρονο ελαιοχρωματιστή Μήτσο Κορμπάκη, τον 34χρονο λογιστή Παναγιώτη Τσερεμέγκλη, τον 46χρονο ελαιοχρωματιστή Τάκη Παπαγεωργίου, τον 42χρονο  ζαχαροπλάστη Λεωνίδα Κούλο, τον 37χρονο βιβλιοδέτη Κώστα Ρούβαλη, την 38χρονη μοδίστα Γιώτα Ζέβλα, και τους άλλους δυο της ομάδας σου, και συναδέλφου σου πιτόρους, τον 27χρονο Θόδωρο Νικολάου και τον 19χρονο Γιώργο Σταματελάτο. Πίσω οι γονείς σου, τραβούσαν τον δικό τους Γολγοθά.

Η πρώτη σελίδα του παραπεμπτικού των 11 αγωνιστών της Πάτρας, στο Εκτακτο Τοπικό Στρατοδικείο Τρίπολης, από τον Πατσαρίση Αντώνιο, ταξίαρχο-Διοικητή της 94 Σ.ΔΙ.

Τον Ιούνιο του 1969 αφέθηκες ελεύθερος. Η σκιά από το κορακοπούλι της χούντας βάραινε πάνω από την χώρα. Αλλά εσύ βρήκες την δική σου άνοιξη όταν  νυμφεύτηκες την γυναίκα σου Ντίνα, με την οποία απέκτησες τρία παιδιά, την Βιβή, τον Αντώνη και τον Παναγιώτη.

Ερχόμενη η μεταπολίτευση, τάσσεσαι με την ανανεωτική πλευρά του κομμουνιστικού κινήματος, λαμβάνοντας μέρος στο ΚΚΕ Εσωτερ., του οποίου υπήρξες άξιο στέλεχος της Εργατικής Δουλειάς και του Οικονομικού Τμήματος. Συμμετέχεις στην συγκρότηση της ΕΑΡ και του ενιαίου Συνασπισμού. Παραμένεις πιστός στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τον θάνατό σου. Ήσουν από τα προδικτατορικά συνδικαλιστικά στελέχη των συναφών οικοδομικών επαγγελμάτων, όπως και της Διοίκησης του σωματείου σου, των Ελαιοχρωματιστών, για αρκετά χρόνια. Η διαδρομή σου χαρακτηριζόταν από την προσήλωσή σου στις ιδέες του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία και έχαιρες ιδιαίτερης εκτίμησης και αγάπης τόσο των συντρόφων μας, όσο και της πατραϊκής κοινωνίας.

Γι αυτό σε τιμήσαμε στις 8 Ιουλίου 2011, ως κομματική οργάνωση του ΣΥΝ, με αναμνηστική πλακέτα για την αγωνιστική προσφορά του. Το άξιζες. Σε τιμούμε και τώρα. Και θα σε θυμόμαστε πάντα. Στο καλό σύντροφέ μας! Καλό δρόμο να έχεις, στο ταξίδι σου προς την Αχερουσία».