"Η ΖΩΗ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΜΝΗΜΑ" από τον αξέχαστο αγωνιστή

Στα 89 του άφησε ιστορική παρακαταθήκη.

Γεώργιος Μαγκάκης: «Αυτός ο τόπος δεν είναι η Ελλάδα μου»

«ΣΑΛΠΑΡΩ ΗΡΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ.  Αυτός που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; Να ’στε όλοι καλά. Στον τάφο μου να γράψετε: Αντιστάθηκε το 1941-1944 στη ναζιστική κατοχή, το 1967-1974 στη στρατιωτική δικτατορία και το 1989-1996 στην ηθική σήψη. Μετά, στην πλημμύρα του άνοου, δεν υπάρχει αντίσταση και το μετά από την πλημμύρα αυτή δεν υπάρχει πια».

Το τελευταίο ιδιόχειρο σημείωμα του Γεώργιου-Αλέξανδρου Μαγκάκη με τίτλο «Η ζωή πάνω στο νήμα», λίγες ημέρες πριν φύγει από τη ζωή. Σε κίτρινο χαρτί με διορθώσεις και σημειώσεις, αφήνει τις τελευταίες του σκέψεις, παρά τα σοβαρά προβλήματα της υγείας του.

Αυτή η εξέχουσα προσωπικότητα της νομικής επιστήμης και του δημοκρατικού χώρου, που εμψύχωσε με την αντιστασιακή δράση του τους φοιτητές και τους πολίτες, ο καθηγητής Γεώργιος - Αλέξανδρος Μαγκάκης, πέθανε στις 5 Σεπτεμβρίου 2011 σε ηλικία 89 ετών. Πρόλαβε δυστυχώς και είδε την κατάρρευση και αυτών όλων που συμβαίνουν στο ΠΑΣΟΚ, στο οποίο χάρισε τρεις δεκαετίες από τη ζωή του. Μέχρι που με το τελευταίο ιστορικό γράμμα του άφησε ύστατη παρακαταθήκη, για την πολιτική αφύπνηση της κοινωνίας και του χώρου που ευαγγελίστηκε την αλλαγή.

Γεννημένος στις 25 Ιουνίου του 1922, ο Γ.Α. Μαγκάκης φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθηνών την περίοδο 1940-46. Άσκησε από νωρίς το δικηγορικό επάγγελμα και διακρίθηκε στην υπεράσπιση φοιτητών, εργατών και άλλων πολιτικά διωκόμενων κατά την περίοδο του “Ανένδοτου”. Το 1968 εξελέγη παμψηφεί έκτακτος καθηγητής του Ποινικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών, όμως η δικτατορία δεν ενέκρινε τον διορισμό του και τον Φεβρουάριο του 1969 τον απομάκρυνε οριστικά και από τη θέση του υφηγητή.

Η αποχαιρετιστήρια παράδοσή του στη Νομική Αθηνών τον οδήγησε στην Ασφάλεια της οδού Μπουμπουλίνας, αφού θεωρήθηκε δημόσια αντιδικτατορική δήλωση. Τον Ιούλιο του 1969 συνελήφθη εκ νέου, έμεινε πέντε μήνες σε απομόνωση και τον Απρίλιο του 1970 καταδικάστηκε από το έκτακτο στρατοδικείο της Αθήνας στη δίκη της "Δημοκρατικής Άμυνας" σε κάθειρξη 18 ετών.

Φυλακίστηκε για τρία περίπου χρόνια σε διάφορες φυλακές (Αβέρωφ, Επταπύργιο, Κορυδαλλός, Τρίκαλα), όπου έγραψε αντιστασιακά κείμενα καταγγέλλοντας τη χούντα. Τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου αποφυλακίστηκε για λόγους υγείας και διέφυγε στη Χαϊδελβέργη, όπου δίδασκε Ποινικό Δίκαιο και ταυτόχρονα συνέχιζε τον αντιδικτατορικό αγώνα.

Το 1974 επέστρεψε στην Ελλάδα μετά την πτώση της δικτατορίας, μετείχε στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση, ως υπουργός Δημοσίων Έργων και ξανάρχισε την εργασία του στο πανεπιστήμιο, με την περίφημη φράση “αρχίζουμε από εκεί που μας διέκοψαν”.

Την ίδια χρονιά εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Β' Αθήνας με το ψηφοδέλτιο της Ένωσης Κέντρου - Νέες Δυνάμεις. Τον Σεπτέμβριο του 1976 συμμετείχε στην ίδρυση της ''Σοσιαλιστικής Πρωτοβουλίας'', ενώ το 1978 με εισήγησή του η ''Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία" τερμάτισε τη δράση της και συσπειρώθηκε με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ.

Το 1980 εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ και το 1981 ανέλαβε διοικητής της Εθνικής Τράπεζας, θέση στην οποία παρέμεινε για ένα χρόνο, έως το 1982, οπότε ανέλαβε υπουργός Δικαιοσύνης. Υπήρξε αντιπρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου για τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, ενώ το 1996 ανέλαβε πρόεδρος της ''Ενωμένης Εθνικής Αντίστασης'', που είχε ιδρυθεί το 1974, από όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις.