Ελεγεία στον αείμνηστο σύντροφο Βασίλη Παστρωμά

 

«...Κρατήθηκες επί μία εβδομάδα, στο κελί, στην Ασφάλεια της Μεσογείων, ανακρίθηκες και βασανίστηκες άγρια, μα στάθηκες όρθιος»!

 

«Δεν κάθισες στα αυγά σου. Δεν έγινες κυρΠαντελής. Ξεπήδησε μέσα από την ψυχή σου η αγανάκτηση για την καταπάτηση των δημοκρατικών ελευθεριών  και μαζί με τα άλλα παιδιά του Πολυτεχνείου, γίνατε παράδειγμα για τις επόμενες γενιές. Κρατήθηκες επί μία εβδομάδα, στο κελί, στην Ασφάλεια της Μεσογείων, ανακρίθηκες και βασανίστηκες άγρια, μα στάθηκες όρθιος».

Τα παραπάνω τόνισε ο ομιλητής εκ μέρους της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Αχαΐας για τον εκλειπόντα Βασίλη Παστρωμά, που κηδεύτηκε στις 27-5-2024.

Αναλυτικά στην ελεγεία που απηύθυνε ο Γιώργος Μόσχος, συμπεριλαμβάνονται τα παρακάτω, που εκφωνήθηκαν πάνω από το φέρετρο του συντρόφου Βασίλη Πατρωμά κατά την εκφορά της σορού του  στο  Α' Νεκροταφείο Πατρών, όπου τελέστηκε η πολιτική κηδεία του.

«Ακριβέ μας φίλε και σύντροφε Βασίλη,  

Γεννημένος το 1953, στη Λυσιμαχία σε εποχή που η Ελλάδα και οι αγροτικοί οικισμοί πάσχιζαν να σταθούν στα πόδια τους, μετά τον αιματηρό Εμφύλιο που έζησαν επί 4 χρόνια κι ενώ μόλις είχαν παρέλθει άλλα 4 χρόνια, με γονείς φτωχούς από το Κρίκελο Ευρυτανίας, είδες το φως της ζωής σου, που έμελλε στα πρώτα βήματά της να την διαβείς μόνος.

Βρέθηκες στο Αγρίνιο, μόνος να σπουδάζεις στο Γυμνάσιο Αρρένων, όπου με ζήλο και αγάπη για ένα ελπιδοφόρο αύριο, πάσχιζες με όπλο τη μόρφωσή σου, να γίνεις χρήσιμος πολίτης στην κοινωνία.

Ολοκλήρωσες τις σπουδές σου κι από κει, --πάλι μόνος--, ανέβηκες στην Αθήνα, το 1971, όπου γνώρισες την αγαπημένη σου συνάδελφο, ιατρική επισκέπτρια  Λίτσα, αργότερα σύζυγό σου από το 1973, ενώ είχε ξεσπάσει από 1967 το προδοτικό πραξικόπημα των συνταγματαρχών της Δεξιάς.

'Εδωσες εξετάσεις  και εισήλθες το 1971 στο Τμήμα Ιατρικής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με όνειρα να βγεις ένας γιατρός, άνθρωπος, που θα προσφέρει στο να απαλύνει τον πόνο των ασθενών.

Δεν επεδίωξες να γίνεις ήρωας, όπως όλοι όσοι προσέφεραν στην πατρίδα, κατά του απολυταρχικού καθεστώτος της περίφημης τριανδρίας , που κατέρρευσε υπό το βάρος των πολιτικών και θρησκευτικών ανομημάτων  της.

Ούτε καν φανταζόσουν το 1967 τι έμελλε να συμβεί  και πως θα το βίωνες. Ως φοιτητής οργανώθηκες στο Σύλλογο Αιτωλοακαρνάνων φοιτητών και μετείχες στη διοίκησή του.

Το 1973 έλαβες μέρος με τους πρωτοπόρους φοιτητές στην κατάληψη της Νομικής, αντιτάχθηκες στην αναγκαστική στράτευση των φοιτητών, που θέλησε να επιβάλλει η χούντα των συνταγματαρχών,  για να διαλύσει το κίνημά σας και στην συνέχεια συμμετείχες στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβρη  στην Αθήνα.

Δεν κάθισες στα αυγά σου. Δεν έγινες κυρΠαντελής. Ξεπήδησε μέσα από την ψυχή σου η αγανάκτηση για την καταπάτηση των δημοκρατικών ελευθεριών  και μαζί με τα άλλα παιδιά του Πολυτεχνείου, γίνατε παράδειγμα για τις επόμενες γενιές.

Συνελήφθης   στο διαμέρισμά σου, μέσα στη νύχτα, από τα όργανα του δικτατορικού καθεστώτος, εκεί που έκρυβες καμιά δεκαριά άλλους συμφοιτητές σου μέχρι να περάσει η πρώτη μπόρα του στρατιωτικού καθεστώτος Ιωαννίδη. Κρατήθηκες επί μία εβδομάδα, στο κελί, στην Ασφάλεια της Μεσογείων, ανακρίθηκες και βασανίστηκες άγρια, μα στάθηκες όρθιος.

Μέσα από αυτόν τον ορυμαγδό, ριζοσπαστικοποιήθηκες πολιτικά. Πέρασες και εντάχθηκες στο αριστερό κίνημα. Και στο παράνομο Κουμμουνιστικό Κόμμα

Σαν κατέρρευσε το καθεστώς των συνταγματαρχών και εσύ ολοκλήρωσες τις πανεπιστημιακές σπουδές σου, με το πτυχίο της Ιατρικής ειδικεύτηκες σε μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας ως Ακτινοδιαγνώστης κι αφού έλαβες την ειδικότητα, πέρασες στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ρίου, όπου υπηρέτησες από το 1989 μέχρι πρόσφατα, τον Ιανουάριο του 2022,  που εξήλθες στην απομαχία, για να απολαύσεις το ψωμί της συνταξιοδότησής σου. Αλλά δυστυχώς...

Αγαπητοί  φίλοι,

Όταν ο Βασίλης Παστρωμάς πέρασε στο Νοσοκομείο Ρίου, ήταν η εποχή που τότε είχε στηθεί το ίδρυμα αυτό κι έβαλε σκοπό της ζωής του, όπως και όλοι  όσοι βρέθηκαν σε αυτήν την στιγμή, να προσφέρουν τον καλλίτερο εαυτό τους  για να αποκτήσει η πόλη ένα Νοσοκομείο, με όνομα άριστο, που θα μιλούσαν για τους γιατρούς του με λόγια θαυμασμού, επιστήμονες απ' όλη την Ευρώπη! Όπως και έγινε.

Συνειδητοποιημένος πολίτης πια, εργαζόμενος στον χώρο της ιατρικής, τον βρίσκουμε συνδικαλιστικό στέλεχος, στον Ιατρικό Σύλλογο Πάτρας με την παράταξη της ανανεωτικής  ριζοσπαστικής Αριστεράς,, την «Ενωτική Συνεργασία Ιατρών».

Ως γιατρός, ως άνθρωπος και ως δάσκαλος, άφησε παρακαταθήκες στους νεώτερους. Όσοι διδάχθηκαν   πλάι του από τον ίδιο έχουν να πουν την καλή τους κουβέντα για τον Βασίλη:

«Μας δίδαξε ήθος» λένε. Είναι μεγάλη η προσφορά του στην ιατρική εκπαίδευση και του το χρωστάμε» επισημαίνουν.

Κι όπου τον καλούσαν, για να δώσει λύση  στο πλαίσιο των γνώσεών του, αυτός πήγαινε να προσφέρει. Αδαπάνως κι αγογγύστως. Προσέφερε την ψυχή και την γνώση του!

Κι αυτό το έδειχνε με την καθημερινή στάση του. Ακόμη και απέναντι σε ελάχιστους συναδέλφους που είχαν ενδοιασμούς  για την ακάματη προσφορά του στη διδαχή.

 Κι απαντούσε: «Άμα εμείς δεν βγάλουμε γιατρούς ικανούς, αύριο που θα γεράσουμε και θα χρειαστούμε βοήθεια, σε τυχούσες ασθένειές μας, εμάς ποιος θα μας φροντίσει;» τους αντέτεινε!

Οι ειδικευόμενοι γιατροί, που πέρασαν από τα χέρια του, θα τον θυμούνται για πάντα, για το χάρισμα της προσφοράς του.

Ο Βασίλης Πατρωμάς, εκτός από ενεργός πολίτης ήταν και άνθρωπος της προσφοράς, που ποτέ, μα ποτέ δεν χρηματίστηκε.  Κι αυτό το λέω  με ίδια πείρα, της στάσης του έναντι δικού μου ανθρώπου που χτυπήθηκε από την ίδια ασθένεια με την δική του.

Υπήρξε καλός οικογενειάρχης, όπου με την γυναίκα του, απέκτησαν δύο παιδιά, σήμερα σε ώριμη ηλικία, την Ευτυχία, που είναι παιδο-οδοντίατρος με ιατρείο στην Πάτρα  και την Αγγελική που εργάζεται ως νευρο-ακτινολόγος στην Αθήνα.

Η σύζυγός του Λίτσα, άξια γυναίκα, σύντροφος και συμπαραστάτισσα του, στάθηκε δίπλα επί 51 χρόνια  στον ακριβό μας φίλο και σύντροφο Βασίλη!

Τον επισκέπτονταν ασθενείς ταλαιπωρημένοι, με πακέτα τους ιατρικούς φακέλους των εξετάσεών τους  και ο Βασίλης τους έδινε τη λύση στο πρόβλημά τους, Υπήρξε πάρα πολύ καλός γιατρός.

Το 1989, χρονιά πολιτικών ανακατατάξεων, ήταν κομβική για ολόκληρη την Αριστερά  και καθόρισε την παραπέρα πορεία  των εκφραστών της!

Ο Βασίλης Παστρωμάς δεν έμεινε ουδέτερος. Προβληματισμένος, προσχωρεί το 1990 στο Ανανεωτικό της τμήμα, που εκφράζεται από τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου.

Στην συνέχεια ακολουθεί αταλάντευτα την πορεία  του χώρου μέχρι την συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, έως τις τελευταίες μέρες της ζωής του, με το ενδιαφέρον του έντονο.

Αν και άρρωστος, ταλαιπωρημένος από τους πόνους, δεν έχασε το χιούμορ του.

Τον θυμάμαι, εκεί στο ψιλικατζίδικο, που αγοράζαμε εφημερίδα να με ρωτάει την ηλικία μου. Του απάντησα αυθόρμητα εβδομήντα οκτώ.

Και με έκδηλη την διάθεση για χιούμορ μου παρατήρησε:

-Το ξέρεις πως ζεις παρανόμως;

Δεν έπιασα το νόημα κι όταν τον ρώτησα το γιατί, μου εξήγησε:

Σύμφωνα με τις επιστημονικές έρευνες, οι άνθρωποι  αυτής περίπου της ηλικίας αρχίζουν να πεθαίνουν!

Ήταν η τελευταία ιατρική συμβουλή  που έδινε.

Χαμογέλασα συγκαταβατικά, στο φίλο και σύντροφο Βασίλη, τον σωτήρα της συζύγου μου, που γνώριζα το πρόβλημά του, αλλά δεν το ακουμπούσα. Και θέλοντας να του δώσω θάρρος, του απάντησα:

Βασίλη, κανείς δεν ξέρει πότε θα έρθει η ώρα του!

Κι είχα μπροστά μου τον Βασίλη, τον άριστο γιατρό ακτινοδιαγνώστη, που μόνος του διέγνωσε την επάρατο που τον είχε κυκλώσει. Κι ήταν σίγουρος, από την αρχή,  πως δεν είχε σωτηρία. Γνώριζε πως κάθε μέρα πλησίαζε στον δρόμο προς την Αχερουσία!

Ακριβέ μας σύντροφε και φίλε Βασίλη,

Εκ μέρους της Νομαρχιακής Επιτροπής Αχαΐας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σου απευθύνουμε στερνό αντίο. Και σου ευχόμαστε Καλό κατευόδιο. Και στη σύζυγό σου Λίτσα και στα αγαπημένα παιδιά σας Καλό κουράγιο και  απαντοχή , με τον πανδαμάτορα χρόνο σύντροφό τους»!