Δεν ξέρω αν η αγωνία του κ. Καζάκου έχει να κάνει με το αν η δική του προδοσία προς την πόλη στην οποία επεβλήθη από το στρατηγείο του Περισσού, θα τύχει της αποδοχής των εισιτηρίων της Επιδαύρου, ούτε μπορώ να φανταστώ ότι μπήκε στη διαδικασία του πανελληνίου διασυρμού, διότι περί αυτού πρόκειται, με στόχο την αποκομιδή νομισμάτων, εξ αυτών που αποτρέπουν την προδοσία μιας μετακόμισης στα επαχθή ξένα.
Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα ωστόσο είναι, ότι η έγνοια του για τους νέους, σταματάει στο σημείο κατά το οποίο αυτός και αυτοί καταθέτουν το βιογραφικό τους για απασχόληση.
Οι νέοι, συνηθίζουν να το υποβάλλουν σε κάποιο από τα αχανή γραφεία ευρέσεως εργασίας, στα οποία συναντάς ατελείς ουρές και χαώδεις διαθέσεις εγγράφων και προϋποθέσεων.
Ο κ. Καζάκος, τα υποβάλλει στον κομματικό του φορέα, εκεί όπου οι μόνες ουρές που μπορείς να βρεις, είναι οι ουρές των στρατευμένων σε μια μεγάλη ιδέα, που δείχνει την απολυτότητά της όταν κοιτάζει από το ματάκι της πόρτας τις ζωές των πιθανών κωπηλατών. Σε πλήρη τυφλότητα θα τη βρεις την ιδέα, όταν θα αρχίσεις να ψάχνεις τους απογόνους των πρωτεργατών κόκκινων των υψηλών στρωμάτων και θα τους βρεις στα ιδιωτικά σχολεία (μηδέ των Πατρών εξαιρουμένων) και στα πανεπιστήμια της Αγγλίας (μηδέ απογόνων γνωστών Πατρινών στελεχών εξαιρουμένων), να καλλιεργούν τις γνώσεις τους για να έρθουν να ηγηθούν νέων εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, αποτελούμενων από τους φτωχούς που πρέπει απαξάπαντος να διασωθούν από το να τους πούν προδότες.
Κάπως έτσι, ο κύριος των 80 Μαϊων που ήρθε στην πόλη διώχνοντας τον γενικώς αποδεκτό σαραντάρη, ζητώντας να πληρώνεται, με διπλό μισθό, καθώς δεν είχε αποποιηθεί την σύνταξή του και είχε πέσει όλος ο μηχανισμός του ντόπιου κοκκινωπού παραρτήματος να του βρει τρόπο να τα βολέψει, για να τα εισπράττει εις διπλούν, βγαίνει σήμερα να εγκαλέσει τα παιδιά που αναζητούν το μέλλον τους σε χώρες όπου οι θέσεις είθισται να δίνονται και εκτός των μηχανισμών του Περισσού, της Κουμουνδούρου, της Ρηγίλλης, της Συγγρού και της Χαριλάου Τρικούπη.
Κάπως έτσι αυτός που δεν έδωσε την ευκαιρία σε κανένα νέο παιδί, αν δεν διέθετε κομματική ταυτότητα, διατελώντας "φορετός" διευθυντής του θεάτρου της πόλης, έχοντας ως πρώτη μέριμνα να διαλύσει την δραματική της σχολή, αυτός που εγκατέλειψε το ΔΗΠΕΘΕ όταν είδε ότι το ταμείο του στερεύει και δεν δύναται να υπηρετήσει τα ακριβά καλλιτεχνικά του οράματα, ήρθε να υποδυθεί τον τιμητή των προδοτών νέων του ελληνικού κοινωνικού δειγματολογίου σε καιρό απόγνωσης.
Όλα αυτά είναι τραγελαφικά και εν τέλει δεν χρειαζόταν να φτάσουμε στις δηλώσεις για να τα καταλάβουμε.
Αυτό που αδυνατούμε να κατανοήσουμε ωστόσο, είναι η αφόρητη σιωπή του δημάρχου της πόλης.
Αυτού που επέβαλε τον Καζάκο, ερχόμενος σε σύγκρουση με όλο τον κόσμο του πολιτισμού και την συντριπτική πλειοψηφία των φορέων του. Αυτού που σιώπησε και όταν η κόκκινη επιλογή άδειασε την Πάτρα για να παίξει σκάκι με τους επάρατους ιδιώτες.
Αυτού και αυτών που δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να ζητήσουν μια συγνώμη.
Αυτή η σιωπή είναι έως και εξοργιστική. Γιατί μυρίζει κομματική συναίνεση και συμφωνία και ανοχή. Μυρίζει χειροκρότημα του ανθρώπου που προσέβαλε την πόλη.
Και ατυχώς τέτοιες συμπεριφορές στέλνουν πολλά περισσότερα μηνύματα από ό,τι μια πορεία στη γέφυρα για την ανεργία. Γιατί πιο σημαντικές από τις πορείες του δρόμου σε τούτο τον τόπο, είναι οι πορείες εντός των γραφείων. Αυτές οι πορείες δείχνουν το ήθος και το ύφος. Οι άλλες δείχνουν απλώς την ανθεκτικότητα στο πολιτικό βάδην.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου