To Rproject και το Κόκκινο Δίκτυο σχετικά με την συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Παρέμβαση του Κόκκινου Δικτύου στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ το Σαββατοκύριακο 13-14 Απρίλη

Η κυ­πρια­κή τρα­γω­δία, η οποία βρί­σκε­ται σε πλήρη εξέ­λι­ξη, απο­τε­λεί ση­μείο κα­μπής για την ευ­ρω­παϊ­κή κρίση.  Η πρω­το­φα­νής από­φα­ση του Eurorgoupγια κού­ρε­μα των κα­τα­θέ­σε­ων, από­φα­ση – πλήγ­μα στην «τρα­πε­ζι­κή πίστη», στα «ιερά και τα όσια» του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­πι­τα­λι­σμού, βάζει νέα δε­δο­μέ­να στην εξέ­λι­ξη της ευ­ρω­παϊ­κής κρί­σης αλλά και στην ίδια την ύπαρ­ξη και την προ­ο­πτι­κή της ΟΝΕ και της ΕΕ. Οι εξε­λί­ξεις που ακο­λού­θη­σαν και ακο­λου­θούν την από­φα­ση αυτή, η γε­νι­κευ­μέ­νη ανα­σφά­λεια απέ­να­ντι στο ευ­ρω­παϊ­κό τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα, οι δη­λώ­σεις κο­ρυ­φαί­ων ευ­ρω­παί­ων αξιω­μα­τού­χων όπως οι Ντάι­σελ­μπλουμ και Ρεν, επι­βε­βαιώ­νουν την δογ­μα­τι­κή προ­σή­λω­ση των διευ­θυ­ντη­ρί­ων της ΟΝΕ στην σκλη­ρή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρα­τη­γι­κή. Ταυ­τό­χρο­να φα­νε­ρώ­νουν την όξυν­ση των αντι­φά­σε­ων και των απο­δο­μη­τι­κών πιέ­σε­ων συ­νο­λι­κά στο ευ­ρω­παϊ­κό οι­κο­δό­μη­μα. Ακόμη και η φι­λο­λο­γία περί βη­μά­των πο­λι­τι­κής ενο­ποί­η­σης αφορά στην συ­νταγ­μα­το­ποί­η­ση από τις χώρες – μέλη αυτής της στρα­τη­γι­κής.

Η ανε­λα­στι­κή αντι­με­τώ­πι­ση από την Τρόι­κα της πα­ρα­παί­ου­σας από τις αντι­φά­σεις δε­ξιάς, μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά, απαι­τεί άμε­σες απο­λύ­σεις στο Δη­μό­σιο και νέα μέτρα, ενώ ανα­δει­κνύ­ει για ακόμη μια φορά πως η μόνη εναλ­λα­κτι­κή λύση για τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία στην Ελ­λά­δα είναι το σύν­θη­μα για «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς». Ταυ­τό­χρο­να δεν αφή­νει πε­ρι­θώ­ρια αυ­τα­πα­τών, όπως εξάλ­λου φά­νη­κε και από την κυ­πρια­κή εμπει­ρία, για το μέ­γε­θος της αντι­πα­ρά­θε­σης και της ρήξης που θα απαι­τή­σει η ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας και των μνη­μο­νί­ων από μια τέ­τοια κυ­βέρ­νη­ση.

Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς που θα διεκ­δι­κή­σει την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, την άμεση ανα­στο­λή πλη­ρω­μών προς τους δα­νει­στές, την δια­γρα­φή χρέ­ους και γε­νι­κό­τε­ρα την από­λυ­τη προ­τε­ραιό­τη­τα των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων και ανα­γκών ένα­ντι των απαι­τή­σε­ων των δα­νει­στών αλλά και των εγ­χώ­ριων κα­πι­τα­λι­στών, θα πρέ­πει να συ­γκρου­στεί σκλη­ρά με τα ευ­ρω­παϊ­κά και διε­θνή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα διευ­θυ­ντή­ρια. Σε μια πο­ρεία με σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή, η οι­κο­δό­μη­ση εναλ­λα­κτι­κού υπο­δείγ­μα­τος στην Ελ­λά­δα για τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας, την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία και την αρι­στε­ρά, πα­νευ­ρω­παϊ­κά και πα­γκό­σμια, όχι μόνο δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται από νο­μι­σμα­τι­κούς εκ­βια­σμούς αλλά αντί­θε­τα απαι­τεί την απο­φα­σι­στι­κή και ανυ­πο­χώ­ρη­τη σύ­γκρου­ση-ρή­ξη με την ΟΝΕ και το ευρώ.
Η άμεση και μο­νο­με­ρής ανα­τρο­πή του μνη­μο­νί­ου ως πρώτη πράξη μιας «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς» απο­τε­λεί την έναρ­ξη μιας εναλ­λα­κτι­κή πο­ρεί­ας με σο­σια­λι­στι­κό ορί­ζο­ντα καθώς δεν αφορά στην πρό­τα­ση ενός προ­γράμ­μα­τος «ισο­δύ­να­μων μέ­τρων» αλλά αντί­θε­τα στην επα­νεκ­κί­νη­ση και ανα­συ­γκρό­τη­ση της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας καθώς και της κοι­νω­νί­ας με επί­κε­ντρο την άμεση παύση και ανα­στρο­φή των μέ­τρων λι­τό­τη­τας και την άμεση επα­να­φο­ρά του­λά­χι­στον των βα­σι­κών ερ­γα­τι­κών κα­τα­κτή­σε­ων όπως ο κα­τώ­τα­τος μι­σθός και σύ­ντα­ξη στα προ των μνη­μο­νί­ων επί­πε­δα, οι ΣΣΕ, η εξα­σφα­λι­σμέ­νη δη­μό­σια και δω­ρε­άν Υγεία και Παι­δεία για όλους, καθώς και την ανοι­κο­δό­μη­ση και διεύ­ρυν­ση της Δη­μο­κρα­τί­ας μέσα από θε­σμούς κοι­νω­νι­κής και ερ­γα­τι­κής συμ­με­το­χής και ελέγ­χου.

Σ’ αυτή την κα­τεύ­θυν­ση η ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων, της λι­τό­τη­τας, η αθέ­τη­ση των πλη­ρω­μών προς τους δα­νει­στές και η δια­γρα­φή χρέ­ους συ­νο­δεύ­ο­νται άρ­ρη­κτα από την βαριά φο­ρο­λό­γη­ση του κε­φα­λαί­ου, την εθνι­κο­ποί­η­ση - κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση όλων των τρα­πε­ζών και των ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων καθώς και των στρα­τη­γι­κών το­μέ­ων της πα­ρα­γω­γής και της οι­κο­νο­μί­ας.

Στην πο­ρεία προς την ιστο­ρι­κή ρήξη και ανα­τρο­πή, ο ρόλος του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα ξε­περ­νά αυτόν του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος και κα­θί­στα­ται κρί­σι­μος και πρω­τα­γω­νι­στι­κός. Οι σα­φείς δε­σμεύ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς την κοι­νω­νία που θα ξε­κα­θα­ρί­ζουν τους στό­χους μιας «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς», πρέ­πει να απο­τε­λούν στοι­χείο έμπνευ­σης και ανα­ζω­πύ­ρω­σης της ερ­γα­τι­κής και λαϊ­κής απο­φα­σι­στι­κό­τη­τας μαζί με κάθε δυ­να­τή πο­λι­τι­κή και ορ­γα­νω­τι­κή στή­ρι­ξη από την πλευ­ρά του πο­λι­τι­κού φορέα, των κοι­νω­νι­κών και ερ­γα­τι­κών αντι­στά­σε­ων.

Η πρό­τα­ση για «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» αφορά στην συ­μπα­ρά­τα­ξη όλων των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς και απο­σκο­πεί στην με­γα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή συ­γκέ­ντρω­ση δύ­να­μης της «κοι­νω­νι­κής αρι­στε­ράς» καθώς και, ει δυ­να­τόν, στην συ­νερ­γα­σία όλων των κομ­μά­των και των ορ­γα­νώ­σε­ών της, πρω­τί­στως του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση αφορά στην ενί­σχυ­ση της κοι­νω­νι­κής δυ­να­μι­κής που ανα­πτύ­χθη­κε υπό τον στόχο αυτό ήδη στις εκλο­γές του Μάη και Ιούνη του 2012 και απαι­τεί ένα δεύ­τε­ρο κύμα ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης των θέ­σε­ων και της φυ­σιο­γνω­μί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που θα προ­βά­λει και θα ανα­δει­κνύ­ει την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τά του για την επί­τευ­ξη αυτού του στό­χου ακόμη κι αν ανα­γκα­στεί να τον υπο­στη­ρί­ξει μόνο με τις δικές του δυ­νά­μεις.

Αντί­θε­τα απο­κλεί­ε­ται η συ­νερ­γα­σία με πο­λι­τι­κούς φο­ρείς της δε­ξιάς, έστω κι αν εμ­φα­νί­ζο­νται ως δήθεν «αντι­μνη­μο­νια­κοί» όπως οι Ανε­ξάρ­τη­τοι Έλ­λη­νες, καθώς και με πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα και σχη­μα­τι­σμούς ή και με­μο­νω­μέ­νες προ­σω­πι­κό­τη­τες που συ­νέ­βα­λαν ενερ­γά στις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές και στις αντί­στοι­χες κυ­βερ­νή­σεις όπως βου­λευ­τές και υπουρ­γοί που στή­ρι­ξαν ή έλα­βαν μέρος σ’ αυτές. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο απο­κλεί­ε­ται η συμ­με­το­χή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε συ­νο­λι­κό­τε­ρα, «ευ­ρεία» και «οι­κου­με­νι­κής» εμπνεύ­σε­ως, δήθεν «σω­τη­ρί­ας», κυ­βερ­νη­τι­κά σχή­μα­τα, εμ­μέ­νο­ντας στην στάση που κρά­τη­σε ήδη στις εκλο­γές του Μάη 2012. Μια κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας των δυ­νά­με­ων της αρι­στε­ράς, του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, με κόμ­μα­τα ή και προ­σω­πι­κό­τη­τες, πο­λι­τι­κών εκ­προ­σώ­πων τμη­μά­των του ντό­πιου ή/και του διε­θνούς κε­φα­λαί­ου δεν μπο­ρεί να είναι σε καμιά πε­ρί­πτω­ση «αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση», επω­φε­λής για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τα κα­τώ­τε­ρα λαϊκά στρώ­μα­τα. Μόνο απο­τέ­λε­σμα μιας τέ­τοιας επι­λο­γής θα είναι, όπως έχει απο­δει­χθεί πολ­λές φορές στην Ιστο­ρία, η κα­τα­στρο­φή της ίδιας της αρι­στε­ράς και του αγω­νι­στι­κού φρο­νή­μα­τος του αγω­νι­ζό­με­νου λαού.

Στην πο­ρεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς την ιστο­ρι­κή πρό­κλη­ση μιας «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς» στην Ελ­λά­δα, η οποία θα συ­γκρου­στεί με τα προ­γράμ­μα­τα λι­τό­τη­τας των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων ευ­ρω­παϊ­κών και διε­θνών κέ­ντρων και των ντό­πιων συ­νο­δοι­πό­ρων τους, ανοί­γο­ντας σο­σια­λι­στι­κούς δρό­μους και επι­χει­ρώ­ντας να τρο­φο­δο­τή­σει ένα ντό­μι­νο ανα­τρε­πτι­κών εξε­λί­ξε­ων, εμπνέ­ο­ντας με το υπό­δειγ­μά της τους λαούς και την αρι­στε­ρά πα­νευ­ρω­παϊ­κά και διε­θνώς, γί­νε­ται σαφές πως οφεί­λει να στρα­φεί ορ­γα­νω­μέ­να και να οι­κο­δο­μή­σει σχέ­σεις προς κάθε πλευ­ρά των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών κι­νη­μά­των και της αρι­στε­ράς στην πε­ριο­χή των Βαλ­κα­νί­ων και της Με­σο­γεί­ου(π.χ. Κύ­προς, Τουρ­κία, Αί­γυ­πτος, Τυ­νη­σία, ευ­ρω­παϊ­κός Νότος) μα και ευ­ρύ­τε­ρα σε όλη την Ευ­ρώ­πη και πα­γκό­σμια. Δυ­να­τό­τη­τες συμ­μα­χιών, επω­φε­λών για μια ανα­τρε­πτι­κή «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς», με τις κυ­βερ­νή­σεις των κυ­ρί­αρ­χων ιμπε­ρια­λι­στι­κών κέ­ντρων δεν υπάρ­χουν.

Τέλος για την επί­τευ­ξη των στό­χων αυτών είναι από­λυ­τα ανα­γκαία η συ­γκρό­τη­ση και λει­τουρ­γία του ενιαί­ου πο­λι­τι­κού φορέα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, κυ­ρί­ως και από την σκο­πιά της εσω­κομ­μα­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας και της πο­λι­τι­κής απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας. Η ανοι­χτή και δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση με­τα­ξύ των από­ψε­ων που εκ­φρά­ζο­νται στο εσω­τε­ρι­κό του απο­τε­λεί κα­τά­κτη­ση του αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος και πα­ρά­γο­ντα που εξα­σφα­λί­ζει την βα­θύ­τε­ρη κα­τα­νό­η­ση των ζη­τη­μά­των και ως εκ τού­του εξο­πλί­ζει απο­φα­σι­στι­κά τα μέλη του φορέα καθώς και τα κοι­νω­νι­κά ακρο­α­τή­ρια. Είναι απο­λύ­τως ανα­γκαίο, ωστό­σο, να πάψει να εμ­φα­νί­ζε­ται από­κλι­ση, αν όχι πλή­ρης αντί­θε­ση, ανά­με­σα στην δη­μό­σια εκ­φώ­νη­ση της «γραμ­μής» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και των κει­μέ­νων όπου απο­τυ­πώ­νο­νται οι συλ­λο­γι­κές απο­φά­σεις των ορ­γά­νων. Είναι λάθος να εκ­φω­νού­νται ση­μα­ντι­κές θέ­σεις και να ανα­λαμ­βά­νο­νται ση­μα­ντι­κές πρω­το­βου­λί­ες που αφο­ρούν στην πο­λι­τι­κή φυ­σιο­γνω­μία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ χωρίς να έχει προη­γη­θεί επ΄αυτών συ­ζή­τη­ση και από­φα­ση των ορ­γά­νων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (Συ­νέ­δριο, Συν­διά­σκε­ψη, Κε­ντρι­κή Επι­τρο­πή και όρ­γα­να της ΚΕ).

Σ’ αυτή την κα­τεύ­θυν­ση, της ενί­σχυ­σης των όρων συ­γκρό­τη­σης και λει­τουρ­γί­ας αλλά και της λήψης ση­μα­ντι­κών πο­λι­τι­κών απο­φά­σε­ων, είναι ανα­γκαίο να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί το «ιδρυ­τι­κό» συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τους πιο ου­σια­στι­κούς όρους: έγκαι­ρη πα­ρου­σί­α­ση των θέ­σε­ων, δυ­να­τό­τη­τες στα μέλη για συμ­με­το­χή σε ου­σια­στι­κό – δη­μο­κρα­τι­κό προ­συ­νε­δρια­κό διά­λο­γο, επε­ξερ­γα­σία των θε­μά­των που θα έρ­θουν «από κάτω» κ.ο.κ. Συ­νέ­δριο με δια­δι­κα­σί­ες fast track, θα είναι συ­νέ­δριο απλής κα­τα­γρα­φής εσω­τε­ρι­κών συ­σχε­τι­σμών, συ­νέ­δριο που δεν είναι αντά­ξιο του ρόλου που κα­λεί­ται να παί­ξει σή­με­ρα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.