Υπάρχει λύση και εκτός ευρωζώνης!

Toυ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΟΝΤΟΝΗ(*)

Η τελική συμφωνία μεταξύ Κύπρου και Eurogroup αποκάλυψε σε όλες της τις διαστάσεις μια πραγματικότητα που είχε αρχίσει να διαφαίνεται από καιρό: την απόλυτη και ωμή κυριαρχία του γερμανικού παράγοντα στην ευρωζώνη, όπως επίσης τη χρήση της ως φονικού μηχανισμού κατά των εθνικών οικονομιών του Νότου και των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων σε αυτές τις χώρες.

Η δέσμευση των καταθέσεων σε Λαϊκή και Κύπρου άνω των 100.000 ευρώ σε ένα ποσοστό περί το 30-40 % για την Κύπρου και μέχρι το 80 % για τη Λαϊκή είναι η ταφόπλακα για το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου και την οικονομία της, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς με τον ώς σήμερα τύπο ανάπτυξής της, και ανοίγει τον δρόμο για βαθιά ύφεση σε αυτή τη χώρα, κλείσιμο επιχειρήσεων και μαζικές απολύσεις.

Η δήλωση του προέδρου του Eurogroup για εφαρμογή της συνταγής της Κύπρου και σε άλλες χώρες , παρά τις κατοπινές ανασκευές, είναι ενδεικτική τού ότι η ηγεσία της ευρωζώνης έχει ανοίξει την πόρτα του τρελοκομείου στην Ευρώπη και μπορεί να οδηγήσει στην κατάρρευση οικονομιών και στην πλήρη αναξιοπιστία των εθνικών τραπεζικών συστημάτων.

Η χρεοκοπία, με την οποία επί τρία χρόνια μάς τρομοκρατούν, μπορεί τώρα πια να επέλθει χάρη στην εφαρμογή των πολιτικών τους, αφού πλέον δεν γίνονται σεβαστές ούτε καν πάγιες αρχές λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος, όπως η ασφάλεια των καταθέσεων και η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων.

Η Γερμανία αποδεικνύεται ότι στοχεύει στη συγκέντρωση των υλικών πόρων της ευρωζώνης στα χέρια της και στη διάρρηξη κάποια στιγμή της ευρωζώνης ή τη μετατροπή της σε μια ευρωζώνη του «στενού γερμανικού πυρήνα».

Χρειάζεται να επισημανθούν και οι μεγάλες ευθύνες της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά αλλά και των άλλων κυβερνήσεων του Νότου, οι οποίες δεν προσέφεραν καμία έμπρακτη στήριξη στην Κυπριακή Δημοκρατία και συνέργησαν στο θάψιμό της. Οπως δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών της Κύπρου, Γιαννάκης Κασουλίδης, κανείς δεν υποστήριξε την Κύπρο, εκτός από το Λουξεμβούργο. Αλλά και η πολιτική σκηνή της Κύπρου κατέληξε, δυστυχώς, σε ένα συγκεκριμένο και μοιραίο όριο: αυτό τής με κάθε θυσία παραμονής στην ευρωζώνη.

Όμως το δόγμα ότι «δεν υπάρχει λύση εκτός ευρωζώνης», ουσιαστικά δεν σημαίνει παρά το γεγονός ότι «δεν υπάρχει λύση εκτός του γερμανικού οικονομικού τέταρτου Ράιχ». Στην πραγματικότητα η Κύπρος απέδειξε ότι καμία διαπραγμάτευση εντός της ευρωζώνης δεν είναι δυνατή, αν το ενδιαφερόμενο κράτος δεν έχει γραμμή να προχωρήσει χωρίς όρια και με εναλλακτικό σχέδιο, δηλαδή σε περίπτωση ανάγκης να λειτουργήσει και εκτός της ευρωζώνης. Επίσης απέδειξε ότι σήμερα λειτουργεί ένα τραπεζικό καθεστώς απόλυτα νεοφιλελεύθερο στην Ευρώπη χωρίς καμία κρατική εποπτεία και κοινωνική δέσμευση και άρα καμία ασφάλεια των καταθέσεων.

Η άνοδος του ευρωσκεπτικισμού στις χώρες του Νότου είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα της πολιτικής της ηγεσίας της ευρωζώνης και ιδίως της Γερμανίας. Φαινόμενα και καταστάσεις έντονης ανασφάλειας και αμφισβήτησης των Ευρωπαίων πολιτών, τόσο στον Νότο όσο και στην ίδια ακόμη τη Γερμανία, απέναντι στην ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διευθυντήριο των Βρυξελλών είναι φυσιολογικά, αφού η Ευρώπη δεν αποτελεί πια χώρο διαβούλευσης και δημοκρατικής συναπόφασης, αλλά χώρο ωμής κυριαρχίας του γερμανικού κεφαλαίου, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε κραχ στην ευρωζώνη, ακόμη και σε παγκόσμιο πόλεμο. Αυτή η πολιτική νομιμοποιείται άμεσα από την ευρωπαϊκή Δεξιά και τη σοσιαλδημοκρατία. Ιδίως στην Ελλάδα ήταν το ΠΑΣΟΚ που την ξεκίνησε και σήμερα τη στηρίζει πρωταγωνιστικά.

Η Αριστερά κατανοεί την αγωνία των Ελλήνων και Ευρωπαίων πολιτών, την οργή των λαών και επιδιώκει να την πολιτικοποιήσει σε μια γραμμή προστασίας των συμφερόντων της μισθωτής εργασίας, του σοσιαλισμού στην Ευρώπη αλλά και της προστασίας της εθνικής κυριαρχίας.

Οπως δήλωσε στη Γαλλία ο Ζαν-Λικ Μελανσόν με πρωτοπόρο τρόπο για την ευρωπαϊκή Αριστερά, ανάμεσα σε μια Ευρώπη που σέβεται την κυριαρχία των λαών και σε μια Ευρώπη του μερκελικού ευρώ, μπορούμε να επιλέξουμε και κατά του ευρώ. Τίποτε δεν είναι φετίχ μπρος στην ανάγκη να αποφευχθεί η οικονομική και ανθρωπιστική καταστροφή, να προστατευτεί η εργασία και το εισόδημα ιδίως των εργαζομένων και των μεσαίων στρωμάτων, να λειτουργήσει η δημοκρατία και η λαϊκή κυριαρχία.

(*) Βουλευτής Ζακύνθου ΣΥΡΙΖΑ-EKM