Γιατί όχι κυβέρνηση της Αριστεράς;

Του ΚΩΣΤΑ ΣΠΑΡΤΙΝΟΥ

Γραμματέα Ν. Ε. Αχαΐας του ΣΥΝ,

Υποψήφιου βουλευτή

ΣΥΡΙΖΑ-Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο

Φαίνεται ότι «το τέλος της μεταπολίτευσης» καταργεί μεταξύ των άλλων και ένα ακόμη μύθο που είχε έντεχνα φροντίσει να εμπεδώσει ο δικομματισμός. Ότι δηλαδή κάποιοι γεννήθηκαν για να κυβερνάνε και κάποιοι άλλοι για να ανέχονται τους νομείς της εξουσίας. Ότι κάποιοι ξέρουν την τεχνική της διακυβέρνησης και κάποιοι άλλοι καλόν είναι να περιορίζονται στην άσκηση της αντιπολίτευσης και στη διαμαρτυρία.

Και όταν ήρθε η ώρα και κάποιος φώναξε ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός», μεγάλη ταραχή έπεσε στους προνομιούχους αυτής της κοινωνίας. Οι διατεταγμένοι σε υπηρεσία κονδυλοφόροι τους και τα τηλεοπτικά παπαγαλάκια τους έφριξαν που εκστομίστηκε αυτή η ανίερη διαπίστωση. Και σε απόλυτη εναρμόνιση με το καταρρέον πολιτικό προσωπικό του μνημονιακού δικομματισμού, εξαπέλυσαν τους μύδρους τους, φτιαγμένους από τα γνωστά υλικά: λάσπη, διαστρέβλωση, λοιδορία. Έφτασαν να αντιστρέψουν το νόημα και την επιχειρηματολογία αυτού που τόλμησε να ξεστομίσει τη μεγάλην «ύβριν», θεωρώντας ότι βρήκαν την ευκαιρία να κατατροπώσουν τον ασεβή.

Έκαναν όμως λάθος. Δεν μπόρεσαν να εκτιμήσουν, ζαλισμένοι από τον πανικό τους, τις αλλαγές που έχουν πραγματοποιηθεί στις συνειδήσεις των πολιτών. Νόμισαν ότι εξακολουθούν να απευθύνονται σε πελάτες. Δεν έχουν ακόμα καταλάβει ότι ελάχιστη πραμάτεια διαθέτουν πια για πούλημα, κι αυτή κακής ποιότητας. Κι έτσι, μέσα στην αφροσύνη τους, βοήθησαν άθελά τους να συζητάει σήμερα όλη η Ελλάδα το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Τα πώς, τα γιατί, το πότε και με ποιούς.

Οι πιο οξυδερκείς από αυτούς το κατάλαβαν και έσπευσαν να «μαξέψουν» όπως-όπως τα πράγματα. Για παράδειγμα, ο κ. Στ. Ψυχάρης, στο κύριο άρθρο του συστημικού «Βήματος της Κυριακής» της 29^ης/4/2012, προσπαθεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να περιορίσει με «λογικά» επιχειρήματα τα σενάρια κυβερνητικών συνεργασιών αυστηρά εκτός των ορίων της Αριστεράς. Κάποτε, την εποχή της άνθισης του κινήματος των Λαμπράκηδων, η Ελένη Βλάχου είχε προτρέψει την τότε εξουσία να «στείλει τους ποντικούς πίσω στις τρύπες τους». Σήμερα το στοίχημα του συστήματος είναι να στείλει τους πολίτες πίσω στους καναπέδες, με ανοικτούς τους δέκτες της τηλεόρασης και με διάθεση πειθήνιας υποταγής στις αναλύσεις των τηλεοπτικών καθοδηγητών. Κομμάτι δύσκολη αποστολή … Μαζί με τον καταρρέοντα μνημονιακό δικομματισμό, έχουν καταρρεύσει και οι γυαλιστεροί κήρυκές του. Αυτοί που για μεγάλο χρονικό διάστημα κατάγγελναν ως αυτόκλητοι εισαγγελείς την κοινωνία, τεμαχίζοντάς την σε συντεχνίες, στρέφοντας τους μεν εναντίον των δε, υποδαυλίζοντας τον κοινωνικό αυτοματισμό και τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής.

Σε αυτές τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ - ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ εμφανίζεται με το σύνολο των προγραμματικών του προτάσεων. Με ένα συνεκτικό πρόγραμμα, ανταγωνιστικό και συγκρουσιακό με το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τα οποία δεν είναι παρά η ελληνική μετάφραση του δεύτερου μνημονίου και της δανειακής σύμβασης. Τις προτάσεις του αυτές, δεν τις επεξεργάστηκε σε κλειστά γραφεία. Προκύψανε από την επαφή του με την κοινωνία και σε διάλογο μαζί της, μέσα στα κινήματα, με την κοινοβουλευτική του παρουσία, με την αντιπολιτευτική του δράση.

Και έχει την ικανότητα, με τη στήριξη την εκλογική αλλά και τη μετεκλογική του ελληνικού λαού και με την ενότητα των δυνάμεων της Αριστεράς και των συμμάχων της, να τις υλοποιήσει χωρίς αναστολές. Γιατί οι αριστεροί και οι αριστερές που θα αναλάβουν τη μεγάλη αυτή προσπάθεια δεν έχουν εξαρτήσεις ούτε σκιές στο ιστορικό τους. Δεν είναι καταγραμμένοι στα κιτάπια καμιάς ΖΗΜΕΝΣ, ούτε στα διπλά βιβλία καμιάς διαπλοκής. Γι΄ αυτό έχουν τις προϋποθέσεις να αγωνιστούν, να διαπραγματευτούν, να συγκρουστούν, να αλλάξουν την πορεία αυτής της κοινωνίας.