ΣΥΡΙΖΑ: «Πολυγλωσσία»; «Διαφορετικότητα»;

Φωτογραφία Αρχείου από την Πρωτομαγιά στην Πάτρα.

Ή κίνδυνοι «συστημικής» μετατόπισης; 

Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ

Ο ΣΥΡΙΖΑ εκ των πραγμάτων είναι στην αιχμή μιας μεγάλης ιστορικής σύγκρουσης με την Ελλάδα της τρόικα (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ), των μνημονίων, την Ελλάδα του μεγάλου αστικού κατεστημένου και των βρώμικων διευθυντηρίων της ΕΕ και της αμερικάνικης «παγκοσμιοποίησης».

Και δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να δώσει μια τιτάνια μάχη για την οποία δεν είναι ο ίδιος επαρκώς προετοιμασμένος, δεν διαθέτει ισχυρούς εγχώριους και ιδιαίτερα ευρωπαϊκούς συμμάχους, ενώ το επίπεδο του ελληνικού και ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος βρίσκεται κάτω (και σε ορισμένες περιπτώσεις πολύ κάτω) από τις απαιτήσεις.

Στα παραπάνω να προσθέσουμε και το εντυπωσιακό παράδοξο, πως μέχρι τώρα δεν υπάρχει όχι μόνο συνεργασία αλλά σχεδόν ούτε στοιχειώδης αλληλεγγύη ανάμεσα στις δυνάμεις της κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, οι περισσότερες των οποίων προεξοφλούν την «προδοσία» του ΣΥΡΙΖΑ και στέκονται ήδη εχθρικά απέναντί του!

Μήπως, λοιπόν, δεν υπάρχει ελπίδα για νικηφόρα έκβαση;

Μήπως το μόνο που απομένει είναι η ήττα ή η άτακτη αναδίπλωση και εύσχημη συστημική ενσωμάτωση;

Η απάντησή μου είναι κατηγορηματική.

Ναι, οι συνθήκες είναι δύσκολες και προς το παρόν, ο συσχετισμός πολύ άνισος!

Όμως, ο αγώνας μπορεί να κερδηθεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορέσει ο ίδιος να αλλάξει θετικά μέσα από την ιστορική πρόκληση που αντιμετωπίζει.

Αν με δυο λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδείξει αποφασιστικότητα, τόλμη, συνέπεια, σταθερότητα, ενωτικό αριστερό προσανατολισμό και κυρίως ασυμβίβαστο πνεύμα, το οποίο δεν έχει, φυσικά, καμιά σχέση με τον κενολόγο αριστερίστικο βερμπαλισμό ή και τον ευκαιριακό τυχοδιωκτισμό!

Αυτή την ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να τρέξει μπροστά, να κόψει τις γέφυρες της οπισθοχώρησης και να εγκαταλείψει κάθε σκέψη αναδίπλωσης, καιροσκοπισμού και κακώς εννοούμενου συμβιβασμού.

Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει μάλλον να ριζοσπαστικοποιήσει τις επιλογές και τις πρακτικές του, με βασικό μέλημα της διατήρηση, συγκρότηση και διεύρυνση μιας πλατιάς εργατικής – λαϊκής συμμαχίας κοινωνικών δυνάμεων, η οποία πρέπει να αναδειχθεί σε αγωνιστικό πλειοψηφικό ρεύμα και σε πρωταγωνιστή των νικηφόρων εξελίξεων.

Μόνο αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιδείξει σχεδιασμένη τόλμη και αποφασιστικότητα και δώσει ώθηση σε ένα «δεύτερο» ριζοσπαστισμό με όρους πλατιάς εργατικής και λαϊκής πολιτικής, μπορεί να ανατρέψει τους σημερινούς άνισους συσχετισμούς και δυσκολίες, να διαμορφώσει νέα δεδομένα και να προκαλέσει μια καινούργια νικηφόρα δυναμική.

Γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να κλείσει τα αυτιά του σε όσους προτείνουν και υποστηρίζουν (μέσα ή έξω από τις γραμμές του), στο όνομα του «ρεαλισμού», να φύγει από τις επιλογές της ακύρωσης του μνημονίου, της καταγγελίας των δανειακών συμβάσεων και να αποφύγει, εν γένει, «μονομερείς» ενέργειες, μετακινούμενος σε λογικές διαπραγμάτευσης όλων των επίδικων, ως αφετηρία, τάχα, για την αναζήτηση «κατ' αρχήν» συναινετικών διεξόδων.

Θα ήταν μάλλον τραγικό, αν όχι και μοιραίο λάθος, για τον ΣΥΡΙΖΑ να μετατοπισθεί σε μια κατεύθυνση «διαπραγμάτευσης» στην οποία, ήδη, φαινομενικά ή όχι, δείχνουν να κινούνται ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αλλά ίσως και οι κυρίαρχοι ευρωπαϊκοί κύκλοι.

Ο δρόμος αυτός θα είναι πολύ ολισθηρός, ενώ στο πλαίσιό του, οι πιέσεις και οι εκβιασμοί θα γίνονται όλο και πιο σκληροί για πλήρη αναδίπλωση και τελική συστημική ενσωμάτωση.

Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολιτική συμμαχία, ενώ ο ΣΥΝ είναι ένα πολυτασικό κόμμα.

Βεβαίως, επίσης, είναι θεμιτό να εκφράζονται και δημόσια, έστω και στις πλέον κρίσιμες στιγμές, διαφορετικές απόψεις, εφ' όσον κάποιοι το κρίνουν σκόπιμο.

Δεν πρέπει, όμως, να διασαφηνίζεται πάντα ποια είναι η προσωπική και ποια η συλλογική άποψη και θέση;

Δεν πρέπει να αποφεύγεται η σύγχυση γύρω από το τι πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με θεμελιώδη ζητήματα όπως είναι η ακύρωση ή νέα διαπραγμάτευση του μνημονίου, η καταγγελία ή διαπραγμάτευση για τις δανειακές συμβάσεις και μερικά άλλα, όπως το άμεσο και απώτερο μέλλον των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας;

Πέραν αυτού.

Δεν πρέπει να υπάρχει μια αυτοσυγκράτηση στην εξαπόλυση προσωπικών προγραμματικών προτάσεων, ιδιαίτερα φορολογικού χαρακτήρα, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, πολύ περισσότερο αν αυτές έχουν πρόχειρο χαρακτήρα;

Δεν θα πρέπει να ασχολούνται λιγότερο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με ειδικά φορολογικά θέματα, πολύ περισσότερο, όταν αποτελεί μέγιστη ανευθυνότητα να εκτοξεύονται από τηλεοράσεως φορολογικές ρουκέτες σε φορολογικά πειραματόζωα;

Ο Βίσμαρκ είχε πει την εξής «ανοησία»: ''τρεις καθηγητές και χάθηκε η χώρα''. Ας μη τον επιβεβαιώσουμε!

Δεν ξέρω αν όλα τα προηγούμενα είναι απλώς δημόσια έκφραση του «πλουραλισμού» στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που κατά τα άλλα θα συνιστούσε πλούτο και δύναμη, εφ' όσον στο πλαίσιο αυτού του «πλουραλισμού» διακρίνεται εναργώς το προσωπικό από το συλλογικό και το μερικό από το γενικό.

Αν δεν είναι, όμως, έτσι και η «πολυγλωσσία» δεν συνιστά έκφραση «πλουραλισμού», έστω και σε κακή έκδοση, αλλά εκδήλωση και τρόπο μιας ουσιαστικής μετατόπισης, τότε τα πράγματα είναι εξαιρετικά ανησυχητικά έως και επικίνδυνα!

ΜΗΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΤΥΠΗΘΕΙ ΤΩΡΑ Ο ΚΩΔΩΝΑΣ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ, ΠΡΙΝ ΑΥΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ; ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ!

(Δημοσιεύτηκε στο πόρταλ Iskra.gr, το Σάββατο 26 Μαΐου 2012)