Αλήθειες για τη Γενοκτονία Ποντίων

Νεότουρκοι μπροστά στη φρικαλεότητα.

Του Γιάννη Χατζηαντωνίου(*)

 Ο Νάσος Θεοδωρίδης δημοσίευσε, πριν από έναν χρόνο, άρθρο στην "Αυγή" της 20.5.2011 όπου επιτίθεται στη χαρακτηριζόμενη από αυτόν ως «εθνικιστική μερίδα» των Ποντίων για το ζήτημα της γενοκτονίας τους. Ο αρθρογράφος, όμως, έκανε ακριβώς αυτό που καταλογίζει στους άλλους: «Δεν διστάζει να χρησιμοποιεί μισές αλήθειες, να αποκρύπτει άλλες αλήθειες και να διαδίδει πολλά ψεύδη».

Το πρόβλημα δεν δημιουργήθηκε, όπως λέει ο Ν.Θ., λόγω της έλλειψης πίστης των «υπηκόων» του οθωμανικού κράτους Ποντίων και της δράσης τους στα μετόπισθεν του τουρκικού στρατού κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρόκειται για τερατώδες ψέμα. Η πολιτική της εθνοκάθαρσης είχε εγκαινιαστεί από τους Νεότουρκους πολύ νωρίτερα με τις διώξεις, τους εκτοπισμούς, τα διαβόητα Τάγματα Εργασίας (235.000, σύμφωνα με την Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα - άλλοι 80.000 κατέφυγαν στη Ρωσία), μια πολιτική που δεν είχε σχέση με την οποιανδήποτε συμπεριφορά των χριστιανικών πληθυσμών.

Ακριβώς το ίδιο επιχείρημα (της συνεργασίας με τον Ρώσο - εχθρό) χρησιμοποίησαν εξάλλου οι Τούρκοι και για τους Αρμενίους. Είναι βέβαια ένα ζήτημα, αν υφίστατο υποχρέωση πίστης πολιτών χωρίς δικαιώματα που καταπιέζονταν εθνικά και θρησκευτικά (τα οποιαδήποτε δικαιώματά τους χαρακτηρίζονταν «προνόμια», δηλαδή ήταν εξαιρέσεις) σε ένα κράτος ασιατικού δεσποτισμού όπως ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Δεν επρόκειτο, λοιπόν, για υπερβασίες μιας αναγκαίας λόγω των συνθηκών καταστολής.

Ο αρχηγός της εθνοκάθαρσης - γενοκτονίας των Ελλήνων Ποντίων, Τοπάλ Οσμάν, αποβιβάστηκε στην Τραπεζούντα και άρχισε την επιχείρηση το 1919, όταν είχε λήξει προ πολλού ο ρωσοτουρκικός πόλεμος. Οι διώξεις των Ελλήνων του Πόντου ήταν γενοκτονία διότι διώκονταν όχι γιατί έκαναν κάτι ατομικά, αλλά γι' αυτό που ήταν συλλογικά, με πρακτικές εξόντωσης.

Οι μαρτυρίες είναι διαφωτιστικές: Το τέλος του 1921 σφραγίστηκε από φοβερές ωμότητες στον μικρασιατικό Πόντο. Ο Βρετανός αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη, Sir Horace Rumbold, πληροφορεί τον υπουργό Εξωτερικών Curzon ότι: “Οι Τούρκοι φαίνεται ότι δρουν βάσει προμελετημένου σχεδίου για την εξόντωση των μειονοτήτων... Όλοι οι άνδρες ηλικίας άνω των 15 ετών της περιφερείας Τραπεζούντος και της ενδοχώρας εκτοπίστηκαν στα εργατικά τάγματα του Ερζερούμ, Καρς και Σαρήκαμις”.

Εκτόπιση Ποντίων.

Βασισμένος σε μια σειρά επίσημων αναφορών ο Βρετανός πρωθυπουργός Λόιντ Τζορτζ προβαίνει σε δημόσιες δηλώσεις στη Βουλή των Κοινοτήτων (House of Commons. The Parliamentary Debates, Fifth Series, τομ. 157): “...(στον Πόντο) δεκάδες χιλιάδες (Ελλήνων) ανδρών, γυναικών και παιδιών απελαύνονταν και πέθαιναν. Ήταν καθαρή ηθελημένη εξολόθρευση. 'Εξολόθρευση' δεν είναι δικιά μου λέξη. Είναι η λέξη που χρησιμοποιεί η αμερικανική αποστολή”.

Και οι σοβιετικοί απεσταλμένοι, οι οποίοι έχουν πλήρη γνώση των τουρκικών ωμοτήτων κατά των Ελλήνων, δεν μπορούν να κρύψουν τον αποτροπιασμό τους για τα φρικτά εγκλήματά τους. Ο Αράλοβ, σοβιετικός πρέσβης στη Άγκυρα, όπως αναφέρει στα απομνημονεύματά του που κυκλοφόρησαν το 1960 στη Μόσχα με τον τίτλο “Vospominaniya Sovietskovo Diplomata 1922-1923”, ενημερώνεται στη Σαμψούντα από τον αρχιστράτηγο Φρούνζε.

Ο Φρούνζε τού είπε ότι είχε δει πλήθος Έλληνες που είχαν σφαγιαστεί: “βάρβαρα σκοτωμένους Έλληνες -γέρους, παιδιά, γυναίκες”. Προειδοποίησε επίσης τον Αράλοβ για το τι πρόκειται να συναντήσει: “...πτώματα σφαγιασμένων Ελλήνων τους οποίους είχαν απαγάγει από τα σπίτια τους και είχαν σκοτώσει πάνω στους δρόμους”.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που, όπως λέει ο Ν.Θ., «ουδείς ειδήμων ασχολήθηκε αντικειμενικά με την ιστορική ανάλυση της άλλης πλευράς της αλήθειας στο θέμα του ελληνισμού του Πόντου». Οι ειδήμονες στηρίζονται στα γεγονότα και όχι στις «αντιεθνικιστικές» ιδεοληψίες. Υπάρχουν γνωστοί αγωνιστές της αριστεράς, όπως ο Περικλής Ροδάκης, που έχουν ασχοληθεί εκτενώς με τα ζητήματα αυτά. Ο Ν.Θ., όμως, έχει αποφανθεί: τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα!

Αυτό που ονομάζει «αντικειμενικότητα» είναι μεταμοντέρνα σχετικοποίηση και αναθεώρηση και ακραία ιδεοληψία. Σκεφτείτε πώς θα μπορούσε η μεθοδολογία αυτή να εφαρμοστεί στα εγκλήματα των ναζί στην κατεχόμενη Ελλάδα...

Με τη λογική αυτή φταίει η Εθνική Αντίσταση για τη μαζική δολοφονία στα Καλάβρυτα! Πολύ σωστά, λοιπόν, στο μήνυμά του ο Αλέξης Τσίπρας μιλά για τη «Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου» που κατέγραψε η ιστορία και τους 353.000 νεκρούς της. Αυτό όμως που πρέπει να σκεφτούμε όλοι είναι: Μπορεί η ιδεοληπτική αντίληψη να στηρίξει τον αγώνα του λαού και της Αριστεράς σήμερα, να ενώσει τον λαό και να αποκρούσει τις μνημονιακές πολιτικές; Προσθέτουμε ή αφαιρούμε κύρος και δυνάμεις στην αναγκαία προσπάθεια να νικήσουμε και να συγκροτηθεί κυβέρνηση με πυρήνα την Αριστερά με τέτοιες απόψεις;

Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται νέο πολιτικό υποκείμενο. Ένα νέο, πατριωτικό, δημοκρατικό και ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς, ηγεσία των εθνικών και κοινωνικών αγώνων του λαού. Απόψεις όπως αυτή του Ν.Θ., σεβαστές ως ιδιαιτερότητα, είναι απόψεις που δεν μπορούν να είναι απόψεις ενός κόμματος που διεκδικεί να καθορίζει τη μοίρα του λαού και το μέλλον της χώρας.

(*) Ο Γιάννης Χατζηαντωνίου είναι μέλος της Σ.Ο. του Νέου Αγωνιστή