Ώδινεν όρος και έτεκε… «συναίνεση»

Κώστας Σπαρτινός.

Του ΚΩΣΤΑ ΣΠΑΡΤΙΝΟΥ, γραμματέα της Ν. Ε. Αχαΐας του ΣΥΝ

 

Ώστε λοιπόν, αυτό ήταν όλο… Μετά από ένα καταιγισμό οπερετικών κινήσεων, θεατρικών (ανθρωπο)θυσιών, εκβιασμών, διλημμάτων, έντεχνα καλλιεργημένων ελπίδων για «εθνική σωτηρία» μέσα από σφιχτοδεμένες, ολιγομελείς κυβερνήσεις, κτλ, κτλ, καταλήξαμε σε  μια Κυβέρνηση από συνωστιζόμενα, φθαρμένα, εξουσιομανή πρόσωπα με «80% ΠΑΣΟΚ, 10% Ν.Δ., 10% ΛΑ.Ο.Σ. και 100% μνημόνιο», όπως δήλωσε και ο Αλέξης Τσίπρας.

Σήμερα πια, η μνημονιακή συμμαχία πολιτικών και εξωπολιτικών κέντρων ποντάρει «όλα τα λεφτά» στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού κ. Παπαδήμου. Ενός Πρωθυπουργού που ως Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος (επί πρωθυπουργίας Κ. Σημίτη) συνέβαλε στην είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ με «μαγειρεμένα» στοιχεία δημιουργικής λογιστικής (με τη συνδρομή περιβόητων χρηματοπιστωτικών οίκων) και ως αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αγωνίστηκε για την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης, μονεταριστικής ορθοδοξίας στην Ευρώπη με τα γνωστά αποτελέσματα και για την προστασία των Τραπεζών-ζόμπι. Που σε ομιλία  του το Νοέμβριο του 2010 στο Μέγαρον Plus είχε ταχθεί κατά της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους και που λίγες ημέρες πριν την «ιστορική» απόφαση της 26^ης Οκτωβρίου 2011 (που έχει ήδη ξεπεραστεί με την είσοδο της Ιταλίας στο «κλαμπ των κολασμένων») είχε αρθρογραφήσει τασσόμενος κατά του κουρέματος 50%. Δηλαδή κατά του βασικού άξονα της συμφωνίας που καλείται τώρα ως Πρωθυπουργός να υπογράψει και να θέσει σε εφαρμογή.

Η ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία που στηρίζει τη νέα Κυβέρνηση είναι σε προφανέστατη αναντιστοιχία με τη λαϊκή βούληση και την κοινωνική αποδοχή της. Η χοντροκομμένη φαρσοκωμωδία που προηγήθηκε της ορκωμοσίας της, με πρωταγωνιστές τα 3 κόμματα που συμμετέχουν σε αυτή και κομπάρσους τα 2 απο-κόμματα που αισχυντηλά φλέρταραν μαζί της και οι δηλώσεις πολλών στελεχών τους στη συνέχεια, έδειξαν τα όρια και τις δυνατότητές της. Κυρίως όμως οι πρακτικές και οι πολιτικές που θα ακολουθήσει, θα εξανεμίσουν πολύ γρήγορα την αρχική «ανακούφιση» που ένοιωσαν κάποιοι συμπολίτες μας μετά το τέλος της πρώτης πράξης. Σε εποχές πρωτόγνωρης κρίσης, αντικοινωνικής πολιτικής, χαρατσιών και ανεργίας, κανένα θαύμα δεν κρατάει πάνω από 3 μέρες.

Ακόμα και οι πρώτες δημοσκοπήσεις μετά την ορκωμοσία της νέας Κυβέρνησης, όσο κι αν προβάλλονται από το μνημονιακό τόξο των ΜΜΕ ως ελπιδοφόρα σημάδια μιας νέας αρχής, εμπεριέχουν σαφέστατα το σπόρο της νέας, επερχόμενης απογοήτευσης. Δείτε π.χ. την τελευταία δημοσκόπηση της Public Issue (για την Καθημερινή και το Σκάι). Ο κ. Παπαδήμος συγκεντρώνει 36% θετικές γνώμες και 19% μάλλον θετικές. Στη συνέχεια ξεπροβάλλει αμέσως η πρώτη «ρωγμή» στο σκηνικό της αισιοδοξίας: τον εμπιστεύεται για τη διαχείριση των προβλημάτων της οικονομίας το 45% και δεν τον εμπιστεύεται το 35% (πριν ακόμα εφαρμόσει κανένα μέτρο). Επίσης η Κυβέρνηση συνεργασίας εκτιμάται ότι μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της χώρας από το 35% (7% σίγουρα και 28% μάλλον ναι) και ότι δεν μπορεί από το 60% (26% μάλλον και 34% σίγουρα όχι). Κι ακόμα: η χώρα πηγαίνει σε λάθος κατεύθυνση 77%, δυσαρεστημένοι από τη ζωή τους 84%, δυσαρεστημένοι από τη λειτουργία της Δημοκρατίας / καταργήθηκε η Δημοκρατία 79% και 10%, κοινωνική ανασφάλεια 89%, κτλ.

Προφανώς όποιος/α κινείται μέσα στην κοινωνία και δεν κουβαλάει καμιά ιδιοτέλεια, μπορεί πολύ εύκολα να βγάλει ανάλογα συμπεράσματα, χωρίς τη βοήθεια των δημοσκοπήσεων. Καλόν όμως είναι να αναφερόμαστε και σε αυτές (τουλάχιστον όσες έχουν εχέγγυα αντικειμενικότητας) γιατί ήδη ξεκίνησε ένας βομβαρδισμός με παραμορφωτικές εικόνες  και παραπλανητικά λόγια από τα ΜΜΕ της μνημονιακής συναίνεσης.

Σε όσους καλοπροαίρετους συμπολίτες μας έχουν την πρόθεση να δώσουν ανοχή σε αυτή την Κυβέρνηση απαυδισμένοι από τη μέχρι τώρα κατάσταση, με τη σκέψη ότι σε λίγο θα έχουμε εκλογές και τότε θα δοθεί η δυνατότητα να αποκατασταθεί η λαϊκή βούληση και να βελτιωθούν τα πράγματα, θα τους πρότεινα να συλλογιστούν πάνω στα παρακάτω ερωτήματα:

·                Οι πολιτικές που θα ψηφιστούν, θα υπογραφούν και θα αρχίσουν να εφαρμόζονται πριν τις εκλογές, θα είναι ουδέτερες; Ή μήπως σκοπεύουν να καθορίσουν την πορεία της χώρας για τα επόμενα 10 χρόνια;

·                Ξεπερασμένο είναι σήμερα μόνο το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα; Τα εξωπολιτικά κέντρα εξουσίας που το στήριξαν, μπορεί να είναι μέρος της λύσης; Το κρατικοδίαιτο κεφάλαιο και τα διαπλεκόμενα στελέχη του, τα ΜΜΕ και τα παπαγαλάκια τους, οι Τράπεζες και οι τραπεζίτες τους δεν έχουν καμία ευθύνη;

·                Ποιο είναι το κύριο καθήκον που αναλαμβάνει η νέα Κυβέρνηση; Να επαναδιαπραγματευθεί με την τρόικα για καλλίτερους όρους ή μήπως να κάμψει τις εσωτερικές αντιστάσεις μιας κοινωνίας που αντιστέκεται και εξεγείρεται;

·                 Ποια παραμένει η σύνθεση της Βουλής; Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ (η σκληρότερη συντεχνία που διαθέτει σήμερα η ελληνική κοινωνία) δεν εξακολουθεί να διαθέτει 153 έδρες; Θα συναινέσει σε εκλογές, αν κρίνει ότι οδηγείται σε εκλογικό καταποντισμό;