Παναγιώτης Μαυροειδής
Η (δι)έξοδος που απαγορεύεται
Τον περασμένο μήνα, ο Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας, δήλωσε ρητά ότι δε θα αποδεχόταν να σχηματιστεί κυβέρνηση της οποίας ο Υπουργός Οικονομικών, θα άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη!
Στην πραγματικότητα, κανένας πραγματικός «κίνδυνος» δεν υπήρχε από τη μεριά της «παρδαλής» μεν, αστικής και ακροδεξιάς δε, κυβέρνησης συνασπισμού του λαϊκίστικου κόμματος των Πέντε Αστέρων και της φασιστικής Λέγκας του Βορρά.
Ωστόσο, η παρέμβαση αυτή είχε σοβαρή πολιτική σημασία.
Ήταν αντιγραφή της αντίστοιχης συζήτησης για τον συνασπισμό κυβέρνησης στην Πορτογαλία το 2015, επίσης «παρδαλής» και αστικής, αλλά υποτίθεται «αριστερόστροφης» με συμμετοχή των Σοσιαλιστών, του Αριστερού Μπλόκου και του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Το μήνυμα ήταν το ίδιο: Η πλανητική εκδοχή της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας, επιτρέπει απρόσκοπτα την είσοδο χωρών και λαών σε οργανισμούς που στηρίζονται στο μονοθεϊσμό της αγοράς και του κέρδους, αλλά απαγορεύει σαφώς την έξοδο.
Τόσο απλά! Η είσοδος και η παραμονή στη “στρούγκα” είναι το σήμα κατατεθέν της αστικής πολιτικής, αλλά και κάθε διαχειριστικής πολιτικής, δεξιάς λαϊκίστικης απόχρωσης ή αριστερής ρεφορμιστικής κοπής. Διότι, κακά τα ψέματα, δεν ήταν μόνο το μήνυμα ίδιο στις δύο χώρες, αλλά ήταν ίδιο και το αποτέλεσμα: πλήρης συμμόρφωση και υποταγή στην ευρωκρατία.
Τα παραπάνω αρκούν για να φανεί η αξία της αλά ΣΥΡΙΖΑ δήθεν «εξόδου» από τα μνημόνια. Στην ουσία πρόκειται για ακόμη πιο βαθιά είσοδο στο καθεστώς εφαρμογής των ήδη επιβεβλημένων μνημονιακών μέτρων, μηχανισμών επιβολής επιτροπείας διαρκείας και δανεισμού στο εξής από τις «αγορές». Διέξοδος υπάρχει όμως; Και προς τα πού;
Οι βασικές θέσεις που αναπτύσσονται στη συνέχεια βασίζονται στο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε μια προσπάθεια παραπέρα επεξεργασίας και συνεκτικής απόδοσής του με κατανοητό τρόπο.
Σε εκείνη τη φλογισμένη από λαϊκή αυτοπεποίθηση και δράση περίοδο
2010-2012, ένας αγωνιστής αναφώνησε σε μια λαϊκή συνέλευση, με ειλικρινή
απορία: «Μα είναι δυνατό να χωριζόμαστε ιδεολογικά, απλά και μόνο για
δύο λέξεις;». Οι δύο αυτές λέξεις ήταν: Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μπορεί αυτή η αντίδραση να ήταν πηγαία, στην ουσία ωστόσο αντανακλούσε
την επιβολή των στερεότυπων της αστικής πολιτικής, που ως σχεδόν
αυτονόητα «κεκτημένα», έδιναν φτερά στις «μαγικές λύσεις» της πολιτικής
στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, είναι πλέον περισσότερο κατανοητό ότι
το ζήτημα της εξόδου ή παραμονής στην ΕΕ, δεν ήταν ένα μακρινό
«ιδεολογικό» ερώτημα, αλλά έκρινε σχεδόν τα πάντα.
Έχει όμως αυτή η συζήτηση μια ευρύτερη σημασία σε ότι αφορά το χαρακτήρα του αντικαπιταλιστικού, αλλά και κάθε άλλου προγράμματος. Τυπικά η διάκριση είναι μεταξύ «ιδεολογικών» προγραμμάτων όπου κυριαρχεί κάποια υψηλή «στρατηγική» και «πολιτικά εφικτών και άμεσα ρεαλιστικών» προγραμμάτων, στη βάση μιας «ευλύγιστης τακτικής». Στην πραγματικότητα, σε αυτή τη συλλογιστική, η «ιδεολογία» δεν αποτελεί κάποιο κατοπτρισμό της υπαρκτής πραγματικότητας, με τη συνακόλουθη θεωρητική γενίκευση και επέκτασή της, αλλά προσδιορίζει τη θέση όσων αρνούνται να δεχθούν τον κόσμο όπως είναι και προτείνουν μια διέξοδο, δίκαιη ίσως, αλλά σίγουρα μη εφαρμόσιμη.
Η «ιδεολογία» και τα (δήθεν) «ιδεολογικά προγράμματα» λοιπόν, συνιστούν κατηγορία και ενοχή. Ο μόνος τρόπος απόδειξης της «αθωότητας», είναι να αποδεχθεί κανείς το αστικό κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο ως δεδομένο, αιώνιο και αδιατάρακτο, επιδεχόμενο μόνο εσωτερικές αλλαγές, που δε μεταβάλλουν τα όρια και την εντροπία του. Πρόκειται για την πλήρη αντιστροφή: Τα κοινωνικά αδιανόητα, εμπεδώνονται τελικά ως λογικά και «φυσικά». Είναι ο ορισμός της συστημικής πολιτικής ή της υποταγής σε αυτήν.
Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, συχνά προσδιορίζεται ως «μεταβατικό».
Αν κάτι είναι σίγουρο, είναι ότι δε θα υλοποιηθεί στο σύνολό του σε
κάποιο ιδιαίτερο «μεταβατικό» καθεστώς που θα προκύψει μετέωρο, μεταξύ
καπιταλισμού και σοσιαλισμού.
Ως «σχέδιο για το μέλλον», δηλαδή ως ενότητα ώριμων κοινωνικών και πολιτικών στόχων, αλλά και στην προβολή τους στο επίπεδο των κομμουνιστικών κοινωνικών μετασχηματισμών, μπορεί να προσδίδει καθολικότητα στην εναλλακτική απάντηση στο σύγχρονο ολοκληρωτικό καπιταλισμό, σπάζοντας στη λαϊκή συνείδηση το δόγμα «δεν υπάρχει εναλλακτική». Αν δε φανταστεί κανείς ένα άλλο κόσμο, αυτός δε θα υπάρξει. Ωστόσο, δεν αρκεί να τον φανταστεί κανείς!
Μια δεύτερη ζωτική λειτουργία του προγράμματος είναι η κατανόησή του ως προγράμματος μάχης, για την απόσπαση καταχτήσεων, αλλά και την κλιμάκωση των πολιτικών αναμετρήσεων ως την δημιουργία επαναστατικής κρίσης και την επανάσταση. Αυτή η δυνατότητα δε μετριέται κυρίως με σταδιακή «αποδοχή» του προγράμματος σε μια εκλογική διαδικασία, αλλά μέσα από άλματα στην ταξική πάλη.
Θρυαλλίδα μπορεί να αποτελέσει ο ένας ή ο άλλος στόχος, ανάλογα με την κρισιμότητά του ή την συνόψιση των αντιθέσεων και της μεταβολής των συσχετισμών γύρω από αυτόν. Η αντιπολεμική πάλη ή μια απόφαση σταθμός όπως η έξοδος από την ευρωζώνη ή μια άρνηση πληρωμής δόσεων χρέους ή μια πανεργατική απεργία γύρω από επιθετικούς εργατικούς στόχους ή ένα κορυφαίο ζήτημα δημοκρατίας, μπορούν να απελευθερώσουν το τζίνι από το μπουκάλι.
Ταυτόχρονα, μετά την επανάσταση, οι ίδιοι στόχοι υλοποιούνται και ποιοτικά μετασχηματισμένοι, εκκινούν τη μακρά πορεία μετάβασης του σοσιαλιστικού και κομμουνιστικού μετασχηματισμού, που κάθε άλλο παρά είναι «ακαριαίος».
ΠΡΙΝ, 10/6/18
Η (δι)έξοδος που απαγορεύεται
Τον περασμένο μήνα, ο Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας, δήλωσε ρητά ότι δε θα αποδεχόταν να σχηματιστεί κυβέρνηση της οποίας ο Υπουργός Οικονομικών, θα άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη!
Στην πραγματικότητα, κανένας πραγματικός «κίνδυνος» δεν υπήρχε από τη μεριά της «παρδαλής» μεν, αστικής και ακροδεξιάς δε, κυβέρνησης συνασπισμού του λαϊκίστικου κόμματος των Πέντε Αστέρων και της φασιστικής Λέγκας του Βορρά.
Ωστόσο, η παρέμβαση αυτή είχε σοβαρή πολιτική σημασία.
Ήταν αντιγραφή της αντίστοιχης συζήτησης για τον συνασπισμό κυβέρνησης στην Πορτογαλία το 2015, επίσης «παρδαλής» και αστικής, αλλά υποτίθεται «αριστερόστροφης» με συμμετοχή των Σοσιαλιστών, του Αριστερού Μπλόκου και του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Το μήνυμα ήταν το ίδιο: Η πλανητική εκδοχή της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας, επιτρέπει απρόσκοπτα την είσοδο χωρών και λαών σε οργανισμούς που στηρίζονται στο μονοθεϊσμό της αγοράς και του κέρδους, αλλά απαγορεύει σαφώς την έξοδο.
Τόσο απλά! Η είσοδος και η παραμονή στη “στρούγκα” είναι το σήμα κατατεθέν της αστικής πολιτικής, αλλά και κάθε διαχειριστικής πολιτικής, δεξιάς λαϊκίστικης απόχρωσης ή αριστερής ρεφορμιστικής κοπής. Διότι, κακά τα ψέματα, δεν ήταν μόνο το μήνυμα ίδιο στις δύο χώρες, αλλά ήταν ίδιο και το αποτέλεσμα: πλήρης συμμόρφωση και υποταγή στην ευρωκρατία.
Τα παραπάνω αρκούν για να φανεί η αξία της αλά ΣΥΡΙΖΑ δήθεν «εξόδου» από τα μνημόνια. Στην ουσία πρόκειται για ακόμη πιο βαθιά είσοδο στο καθεστώς εφαρμογής των ήδη επιβεβλημένων μνημονιακών μέτρων, μηχανισμών επιβολής επιτροπείας διαρκείας και δανεισμού στο εξής από τις «αγορές». Διέξοδος υπάρχει όμως; Και προς τα πού;
Βασικές θέσεις για τη λαϊκή αντεπίθεση και τον «άλλο», αντικαπιταλιστικό δρόμο για την ελληνική κοινωνία
Οι βασικές θέσεις που αναπτύσσονται στη συνέχεια βασίζονται στο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε μια προσπάθεια παραπέρα επεξεργασίας και συνεκτικής απόδοσής του με κατανοητό τρόπο.
- Για την λαϊκή κυριαρχία και εργατική δημοκρατία
- Για την ειρήνη και την αδελφοσύνη των λαών ενάντια στον πόλεμο
- Για τα δημοκρατικά δικαιώματα και την δικαιοσύνη
- Για την έξοδο από την ΕΕ, το «στρατηγείο» των μνημονίων διαρκείας
- Για την εργασία και τα εργατικά δικαιώματα
- Με κέντρο τη δημόσια ιδιοκτησία, για την άμεση αναδιανομή του πλούτου
- Αναβάθμιση δομών πρόνοιας, περίθαλψης και γενικά κοινωνικής πολιτικής, ενάντια στη φτωχοποίηση και την εμπέδωση της επαιτείας.
- Για δημόσια, καθολική, δωρεάν εκπαίδευση
- Για την εργαζόμενη και φτωχομεσαία αγροτιά
- Για το δικαίωμα στην κατοικία και στη ζωή σε αξιοβίωτες πόλεις
- Ίσα δικαιώματα για τις γυναίκες και για όλους τους ανθρώπους
- Στο πλάι κάθε μετανάστη που έρχεται ή φεύγει και κάθε πρόσφυγα πολέμου ή φτώχειας
- Για την κοινωνική πολιτιστική δημιουργία, την πληροφόρηση και επικοινωνία
- Για ένα βιώσιμο περιβάλλον
Αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα: «Ιδεολογικό» ή «πολιτικά εφικτό και εφαρμόσιμο»;
Έχει όμως αυτή η συζήτηση μια ευρύτερη σημασία σε ότι αφορά το χαρακτήρα του αντικαπιταλιστικού, αλλά και κάθε άλλου προγράμματος. Τυπικά η διάκριση είναι μεταξύ «ιδεολογικών» προγραμμάτων όπου κυριαρχεί κάποια υψηλή «στρατηγική» και «πολιτικά εφικτών και άμεσα ρεαλιστικών» προγραμμάτων, στη βάση μιας «ευλύγιστης τακτικής». Στην πραγματικότητα, σε αυτή τη συλλογιστική, η «ιδεολογία» δεν αποτελεί κάποιο κατοπτρισμό της υπαρκτής πραγματικότητας, με τη συνακόλουθη θεωρητική γενίκευση και επέκτασή της, αλλά προσδιορίζει τη θέση όσων αρνούνται να δεχθούν τον κόσμο όπως είναι και προτείνουν μια διέξοδο, δίκαιη ίσως, αλλά σίγουρα μη εφαρμόσιμη.
Η «ιδεολογία» και τα (δήθεν) «ιδεολογικά προγράμματα» λοιπόν, συνιστούν κατηγορία και ενοχή. Ο μόνος τρόπος απόδειξης της «αθωότητας», είναι να αποδεχθεί κανείς το αστικό κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο ως δεδομένο, αιώνιο και αδιατάρακτο, επιδεχόμενο μόνο εσωτερικές αλλαγές, που δε μεταβάλλουν τα όρια και την εντροπία του. Πρόκειται για την πλήρη αντιστροφή: Τα κοινωνικά αδιανόητα, εμπεδώνονται τελικά ως λογικά και «φυσικά». Είναι ο ορισμός της συστημικής πολιτικής ή της υποταγής σε αυτήν.
Πρόγραμμα διπλής «μετάβασης»
Καταχτήσεις, επανάσταση και σοσιαλιστικός μετασχηματισμός
Ως «σχέδιο για το μέλλον», δηλαδή ως ενότητα ώριμων κοινωνικών και πολιτικών στόχων, αλλά και στην προβολή τους στο επίπεδο των κομμουνιστικών κοινωνικών μετασχηματισμών, μπορεί να προσδίδει καθολικότητα στην εναλλακτική απάντηση στο σύγχρονο ολοκληρωτικό καπιταλισμό, σπάζοντας στη λαϊκή συνείδηση το δόγμα «δεν υπάρχει εναλλακτική». Αν δε φανταστεί κανείς ένα άλλο κόσμο, αυτός δε θα υπάρξει. Ωστόσο, δεν αρκεί να τον φανταστεί κανείς!
Μια δεύτερη ζωτική λειτουργία του προγράμματος είναι η κατανόησή του ως προγράμματος μάχης, για την απόσπαση καταχτήσεων, αλλά και την κλιμάκωση των πολιτικών αναμετρήσεων ως την δημιουργία επαναστατικής κρίσης και την επανάσταση. Αυτή η δυνατότητα δε μετριέται κυρίως με σταδιακή «αποδοχή» του προγράμματος σε μια εκλογική διαδικασία, αλλά μέσα από άλματα στην ταξική πάλη.
Θρυαλλίδα μπορεί να αποτελέσει ο ένας ή ο άλλος στόχος, ανάλογα με την κρισιμότητά του ή την συνόψιση των αντιθέσεων και της μεταβολής των συσχετισμών γύρω από αυτόν. Η αντιπολεμική πάλη ή μια απόφαση σταθμός όπως η έξοδος από την ευρωζώνη ή μια άρνηση πληρωμής δόσεων χρέους ή μια πανεργατική απεργία γύρω από επιθετικούς εργατικούς στόχους ή ένα κορυφαίο ζήτημα δημοκρατίας, μπορούν να απελευθερώσουν το τζίνι από το μπουκάλι.
Ταυτόχρονα, μετά την επανάσταση, οι ίδιοι στόχοι υλοποιούνται και ποιοτικά μετασχηματισμένοι, εκκινούν τη μακρά πορεία μετάβασης του σοσιαλιστικού και κομμουνιστικού μετασχηματισμού, που κάθε άλλο παρά είναι «ακαριαίος».
ΠΡΙΝ, 10/6/18
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου