Μαριάννα Πολυχρονιάδου

Της ΜΑΡΙΑΝΝΑΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΑΔΟΥ

Καθηγήτρια - διδάκτωρ Πολιτικής

Επικοινωνίας του Πανεπ/μιου Αθηνών

(marpolychroniadou@ yahoo.gr)

«Ακούνα ματάτα» είναι το «ξόρκι» του καλοκαιριού που ακούγεται σε αρκετές ελληνικές παραλίες από πλανόδιους μικροπωλητές «τυχερών βραχιολιών» προερχόμενους από Τζαμάικα μέχρι Νιγηρία, που τριγυρνούν διαλαλώντας ακούραστοι την πραμάτεια τους. Δίπλα τους, άλλες αδέσποτες ψυχές τριγυρνούν αναζητώντας ίσκιο κάτω από καμιά ομπρέλα, λίγο νερό, ένα κομμάτι από το τοστ που ο πιτσιρικάς πέταξε στην άμμο. Πρόκειται για «παλιόσκυλα», όπως «αλυχτά» η λευκή κυρία που θέλει να γίνει μαύρη κάνοντας ηλιοθεραπεία κάτω από τη νοικιασμένη ομπρέλα στην παραλία, εκλαμβάνοντάς τα αμφότερα, ως παράσιτα της μεσημεριανής σιέστας της και απαιτώντας την άμεση απομάκρυνσή τους. «Γιατί να κυκλοφορούν ελεύθερα;» είναι η απορία της. «Ποιος, της είπε, ότι το μοναδικό ζώο, που έχει αυτό το δικαίωμα σ' αυτό τον πλανήτη είναι η ίδια;» είναι η δική μας. Ο χώρος του beach bar όμως δεν ενδείκνυται για επίλυση φιλοσοφικών ζητημάτων. Ο ιδιοκτήτης στέλνει «φουριόζο» έναν Αλβανό ν’ απομακρύνει το δύστυχο ζωντανό και να κάνει παρατήρηση στον πλανόδιο.

Τόχουμε ξαναδεί αυτό το έργο, με ορισμένους Βαλκάνιους μετανάστες, που διαβιούν χρόνια στον τόπο μας έχοντας αποκτήσει νοοτροπία «βασιλικότερη του βασιλέως».

Για παράδειγμα και εν προκειμένω, δίνει εντολή ο «Έλλην Αφέντης», «διώξε τα κατώτερα θηλαστικά που παρενοχλούν το ανώτερο με την παρουσία τους» και αυτοί για να αποδείξουν πόσο «καλοί επαγγελματίες» είναι ή πόσο «ορθώς» ενσωματώθηκαν στην ελληνική κοινωνία, ρίχνουν και μια κλωτσιά στο κατώτερο των κατωτέρων, έτσι από υπερβάλλοντα ζήλο, για... καλό κατευόδιο.

Πρόκειται για μια κλασική εκδήλωση ρατσισμού κάποιου με χαμηλό δείκτη αυτοεκτίμησης, που θεωρεί κατά βάθος τον εαυτό του «κατώτερο είδος» που ευδοκιμεί στην ελληνική πανίδα θέλοντας να αποδείξει με το να στρέφεται εναντίον κάποιου άλλου που θεωρεί ακόμη κατώτερό του, την ανωτερότητά του. Για μια πράξη ούτως ειπείν «αναβάθμισης» στον φαύλο κύκλο της ανιο- κατιούσας κλίμακας της εξέλιξης των ειδών. Σύμφωνα με τους ζωολόγους, στην αρχή ο άνθρωπος, συνειδητοποιώντας τη συγγένεια που είχε με τα άλλα ζώα, τα σεβόταν. Όμως αφότου ο αστικός πληθυσμός άρχισε να αναπτύσσεται, μεγάλες ανθρώπινες ομάδες βρέθηκαν ξεκομμένες από την άμεση σχέση τους με τα ζώα και χάθηκε ο σεβασμός σε αυτά, καθώς μαζί με την ανάπτυξη των πόλεων, αναπτυσσόταν και η υπεροψία του ανθρώπινου είδους (Desmond Morris, 1969).

Η παραπάνω περίπτωση δεν είναι ασφαλώς (και δυστυχώς) η μόνη. Παρόμοια κλισέ ρατσιστικής συμπεριφοράς από παλαιότερους μετανάστες συναντάμε πλέον συχνά. Όπως δύο νεαρούς αλβανικής καταγωγής να προσφωνεί ο ένας τον άλλον «αντε, ρε Πακιστανέ» κατά το «άντε, ρε Αλβανέ» που χρησιμοποιούσαν οι Ελληναράδες γι' αυτούς...

Ανάλογες εκδηλώσεις βέβαια λαμβάνουν χώρα και σε άλλα, περισσότερο εξελιγμένα οικοσυστήματα, όπως στη Γερμανία. Χαρακτηριστική η περίπτωση Ρέσλερ. Ένας Γερμανός βιετναμέζικης καταγωγής, που προφανώς θεωρεί ότι με το να αντιμετωπίζει τους Έλληνες με ύφος «γερμανικότερο των αρείων» αποκτά κάτι από την αύρα του επικυρίαρχου, επιβεβαιώνει την πλήρη ενσωμάτωσή του στη γερμανική κοινωνία, αποδεικνύει ότι δεν πήγαν στράφι οι θυσίες των γονιών που τον υιοθέτησαν.

Είναι ένας «Άρειος original» τοιουτοτρόπως, που μπορεί να μην είναι από γέννα, αλλά είναι από κούνια, που όσο και να μην του φαίνεται στην όψη τόχει στην «mentalite» γιαυτό και δεν ανέχεται τα «τεμπελόσκυλα» του Νότου να συνεχίσουν να ανήκουν στην ίδια Ευρωζώνη μ' αυτόν, αφού δεν μπορούν να κάνουν κι άλλες από τις απαιτούμενες θυσίες (π.χ. να κόψει ο γέρος τον καφέ στο καφενείο, η γριά τα φάρμακα στο φαρμακείο, το παιδί το κουλούρι στο σχολείο και οι υπόλοιποι τον λαιμό τους), προκειμένου να συνεχίσει η χώρα που τον ανέθρεψε να παράγει και να παράγει και να παράγει, προϊόντα που θα τα καταναλώσουν προφανώς και προσεχώς... Αρειανοί (εκ του πλανήτη Άρη αυτοί προερχόμενοι).

Από τα ανωτέρω «ανώτερα» είδη του πλανήτη μας, πειράζει που εμείς ταυτιζόμαστε με τα «κατώτερα;» Με τον Νιγηριανό που συνεχίζει ακάθεκτος σε άλλο beach bar και έπειτα σε άλλη παραλία, σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα ελπίζοντας στον ρυθμό του «ακούνα ματάτα» ότι όλα θα πάνε κάποτε καλά ή, ακόμη χειρότερα, με το κατώτερο των κατωτέρων, τον άλλο τον «αράπη», τον σκύλο, τον αδέσποτο, τον «ταμ-ταμ-ταμ», που αυτός από ένστικτο (;) -το βλέπεις στα μάτια του- ξέρει ότι δεν έχει «ακούνα ματάτα» γι' αυτόν κι αν δεν τον πάρεις μαζί σου, οι δήμοι (εκ του δήμιοι πιθανώς αυτοί προερχόμενοι) θα ολοκληρώσουν το θεάρεστο έργο των ανώτερων θηλαστικών- συμπατριωτών μας, που παρατάνε κάθε χρόνο δεκάδες σκυλιά στις παραθεριστικές περιοχές, εξοντώνοντας το φθινόπωρο με φόλες ό,τι περίσσεψε από το θέρος, ό,τι δεν θέρισαν τα αυτοκίνητα και η πείνα.

Και δεν μας πειράζει εξαιτίας αυτού να μας χαρακτηρίσουν «σπιτικό φαΐ για κώνωπες», «τεμπελόσκυλα του Νότου», «κατώτερα είδη χωρίς προοπτική αναβάθμισης» τα «ανώτερα θηλαστικά» του πλανήτη. Δεν μας πειράζει. Ρατσιστές μόνο μη μας πουν επειδή προτιμάμε τα σκυλιά από τους ανθρώπους. Εξάλλου, ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου -και αυτό το γνωρίζει ο «κυρίαρχος ηλίθιος»- ήταν ανέκαθεν ο σκύλος...

______________ 

(*) Ηakuna Matata στα σουαχίλι σημαίνει «όλα καλά»

 (Από την avgi.gr)