Πρωινό με τους απεργοσπάστες των καναλιών

Του Γ. ΑΝΑΝΔΡΑΝΙΣΤΑΚΗ

       (Από το avgi.gr)|

Σπάσανε ξεδιάντροπα  την απεργία, επικαλούμενοι την ανάγκη του λαού για  αντικειμενική ενημέρωση. Αντικειμενική ενημέρωση από το ΜΕΓΚΑ, τον ΣΚΑΙ, τον ΑΝΤΕΝΑ, τον ΑΛΦΑ, το ΣΤΑΡ, από εκείνους που κρύβουν,  διαστρέφουν, παραλλάσσουν, κατά σύστημα και κατ' επάγγελμα. Και μόλις κάθισαν μπροστά στις κάμερες, άρχισαν να συκοφαντούν την ΕΡΤ, τη μεγάλη λεία των αφεντικών τους,  και να ξορκίζουν τις εκλογές, να βλαστημάνε την κορυφαία διαδικασία της δημοκρατίας.

Τα ακούς και σου 'ρχεται να πάρεις την πλάσμα από το σαλόνι και να την πας στο μπάνιο να την έχεις για καθρέφτη. Εγώ ήμουνα δεκαπέντε χρόνια στην ΕΡΤ, εγώ ήμουνα οκτώ χρόνια στην ΕΡΤ, εγώ ήμουνα δύο χρόνια στην ΕΡΤ και ξέρω τη γινότανε, ξέρω για τη ρεμούλα, τη διαφθορά, την κομματοκρατία. Και ποιος ευθύνεται, ρε παλληκάρια,  για τη ρεμούλα, τη διαφθορά, την κομματοκρατία; Προφανώς όλοι οι άλλοι, εκτός από εσάς, που παίρνατε τους παχουλούς μισθούς, μέχρι τα τριάντα χιλιάρικα το μήνα έφταναν κάποιοι,  και μετά κάνατε καριέρες στα ιδιωτικά κανάλια. Προφανώς φταίνε οι συνάδελφοί σας των 1.000 ευρώ με τη μια και μοναδική θέση εργασίας, που τώρα εμφανίζονται ως απευθείας απόγονοι του Καπόνε.

Λυπόμαστε για την απόλυσή τους, αλλά έχουν κι εκείνοι ευθύνες, γιατί δεν φρόντιζαν για την εξυγίανση της ΕΡΤ. Αυτά έλεγαν για τους άνεργους της ΕΡΤ οι απεργοσπάστες συνάδελφοί τους των ιδιωτικών καναλιών. Για να καταλήξουν στο ομόφωνο συμπέρασμα: Η ΕΡΤ πρέπει να ξανανοίξει αλλά με λιγότερους εργαζόμενους, λιγότερα κανάλια, λιγότερα προνόμια. Να ανοίξει ως ανυπόληπτο μαγαζάκι, χωρίς δυνατότητες ανάπτυξης, χωρίς μέλλον, χωρίς ρόλο. Ένα αδύναμο σκέλεθρο, που θα μπορούμε ανά πάσα στιγμή του αρπάξουμε τα ιμάτια, συχνότητες, κτίρια, μηχανήματα, κύρος, τσάμπιονς λιγκ. Τι ωραίο πλιάτσικο...

Τα ακούς αυτά και λες, πόσο χειρότερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα, τι πιο εκνευριστικό μπορεί να ξεστομίσουν οι απεργοσπάστες της ενημέρωσης; Μη βιάζεσαι, τηλεθεατή μου, υπάρχουν και πολύ χειρότερα, υπομονή να έχεις. «Μα είναι δυνατόν να μας πάνε σε εκλογές για ένα ασήμαντο ζήτημα όπως οι ΕΡΤ;», ανέκραξαν με μια φωνή οι τηλεαστέρες. Ασήμαντο ζήτημα η ΕΡΤ, ασήμαντο ζήτημα το λουκέτο στην δημόσια ραδιοτηλεόραση, οι 2.650 απολύσεις, το χουντικό σκοτάδι στις οθόνες.

«Οι εκλογές θα είναι καταστροφή για τον τόπο, δεν θα μας δώσουνε τη δόση, δεν  θα έχουμε φάρμακα και συντάξεις!». Σαν μην πέρασε μια μέρα, σαν να είμαστε στις προεκλογικές περιόδους του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012. Οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιες κραυγές, ο ίδιος ζόφος. Πάνω απ' όλα, η βαθειά απέχθεια για τις εκλογές, για τη δυνατότητα του λαού να αποφασίζει για τον εαυτό του. Διότι σου λέει, τα έχουμε όλα με το μέρος μας, τα κανάλια, τα ραδιόφωνα, τις εφημερίδες, τα λεφτά, τις τράπεζες, τις Μέρκελ, δεν ξέρεις όμως πως μπορεί να τα φέρει η τύχη, καμιά φορά συμβαίνουν και ατυχήματα. Η λαϊκή ετυμηγορία ως πλαγιομετωπική.

Τα είχε πει πριν από αυτούς ο Καβάφης, στο ποίημά του-τι ειρωνεία-«Τα παράθυρα»: «Ίσως το φως θάναι  μια νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τί καινούργια πράγματα θα δείξη...».