Κάποιες σκέψεις πριν από τον μεγάλο ξεσηκωμό

Της ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

Βουλευτή Αχαΐας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Το κείμενο αυτό γράφεται επίτηδες λίγες ώρες πριν τη συνάντηση των αρχηγών της τρικομματικής κυβέρνησης εξαιτίας της κρίσης που ξέσπασε ανάμεσα στους μνημονιακούς εταίρους με αφορμή την ΕΡΤ. Δεν κινδυνεύει όμως να γίνει ανεπίκαιρο, όποια κι αν είναι η κατάληξη της συνάντησης αυτής, αφού έτσι κι αλλιώς η Ιστορία, δεν θα γραφεί στο δωμάτιο που θα συναντηθούν, όπως άλλωστε η Ιστορία, με κεφαλαίο Ι,... ποτέ δεν γράφτηκε σε κάποια κλειστά δωμάτια, παρά τους σχετικούς αστικούς μύθους.

Η Ιστορία γράφεται σε πείσμα των κάθε λογής ηγετών και ηγετίσκων στους δρόμους, στις πλατείες, στον δημόσιο χώρο. Στις μέρες μας η Ιστορία έλαχε να γράφεται σε ένα προαύλιο, στη δημόσια αυλή ενός δημόσιου κτιρίου. Γιατί ό,τι και αν κάνουν, ό,τι κι αν αποφασίσουν οι τρεις αρχηγοί, θα είναι ετερόφωτο, θα ανακλά το φως των προσώπων, τη θέρμη των ματιών, το πάθος των συνθημάτων, όλων όσων τις τελευταίες ημέρες βρίσκονται στις επάλξεις της ΕΡΤ. 

Αυτοί γράφουν την Ιστορία του τόπου (και) σήμερα: η ηλικιωμένη γυναίκα με το καροτσάκι του σούπερ μάρκετ που το χρησιμοποιεί σαν στήριγμα, γιατί την πονάει η μέση της και όμως επιμένει να το φέρνει μαζί της για να αντέχει να είναι εκεί καθημερινά, οι νεολαίοι που συνεχώς χειροκροτούν και υψώνουν τις φωνές και τις γροθιές τους αγνοώντας την λέξη κούραση, οι παλιοί «ψημένοι» συνδικαλιστές που προσπαθούν να οργανώσουν ακόμα κι όσα δεν οργανώνονται, οι καλλιτέχνες που δίνουν το παρόν με χαμόγελο και ενθουσιασμό, οι παλιοί φίλοι που είχαν να ιδωθούν καιρό, ίσως και πριν από τις πλατείες Συντάγματος, αλλά που τώρα ξαναμαζεύτηκαν χωρίς να χρειαστεί κανένα τηλεφώνημα…Και βέβαια θα ήταν ανεπίτρεπτο να λησμονήσουμε το ότι οι αποφάσεις των δήθεν κυβερνώντων θα παρθούν υπό το βάρος της εικόνας που εμείς τόσο καιρό αδημονούσαμε να δούμε και εκείνοι τόσο πολύ φοβούνται: μιας εικόνας όπου ανεμίζουν δίπλα δίπλα οι σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, του ΠΑΜΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των Αντεξουσιαστών, μιας εικόνας που δονείται από κοινά συνθήματα, οσμωμένα συντροφικά.

Στην αυλή της ΕΡΤ από όλους όσους νιώθουν τη σημαίνει μαύρη οθόνη στις ζωές και όχι στις τηλεοράσεις μόνο, δίνεται επιτέλους η απάντηση που είχαμε ανάγκη. Ότι κι αν συζητήσουν, ότι κι αν αποφασίσουν οι τρεις κύριοι με το δήθεν σπουδαίο ύφος το βραδάκι, γύρω στο τραπεζάκι τους, μικρή σημασία έχει πια αφού αλλού αναπνέουν οι καιροί.

Απόψε το βράδυ, εμείς από το Σύνταγμα αλλά και όλοι από όποια πλατεία κι αν ξεκινούν, όποια σημαία κι αν σηκώνουν, ας ανταμώσουμε και πάλι στην αυλή της δημόσιας τηλεόρασης, για να υπερασπιστούμε αυτό που δεν μπορούν να καταργήσουν ούτε Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου ούτε διάφορες άλλες αντισυνταγματικές τερατογενέσεις. Ας ξαναβρεθούμε στην ΕΡΤ: με την απαραίτητη οργή, με την ανυποχώρητη αποφασιστικότητα, με το πάθος μιας εποχής που δεν χωρά πλέον στα σχέδια των τραπεζιτών και των τοκογλύφων.

Η κοινωνία ασφυκτιά. Να είμαστε παρόντες και παρούσες στην έκρηξη της. 

17-6-2013