Πως γιόρταζαν την προστάτιδα τους οι Λιμενεργάτες της Πάτρας

Σύναξη λιμενεργατών στο κέντρο του Παπαθωμά, κοντά στα Ζαρουχλέικα Πάτρας, καλοκαίρι προπολεμικά. Πρώτος αριστερά ο ταμίας Ανδρ. Βεντουράς, δίπλα ο μονίμως σημαιοφόρος Νικ. Γεωργίου και στο βάθος με το ψαθάκι ο πρόεδρος Δημ. Πριονάς.

Συζήτηση με τον Αντ. Πριονά, γιο του προέδρου του σωματείου προπολεμικά

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Δ. ΜΟΣΧΟΥ

«Να ποιοι ήσαν οι λιμενεργάτες  της Πάτρας». Μ’ αυτή την υπόδειξη αρχίζει η αφήγηση του Αντ. Πριονά, με θέμα τους ήρωες του θαλασσινού μόχθου, τους λιμενεργάτες της Πάτρας. Των οποίων το Σάββατο, 8 Σεπτεμβρίου, εορτή της Παντανάσσης, γιόρτασε ο σύλλογός τους, από την προεδρία του οποίου πέρασε, στο παρελθόν, ο 85χρονος σήμερα Αντ. Πριονάς, του ομοειδούς σωματείου Υπαλλήλων Θαλάσσης Λιμένος Πατρών, τους γνωστούς στο χώρο και ως σωματείο Σημειωτών. Δηλαδή αυτοί που σημείωναν τα φορτοεκφορτωθέντα εμπορεύματα.

«Η ίδρυση του φορτοεκφορτωτικού Σωματείου», λέει ο αφηγητής μας, «ανάγεται στον προηγούμενο αιώνα, (σ.σ.: το 1932 αναγνωρίστηκαν νομοθετικά, ενώ από το 1927 είχε ιδρυθεί η Ομοσπονδία  Φορτοεκφορτωτών Ελλάδος) με πρώτο πρόεδρό του τον Ανδρέα Σύριο. Μετέπειτα, έως το 1937, που μετεφέρθη στην Εποπτεία Λιμένος ο πατέρας μου Δημήτριος Πριονάς, ο οποίος παρακολουθών τα του λιμένος Πατρών δρώμενα ως υπάλληλος της σιδηροεπιχείρησης Στασινού και αφού εντάχθηκε στον κλάδο των Λιμενεργατών εξελέγη πρόεδρος, από τότε, με σκληρούς συνδικαλιστικούς αγώνες παρέδωσε στο Γεράσιμο Κουλουμπή μία συνδικαλιστική οργάνωση, που όμοιά της δεν υπήρχε στην Ελλάδα.

Ας μου επιτραπώ να πω ότι πριν την ίδρυση του ΙΚΑ, που έγινε το 1934, οι συνάδελφοι είχαν πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και στην εργασία ισότητα σε αμοιβή. Επίσης είχαν επαγγελματικό βιβλιάριο, παράλληλα και εργατικό συνεταιρισμό με κεφάλαιο πλωτών μέσων, για τις φορτοεκφορτώσεις των πλοίων στο λιμάνι της Πάτρας. Ήταν ένα σωματείο ισχυρό.

Το λιμάνι μας ήταν παράγων της οικονομική ζωής της πόλης και με μεγάλη εισροή συναλλάγματος. Εκεί βρήκαν εργασία όσοι ήρθαν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και την Ιταλία, παλιότερα, καθώς και Επτανήσιοι.

Δυστυχώς όμως, σήμερα παρά τους άοκνους αγώνες της Διοίκησης, με επικεφαλής τον πρόεδρό της Κωνστ. Πούλιο, από άσχετους μη γνωρίζοντες πως ό,τι αποκτήσει ο εργάτης αποτελεί «σιδερένιο δίκαιο», έβαλαν τους κοινωνικούς ήρωες στο μάτι του κυκλώνα» λέει αφήνοντας αιχμές κατά της κυβερνητικής πολιτικής.

Και ο αφηγητής Αντ. Πριονάς, αδράζει την ευκαιρία να πει στον πρόεδρο του σωματείου: «Κώστα, ψηλά τη σημαία, που κάποτε κυμάτιζε υπερήφανα κι αντάξια στα χέρια του συνάδελφου Νίκου (Νικόλα) Γεωργίου, την ημέρα, της εορτής της Παντανάσσης».

Και εξηγούσε τι εννοεί και θυμάται από τα νεανικά του χρόνια, κοντά στον συνδικαλιστή πατέρα του :

«Με την συνοδεία της Δημοτικής Μουσικής, τα μέλη της διοίκησης του σωματείου, με επικεφαλής τον συνάδελφο σημαιοφόρο Ν. Γεωργίου, περνούσαν από το σπίτι μας, για να πάρουν τον πατέρα μου Δημ. Πριονά, πρόεδρο του Συλλόγου και στη συνέχεια πήγαιναν στα γραφεία του Συλλόγου για να παραλάβουν τα μέλη κι από κει να πάνε όλοι μαζί, με τη συνοδεία της Μουσικής, στην εκκλησία του Αγ. Νικολάου της Πάτρας, όπου μετά την λειτουργία γίνονταν η καθιερωμένη δοξολογία, με τη συμμετοχή των Αρχών της πόλης.

          Έκαναν αρτοκλασία και πάντα με τη συνοδεία της Μουσικής μετέβαιναν στα γραφεία του Συλλόγου για την καθιερωμένη δεξίωση, που έληγε με ευχές για καλύτερες δουλειές και του χρόνου.  Δουλειές κάτω από τον καυτό ήλιο το καλοκαίρι και με βοριά, νοτιά, χιόνι ή βροχή το χειμώνα.

      Αυτοί πραγματικά είναι οι λιμενεργάτες της Πάτρας κι όχι όπως μας εννοούν» καταλήγει ο αφηγητής.