Τι είναι αυτή η «χρεοκοπία»;

Φωτογραφία Αρχείου.

Δεδομένου πως η χώρα έχει ήδη χρεοκοπήσει δύο φορές με τα Μνημόνια 1 και 2

Του Α. ΜΠΙΣΤΗ

Η λέξη «χρεοκοπία» ίσως να είναι η πιο πολυχρησιμοποιημένη λέξη της περιόδου. Χρησιμοποιείται σχεδόν από όλο το πολιτικό φάσμα και συνήθως επισείεται ως απειλή ή/και «συνέπεια της επικίνδυνης πολιτικής του αντιπάλου».

 Ας δούμε  μια σύντομη κωδικοποίηση των διαφορετικών εννοιών που αποδίδονται με τον όρο «χρεοκοπία» (κοπή χρέους).

 Με νομικούς όρους, χρεοκοπία είναι η παράνομη ή γενικά σκόπιμη πτώχευση, ενώ με λογιστικούς είναι η αδυναμία αποπληρωμής των συμβατικών υποχρεώσεων. Κρατική χρεοκοπία είναι η αδυναμία ενός κράτους να ανταποκριθεί στις οικονομικές υποχρεώσεις του, εσωτερικές (μισθοί, συντάξεις, προμήθειες κλπ) και κυρίως εξωτερικές (δανειακές υποχρεώσεις κλπ). Καθώς όμως τα κράτη δεν είναι Α.Ε., η χρεοκοπία δεν σημαίνει αυτόματη εκποίηση της κρατικής περιουσίας, αφού προστατεύονται από την έννοια της εθνικής κυριαρχίας.

 Οι πολιτικοί αντίπαλοί μας χρησιμοποιούν την απειλή της εξόδου από την ευρωζώνη, ταυτίζοντάς τη με χρεοκοπία, υπονοώντας την πλήρη κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, όπου το κράτος θα αδυνατεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, θα αδυνατεί να προμηθεύεται φάρμακα, τρόφιμα και καύσιμα, οι τράπεζες θα καταρρέουν και οι πολίτες δεν θα έχουν πρόσβαση στις καταθέσεις τους, οι οποίες κατά πάσα πιθανότητα θα εξανεμιστούν, λόγω της ραγδαίας υποτίμησης του νέου εθνικού νομίσματος.

 Ορισμένα τμήματα της αριστεράς, από την άλλη, ονομάζουν χρεοκοπία την αθέτηση πληρωμών προς τους εξωτερικούς πιστωτές της χώρας, με στόχο την εξοικονόμηση κονδυλίων για την κάλυψη των εσωτερικών αναγκών.

 Ωστόσο, με δεδομένο πως η χώρα έχει ήδη χρεοκοπήσει δύο φορές (Μνημόνιο 1&2), το πιο σημαντικό είναι η κοινωνική χρεοκοπία: τα 1,5 - 2 εκ. άνεργοι, οι αμέτρητες χαμένες σχολικές αίθουσες και νοσοκομειακές κλίνες, τα σχολεία χωρίς βιβλία και θέρμανση, τα νοσοκομεία χωρίς φάρμακα και εξοπλισμό, η εξαφάνιση κοινωνικών, πολιτικών και εργασιακών δικαιωμάτων, το πλιάτσικο στη δημόσια περιουσία και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του κράτους, στις ΔΕΚΟ, στους φυσικούς πόρους της χώρας, όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμη, αποδεικνύουν πως η ελληνική κοινωνία τη χρεοκοπία τη ζει ήδη.

 Μαζί μ’ αυτή ζει και τη χρεοκοπία του πολιτικού σκηνικού της μεταπολίτευσης και των εκφραστών του (κόμματα, πολιτικό προσωπικό, ΜΜΕ), έχοντας για φόντο τη συνολική χρεοκοπία του παγκόσμιου καπιταλισμού, ο οποίος κλυδωνίζεται με κίνδυνο να καταρρεύσει στα κεφάλια των πτωχευμένων λαών. Εδώ έγκειται και η αποφασιστική διαχωριστική γραμμή μεταξύ όσων μιλούν για χρεοκοπία από τη σκοπιά των τραπεζών και της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής φούσκας και όσων μιλούν από τη σκοπιά των κοινωνιών και των λαών. Όσο θολώνει αυτή η διάκριση τόσο συγχέονται και τα διάφορα σημαινόμενα του σημαίνοντος «χρεοκοπία».