Ομιλία της Μαρίας Κανελλοπούλου στο Φεστιβάλ νέων του ΣΥΡΙΖΑ

 

Στιγμιότυπο από την ομιλία της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας Μαρίας Κανελλοπούλου.

Το δικό μας ηθικό πλεονέκτημα είναι ότι δεν τρέξαμε να εξαντλήσουμε το 27% σε κυβερνητικούς θώκους

Η ομιλία της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας Μαρίας Κανελλοπούλου στη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ νέων του ΣΥΡΙΖΑ, στο Κάστρο της Πάτρας καταχειροκροτήθηκε από πλήθος πολιτών που έδωσε παρών και εν περιλήψει ήταν η παρακάτω:

«Επιτρέψτε μου λοιπόν να πω κάποια πράγματα, με τη μορφή σημείων, ανταλλάσσοντας σκέψεις.

Με φόντο τα τείχη του μεγάλου γκουλά.

 1^ο σημείο. Ο νέος Αριστερός και η νέα Αριστερή, πρέπει να κοιτάξουν πίσω πριν κοιτάξουν μπροστά. Όσο νέος κι αν είναι κάποιος, τόσο παλιός είναι ο λογισμός του. Αν ακολουθήσουμε το σκεπτικό του Νίκου Καζαντζάκη, σύμφωνα με το οποίο είμαστε και κουβαλάμε τους προγόνους μας , τη ράτσα μας και τελικά την ανθρωπότητα, τότε πρέπει να δούμε τι μας χρειάζεται από τις παλιές αρχές.

Μέσα στην σύγχρονη εκφασισμένη καθημερινότητα, η αλληλεγγύη, η αριστερή ανθρωπιστική παρέμβαση πρέπει να αποτελέσουν τη σανίδα που πρέπει να μοιραστούμε μεσοπέλαγα με τους πιο αδικημένους, τους πιο αδύναμους και αυτούς κυρίως που τα οφέλη της ισχυρής Ελλάδας δεν έφτασαν ποτέ.

Δημοκρατία παντού, στα σωματεία, στο στρατό, στην αστυνομία, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στη Βουλή, στο δρόμο. Ο φασισμός δεν έχει αντίθετα, έχει μόνο εχθρούς. Κι ακριβώς γι’ αυτό, μπορεί ακόμα και να επικαλείται τη Δημοκρατία. Ο φιλελευθερισμός θέσπισε μια δημοκρατία η οποία περιμένει την Αριστερά για να πραγματωθεί. Είδαμε άλλωστε που οδήγησε η σταθερότητα των θεσμών της ισχυρής Ελλάδας των Ολυμπιακών Αγώνων και της οικονομικής θεογονίας. Πλέον είναι αποδεδειγμένο και προφανές σε όλους ότι η λεγόμενη θεσμική σταθερότητα των τελευταίων 20 ετών δεν ήταν παρά μια παρένθεση, δεν ήταν παρά η σιωπή πριν τη μανιασμένη καταιγίδα.

Ο αγώνας της νεολαίας για Δημοκρατία στην παρούσα κυριαρχία του γενικευμένου αντικοινοβουλευτικού συλλογικού ασυνειδήτου ή και συνειδητού, αποκτά μία νέα τεράστια σημασία.

Τελικά, είμαστε δυστυχώς οι μόνοι και οι τελευταίοι υπερασπιστές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Να υπερασπιστούμε τους θεσμούς και τη Δημοκρατία παντού.

2^ο σημείο. Ο νέος Αριστερός και η νέα Αριστερή οφείλει να παλέψει για την ανάκτηση της ιδεολογικής και πολιτιστικής ηγεμονίας από την Αριστερά. Μακάρι να ίσχυαν οι γελοιότητες του Αδώνεως Γεωργιάδη περί ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς τα 30 τελευταία χρόνια.

Ξέρετε, η ανάγκη για Πολιτισμό δεν διέπει με την ίδια κρισιμότητα όλους τους πολιτικούς χώρους. Αφορά κυρίως την Αριστερά και αυτό πρέπει να το λέμε ανοιχτά. Αν τα πόδια της Αριστεράς είναι στην κοινωνία και την οικονομία, ο ουρανός της είναι ο Πολιτισμός και οι ιδέες, η Τέχνη, το άυλο, το ιδεώδες. Η Αριστερά αντίθετα από τον Πλάτωνα, τραβάει επίμονα, με όλη της την παιδική και ταυτόχρονα ώριμη επιμονή τις ιδέες προς τα κάτω, κρεμιέται πάνω τους μέχρι να πέσουν σαν καρποί έτοιμοι για βρώση. Μέχρι να πέσουν στη γη, να φυτευτούν, να ριζώσουν, να πετάξουν κλωνάρια.

Για την Αριστερά ο πολιτισμός δείχνει την πολιτική και το αντίστροφο. Μπορεί η Αριστερά να σώσει από την πείνα αλλά δεν θα είναι πια Αριστερά αν δεν εκπολιτίσει. Άλλωστε τι πιο πολιτικό για την Αριστερά από την επιστημονική πίστη προς την ιδεολογία της, τον Πολιτισμό της και την Ηθική της;

Η ιδεολογία, η κουλτούρα και ο Πολιτισμός της Αριστεράς και των νέων της δεν πρέπει να καταλήγει μόνο σε ένα κομματικό ή συνδικαλιστικό καθηκοντολόγιο. Δεν είστε σε κόμμα για να είστε σε κόμμα. Είστε σε κόμμα της Αριστεράς για να γίνεται εσείς και οι γύρω σας καλύτεροι. Η κουλτούρα της Αριστεράς καταλήγει στην ίδια τη φλόγα της ζωής, στο πάθος για τις ανθρώπινες σχέσεις. Να διδαχθούμε από τα πολιτιστικά στέκια των Λαμπράκηδων και της μεταπολιτευτικής ΚΝΕ. Τελικά ο Πολιτισμός για ένα ρωμαλαίο και ωραίο σώμα της Αριστεράς είναι τα ρούχα της και τα παπούτσια της.

3^ο σημείο. Οι νέοι και οι νέες της Αριστεράς οφείλουν να είναι ηθικοί. Οι Αριστεροί άνθρωποι, οι πραγματικά αριστεροί και όχι τα ποντίκια που εγκατέλειπαν το πλοίο μόλις έβλεπαν αλλού φαί, είχαν πάντα το ηθικό πλεονέκτημα της ανιδιοτέλειας. Ο αγώνας ήταν για όλους και για τον καθένα χωριστά, για να ωφεληθούν όλοι. Αυτή η ηθική παράμετρος, εκτός από όρο επιτυχίας της Αριστερής παρέμβασης, τονίζεται και από τον ίδιο το Μαρξ ο οποίος λέει ότι το προλεταριάτο, ο λαός θα έλεγα εγώ, απελευθερώνοντας τον εαυτό του από τον αστισμό, απελευθερώνει και όλη την κοινωνία: τους απελευθερώνει όλους! Άρα είναι η μοναδική τάξη στην ανθρώπινη ιστορία που δεν αγωνίζεται ή δεν πρέπει να αγωνίζεται να επιβάλει μία νέα εξουσία.

Σε ατομικό επίπεδο, να συνεχίσουμε να είμαστε η ηθική πρωτοπορία. Να συνεχίσουμε να είμαστε οι αριστεροί γιατροί που δεν δέχονται και όχι που δεν ζητάνε φακελάκι, οι αριστεροί εφοριακοί που δεν τα παίρνουν και που δεν κάνουν τα στραβά μάτια, ο αριστερός καθηγητής που δεν αγωνίζεται μόνο για το μισθουλάκο του αλλά και για το σχολείο του, ο αριστερός πανεπιστημιακός που δεν βάζει στη ζούλα τους δικούς του στα μεταπτυχιακά, ο αριστερός βουλευτής που δεν κοιτάει να κερδίσει αλλά μόνο να προσφέρει, όπως έλεγε ο Περικλής.

Όλα αυτά έχουν μια ιδιαίτερη σημασία, σε μια περίοδο κατά την οποία περνάμε από το για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ στο όλα θα τα φτιάξει ο ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή όμως –και αυτό πρέπει να το τονίζουμε- και εμείς περιμένουμε πολλά από τον κόσμο, ας του πούμε ευθέως, κατάμουτρα θα έλεγα ότι ‘‘εσύ είσαι που φοβάσαι, εσύ είσαι αυτός που τους φοβήθηκε στις τελευταίες εκλογές, εσύ είσαι αυτός που άφησε την λογική να βουλιάξει για χάρη των απειλών του Σαμαρά’’. Και αν ακόμα αναρωτιούνται αν ο Τσίπρας θέλει να κατεβάσει τον κόσμο στο δρόμο, ας κοιτάξει ο καθένας πρώτα τα του οίκου του και τα του καναπέ του. Η απάντηση είναι ότι εμείς ήμασταν και ότι για άλλη μια φορά 100.000 κόσμος δείχνει ότι εσύ δεν ήσουν.

Σαν χώρος έχουμε υποστεί πολλές διασπάσεις, πολλές φθορές, με τελευταία την πολύ πρόσφατη. Το δικό μας ηθικό πλεονέκτημα είναι αυτό του αξιόπιστου χώρου που δεν έτρεξε να εξαντλήσει το 27% της συνειδητής οργής σε κυβερνητικούς θώκους.

Πολλοί πιστεύουν ότι αυτό το 15% που πρέπει να πάρουμε από τη Δεξιά για να βγούμε κυβέρνηση θα το πάρουμε προσαρμοζόμενοι σε αυτά που θέλει ακριβώς να ακούσει αυτό το 15%. Δεν είναι έτσι. Και δεν είναι έτσι γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να στηρίζεσαι σε κωφούς, πολιτικά εννοώ. Ή θα τους κάνεις ν’ ακούσουν τη δικιά σου φωνή και χροιά ή το ‘χασες το παιχνίδι».