Ομιλία της Μαρίας Αντύπα με βολές κατά δημάρχου Δημαρά – Στάθηκε ανάξιος των περιστάσεων, είπε

Επιθετική και ξεκάθαρη η Μαρία Αντ'ύπα διατύπωσε τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ Πάτρας για τη στάση που θα τηρήσει το κόμμα στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές.

Και ο Δημ. Κατσικόπουλος «συμπορεύτηκε με μνημονιακή συνέπεια και ομόνοια» όπου χρειάσθηκαν οι ψήφοι της παράταξής του

«Στον Δήμο της Πάτρας ζήσαμε και βιώσαμε επί πολλά χρόνια δημοτικές αρχές που λειτούργησαν μόνο με κομματικές αδιαφανείς και ρουσφετολογικές λογικές, μακριά από τα προβλήματα της πόλης και των πολιτών της, με αποτέλεσμα να υπερχρεώσουν τον Δήμο χωρίς να παράγουν έργο για τους πολίτες» τόνισε στην εισήγησή της χθες η Μαρία Αντύπα, υπεύθυνος για την τοπική αυτοδιοίκηση Πάτρας, που κατετέθη στα μέλη τη συνέλευσης των αυτοδιοικητικών στον ΕΣΠ.

Κατηγόρησε τον δήμαρχο Γ. Δημαρά και την παράταξή του ότι στάθηκε ανάξιος των περιστάσεων και διέψευσε τις προσδοκίες όσων των ψήφισαν. Οι βολές της όμως στράφηκαν και κατά της παράταξης της μείζονος αντιπολίτευσης, λέγοντας επί λέξει:

«Από την άλλη μεριά, το μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης και κύρια οι παρατάξεις Κατσικόπουλου και Χριστόπουλου, παρόλες τις αντεγκλήσεις στα ελάσσονα, όπου χρειάστηκαν οι ψήφοι τους για να περάσουν οι επιταγές της Τρόικας, συμπορεύτηκαν με μνημονιακή συνέπεια και ομόνοια. Όλοι μαζί απογοήτευσαν τους πολίτες».

Στιγμιότυπο από τη συνέλευση στον ΕΣΠ

Ολόκληρη η τοποθέτηση της Μαρίας Αντύπα, υπευθύνου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας, είναι η παρακάτω:

«Όλοι όσοι βρισκόμαστε σήμερα εδώ, πιστεύω πως συμφωνούμε ότι η αυτοδιοίκηση υπήρξε ένα από τα μεγάλα θύματα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της λιτότητας και των μνημονίων. Αυτό που βιώνουμε καθημερινά είναι ότι η αυτοδιοίκηση πεθαίνει και ο θάνατος είναι αργός και βασανιστικός, κυρίως όμως είναι μια προσχεδιασμένη δολοφονία. Για αυτό και η απάντηση που θα πρέπει να δοθεί είναι «φτάνει πια, ανατροπή σήμερα» των μνημονίων, των παρατηρητηρίων, των πολιτικών εκφραστών και των δημιουργών τους. Ο κίνδυνος είναι άμεσος και δεν είναι αυτός μιας καχεκτικής αυτοδιοίκησης αλλά μιας κλινικά νεκρής αυτοδιοίκησης.

Η πρωτόγνωρη χρηματοδοτική ασφυξία (μείωση κατά 60% των πόρων των Δήμους και 40% στην Περιφέρεια) συνδυάζεται με μια λαίλαπα άμεσων ή έμμεσων ιδιωτικοποιήσεων (καταργήσεις υπηρεσιών με ανάθεση σε εργολάβους και εταιρείες security, καταργήσεις ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ και δημοτικών επιχειρήσεων με απόλυση του προσωπικού τους, ανάθεση του κοινωνικού έργου σε δανεικούς εργαζόμενους από ΜΚΟ, ξεπούλημα δημόσιας και δημοτικής περιουσίας).

Ο ΣΥΡΙΖΑ με βάση τον ορατό αυτόν κίνδυνο, πιστεύει ότι η οποιαδήποτε απόπειρα παρέμβασης και επιδιόρθωσης στις μικροδομές του πολιτικού συστήματος που θα στερείται της ουσιαστικής συμμετοχής της κοινωνικής βάσης θα είναι θνησιγενής.

Για να σωθεί η ΤΑ απαιτείται εκ βάθρων ανασυγκρότησή της με πλήρη ανατροπή του καθεστώτος που εγκαθίδρυσε τα μνημόνια και τον Καλλικράτη. Σε αυτήν την κατεύθυνση επιβάλλεται αγώνας σε δύο επίπεδα, και αγώνας στα κινήματα και αγώνας προγραμματικών θέσεων.

Στο θέμα της χρηματοδότησης απαιτείται ένα σταθερό και δημοσιονομικό σύμφωνο μεταξύ κεντρικού κράτους και αυτοδιοίκησης. Συνεπακόλουθα, βασική πηγή χρηματοδότησης πρέπει να είναι ο θεσμός των κεντρικών αυτοτελών πόρων.

Το κοινωνικό κράτος στους δήμους είναι για μας βασικός φορέας, όχι μόνο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, αλλά και για την κοινωνική και παραγωγική ανασυγκρότηση. Αξίζει να σημειωθεί ότι για μας η έννοια της κοινωνικής πολιτικής είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις έννοιες της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης και απόλυτα διαχωρισμένη από την πρακτική της φιλανθρωπίας.

«Η φιλανθρωπία δεν μπορεί να είναι υποκατάστατο για τη δικαιοσύνη που δεν απονεμήθηκε». Σε αντίθεση με την καθιερωμένη αντίληψη ότι η κοινωνική πολιτική έχει ως πεδίο αναφοράς μόνο συγκεκριμένες μειοψηφικές ομάδες πληθυσμού γίνεται σαφές ότι η κοινωνική πολιτική σήμερα αναφέρεται σε όλο και πιο διευρυμένα κοινωνικά και πληθυσμιακά στρώματα. Αυτά τα στρώματα περιλαμβάνουν όχι μόνο κοινωνικές ομάδες που χρειάζονται δράσεις θετικών διακρίσεων (όπως οι μετανάστες, οι αποφυλακισμένοι, οι τοξικοεξαρτημένοι, κ.λ.π.) αλλά το σύνολο των πληττόμενων από τέσσερα χρόνια μνημονιακής πολιτικής. Δίπλα στον πεινασμένο μετανάστη στέκεται πλέον ο απολυμένος εργαζόμενος που

αδυνατεί να καλύψει καθημερινές βιοτικές ανάγκες. Πίσω από τον αποφυλακισμένο που ψάχνει εναγωνίως μια δουλειά που θα σηματοδοτήσει την επανένταξή του στον κοινωνικό ιστό βρίσκεται ο ανασφάλιστος οικογενειάρχης που δεν μπορεί να σπουδάσει τα παιδιά του ή να τους προσφέρει την, άλλοτε δεδομένη, υγειονομική και ασφαλιστική κάλυψη.

Κατά συνέπεια, οι αρχές που διέπουν την κοινωνική πολιτική πρέπει να θεωρούνται καταστατικές αρχές σε όλες τις μορφές δραστηριότητας που πηγάζουν από κρατικές δομές ή που αποτελούν στοιχεία οργανωμένης πολιτικής. Ο χώρος της τοπικής αυτοδιοίκησης ως ο τομέας της δημόσιας διοίκησης που βρίσκεται πιο κοντά στον πολίτη είναι εξ ορισμού λοιπόν, προνομιακός χώρος άσκησης κοινωνικής πολιτικής αφού μπορεί να αντιλαμβάνεται άμεσα τις ανάγκες του κόσμου και ταυτόχρονα να δίνει άμεσες λύσεις στο πλαίσιο, βέβαια, των δυνατοτήτων του.

Στις επερχόμενες εκλογές, οι οποίες αποκτούν βαρύνουσα πολιτική σημασία, τα θέματα μπαίνουν διλημματικά:

Ή η αυτοδιοίκηση θα συνεχίσει να λειτουργεί στο σημερινό Καλλικρατικό μνημονιακό πλαίσιο ή θα μετασχηματιστεί σε αποκεντρωμένη δημοκρατική εξουσία με λαϊκή συμμετοχή για να αποτελέσει βασικό στήριγμα του κοινωνικού κράτους και φορέα της παραγωγικής, κοινωνικής και οικολογικής ανασυγκρότησης της χώρας.

Στον Δήμο της Πάτρας ζήσαμε και βιώσαμε επί πολλά χρόνια δημοτικές αρχές που λειτούργησαν μόνο με κομματικές αδιαφανείς και ρουσφετολογικές λογικές, μακριά από τα προβλήματα της πόλης και των πολιτών της, με αποτέλεσμα να υπερχρεώσουν τον Δήμο χωρίς να παράγουν έργο για τους πολίτες.

Η σημερινή δημοτική αρχή αποδείχτηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων αλλά και των ίδιων των προσδοκιών όσων την στήριξαν. Στα λόγια αντιμνημονιακή εφάρμοσε με πλήρη συνέπεια μνημονιακές πολιτικές. Ακόμα και η διαχειριστική της λογική ήταν χωρίς αποτέλεσμα. Έφτασε στο σημείο να μην μπορεί να λειτουργήσει το Δημοτικό Συμβούλιο με καταστροφικά αποτελέσματα για την πόλη. Αθέτησε σχεδόν όλες τις προεκλογικές της δεσμεύσεις (π.χ. διαχείριση απορριμμάτων).

Έριξε σε μαρασμό τα διαμερίσματα, δεν ενεργοποίησε τους πολίτες, βρέθηκε πίσω από όλες τις κοινωνικές διεκδικήσεις. Ανακύκλωσε όλες τις παλιές πρακτικές όσον αφορά το προσωπικό του δήμου, δεν προέταξε την κοινωνική πολιτική. Άφησε την Πάτρα έρμαιο στις ορέξεις μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων που εποφθαλμιούν πρωτογενείς πηγές πλούτου που δυνητικά έχει η πόλη μας. Το ελεύθερο λιμάνι, η οικολογική και η δημόσια διαχείριση των σκουπιδιών και ο κοινωφελής χαρακτήρας του νερού δεν είναι μόνο διεκδικήσεις της Πάτρας αλλά πεδία αντιπαράθεσης με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Από την άλλη μεριά, το μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης και κύρια οι παρατάξεις Κατσικόπουλου και Χριστόπουλου, παρόλες τις αντεγκλήσεις στα ελάσσονα, όπου χρειάστηκαν οι ψήφοι τους για να περάσουν οι επιταγές της Τρόικας, συμπορεύτηκαν με μνημονιακή συνέπεια και ομόνοια. Όλοι μαζί απογοήτευσαν τους πολίτες».