Ιωάννης Κωτούλας: Ξεπλένοντας το ναζισμό

Από το βιβλίο του φιλοναζιστή συμβούλου του αν.υπουργού Εσωτερικών για την ιθαγένεια.

Ο σύμβουλος για ζητήματα ιθαγένειας και προστατευόμενος του πρωθυπουργικού γραφείου που επιλέγουν οι φασίστες για ιστορική επιμόρφωση

 Το χθεσινό μας δημοσίευμα ξεσήκωσε μια θύελλα αντιδράσεων, τόσο από το στενό περιβάλλον του Πρωθυπουργού, όσο και από γνωστά φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης. Κατηγορούν το left.gr για λασπολογία εις βάρος ενός λαμπρού, νέου, ιστορικού επιστήμονα, του κ. Ιωάννη Κωτούλα, ο οποίος δεν έκανε τίποτα παραπάνω από τη δουλειά του. Να υπενθυμίσουμε ότι ο εν λόγω κύριος αποσπάστηκε προσφάτως στο πολιτικό γραφείο του  αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών, κ. Χαράλαμπου Αθανασίου, ως βασικός σύμβουλος του τελευταίου στο θέμα του νόμου περί ιθαγένειας αλλά και του μεταναστευτικού ζητήματος εν γένει.

 Ποια όμως ήταν η λασπολογία; Υποστηρίξαμε ότι ένας ανασκευαστής της ναζιστικής θηριωδίας έχει τοποθετηθεί ως σύμβουλος σε ζητήματα πολύ λεπτά όπως η μετανάστευση και η ιθαγένεια. Αν και θεωρούμε ότι αυτή η κατηγορία, του ιστορικού δηλαδή που φιλοδοξεί να ανασκευάσει την ιστορία προς όφελος της ναζιστικής μνήμης, τεκμηριώνεται απόλυτα από τα στοιχεία που παρουσιάσαμε στο προηγούμενο μας δημοσίευμα, με μεγάλη μας ευχαρίστηση θα εμπλουτίσουμε λίγο παραπάνω τα δεδομένα της υπόθεσης.

 Αρχικά να υπενθυμίσουμε, παραθέτοντας και τις σχετικές σελίδες από το βιβλίο του κ. Κωτούλα «Εγκλήματα πολέμου του Άξονα», κάποια από τα αποσπάσματα για τα οποία η φιλοκυβερνητική προπαγάνδα αρνήθηκε να τοποθετηθεί:

 «Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούσαν συνήθη και καθιερωμένη πρακτική όλων των εμπολέμων πλευρών».

 Θα είχε πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπαμε πώς θα αντιδρούσε ένας συντηρητικός αγγλοσάξονας ή ένας σημερινός Γερμανός στην προσπάθεια ξεπλύματος της φρικιαστικότερης στιγμής της ανθρώπινης ιστορίας μέσω της αναβάπτισής της σε «συνήθη και καθιερωμένη πρακτική όλων των εμπόλεμων πλευρών». (Αν και μάλλον θα το δούμε σύντομα, αν η κυβέρνηση αποφασίσει να κρατήσει τον κ. Κωτούλα στη θέση του).

 Η οπτική του συγγραφέα για τα ιστορικά γεγονότα φαίνεται από τον πρόλογο του βιβλίου, όπου ο κ. Κωτούλας ενημερώνει τον αναγνώστη για τις επικείμενες τερατώδεις εξισώσεις που θα διαπράξει, προκειμένου πάντα να αφηγηθεί με καθαρή και αντικειμενική ματιά την ιστορία των ναζί: 

«Η παραβίαση των κανόνων διεξαγωγής του πολέμου υπήρξε αναπόφευκτη συνέπεια των παραπάνω παραγόντων και πρακτική όλων των εμπλεκομένων πλευρών, τόσο των κρατών του Άξονα όσο και των Συμμάχων», αναφέρει ο ιστορικός, κρατώντας ακριβώς ίσες αποστάσεις από τα δύο στρατόπεδα. 

 Αποστάσεις που επιμελώς φροντίζει να διατηρεί ακόμα και όταν αναφέρεται στα έργα των εγκληματικών Waffen SS ή στη Δίκη της Νυρεμβέργης: 

 «Από την άλλη πλευρά είναι πράγματι τόσο δεδομένο ότι τα Waffen SS υπήρξαν εγγενώς εγκληματική οργάνωση ή μήπως τα αντανακλαστικά πολιτικά και ιστοριογραφικά - που εγείρονται κατά την εξέταση της δράσης τους είναι τελικά απόρροια της προπαγανδιστικής δαιμονοποίησής τους από τις συμμαχικές δυνάμεις, αλλά και από τους ίδιους τους Γερμανούς που είχαν εφεύρει έναν κατάλληλο αποδιοπομπαίο τράγο, στον οποίον θα επέρριπταν τις αρνητικές εκφάνσεις της πολεμικής προσπάθειας; Άλλωστε η ίδια η ιδιομορφία της οργάνωσης αυτής, ο ιδεολογικός της χαρακτήρας, ο πιστοποιημένος φανατισμός των μελών της, ακόμη και η αισθητική της οπτικής τους αναπαράστασης, βοηθούν στην επινόηση μίας τέτοιας εικόνας. Ωστόσο, η αντήχηση των πορισμάτων της Δίκης της Νυρεμβέργης, που υπήρξε αβάσιμη από νομικής άποψης και ουσιαστικά μία έκφραση του «δικαίου των νικητών», και η άκριτη αναπαραγωγή τους ως ιστορικών δεδομένων, οπωσδήποτε δεν συνδράμει την ιστοριογραφική έρευνα και την αμερόληπτη σκιαγράφηση των γεγονότων της περιόδου 1939-45». 

 Κλείνοντας την εισαγωγή, ο ιστορικός πραγματικά αποθεώνει τη λογική των ίσων αποστάσεων αναφέροντας ότι: 

«η ιστοριογραφική έρευνα θα πρέπει να θεωρήσει τα εγκλήματα πολέμου όλων των πλευρών-τόσο των Συμμάχων όσο και των μελών του Άξονα-ως εκφάνσεις ενός μαζικού, πολύπλευρου πολέμου, ως μία συγκρουσιακή τελετουργία εξιλεωτικής ανταπόδοσης, όπου δεν υπάρχει μέτωπο, διότι όλοι - οι στρατιώτες, τα πολιτικά και τα κομματικά στελέχη, οι άμαχοι πολίτες, οι εθνικές και θρησκευτικές ομάδες - και τα πάντα - στρατιωτικές εγκαταστάσεις, πόλεις, επιστημονικά κέντρα, πολιτιστικά και θρησκευτικά μνημεία - αποτελούν, νόμιμους ή μη, αλλά πάντως υπαρκτούς, στόχους των εμπλεκομένων στην προσπάθεια για τελική επικράτηση», για να καταλήξει τελικά στην πλήρη ταύτιση ευθυνών του Άξονα και των συμμάχων λέγοντας ότι «αν η γερμανική και η ιαπωνική πλευρά συνέτειναν στην εξαγρίωση των πολεμικών ηθών με τα δόγματα περί φυλετικού πολέμου και της ιστορικής αποστολής των εθνών τους για κυριαρχία στους χώρους συμφερόντων τους, το ίδιο ισχύει κατ’ αναλογία και για τη συμμαχική πλευρά, με τους μαζικούς και αδιάκριτους βομβαρδισμούς κατά αμάχων, καθώς και με τα δόγματα της «παράδοσης άνευ όρων» και της συλλογικής ενοχοποίησης στρατιωτικών οργανώσεων, αλλά και ολόκληρου του γερμανικού και του ιαπωνικού λαού, ακόμη όμως και με την προβολή της αναγκαιότητας της επικράτησης της δημοκρατίας στην κατεστραμμένη από τις συγκρούσεις ευρωπαϊκή ήπειρο».

 Να πάμε όμως και στα καθ’ ημάς. Όπως αναφέραμε κατά λέξη στο προηγούμενο μας δημοσίευμα:

Ούτε το δράμα που έζησε ο ελληνικός λαός υπήρξε, σύμφωνα με τον «άτεγκτο» ιστοριογράφο, αφού: 

«κατά την προέλαση του γερμανικού στρατού στην Ελλάδα δεν σημειώθηκαν έκτροπα... Η Λουφτβάφε είχε πραγματοποιήσει απλώς επιλεκτικούς βομβαρδισμούς όπως εναντίον της Λάρισας, των Φαρσάλων και της Λαμίας. Σημειώθηκαν βεβαίως και παρατυπίες (σ.συντ: σικ), όπως ο βομβαρδισμός του πλωτού νοσοκομείου Αττική». Για τα εγκλήματα των Γερμανών στην Κρήτη φταίνε οι κρητικοί καθώς «ο αρχικά ευμενής τόνος της γερμανικής κατοχής διαταρασσόταν βέβαια από πράξεις αντιποίνων των δυνάμεων κατοχής... Όπως αυτά που συνέβησαν στην Κρήτη, αμέσως μετά τη λήξη των συγκρούσεων για την κατάληψη της νήσου. Αφορμή στάθηκε ο ακρωτηριασμός των πτωμάτων ορισμένων Γερμανών αλεξιπτωτιστών...»!

 Ακολουθούν και οι αποδείξεις:

 Οι ίσες αποστάσεις κρατούνται ευλαβικά και εδώ, ακόμα και αν έχουμε να κάνουμε με τον πάνοπλο κατακτητή από τη μία πλευρά και τον εξαθλιωμένο, αμυνόμενο, ελληνικό λαό από την άλλη. 

 Στο πλαίσιο της ωραιοποίησης των ναζιστικών πρακτικών, η εξόντωση των Εβραίων της Ελλάδας, αναφέρεται ως «εκτοπισμός» και η συγκέντρωσή τους στο Αουσβιτς ως... αποστολή: 

«Στις 15 Μαρτίου εκτοπίστηκαν τα πρώτα 2.400 άτομα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Ακολούθησαν 18 επιπλέον αποστολές... Μεγάλο τμήμα των Εβραίων που εκτοπίστηκαν απεβίωσαν στα γερμανικά στρατόπεδα».

Οι προθέσεις του συγγραφέα είναι ξεκάθαρες: Με την πρόφαση της αντικειμενικής και ψύχραιμης θεώρησης των πραγμάτων, ο κ. Κωτούλας βάζει στο πλυντήριο το Γ΄ Ράϊχ και προσπαθεί μανιασμένα να το ξεπλύνει από τις τεράστιες ιστορικές του ευθύνες για τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, φορτώνοντας αντίστοιχες ευθύνες και σε όσους αντιστάθηκαν στη ναζιστική λαίλαπα, είτε πρόκειται για τις συμμαχικές δυνάμεις, ή ακόμα – ακόμα για τον υπό κατοχή ελληνικό λαό. Με τη μέθοδο του αφού δεν μπορείς να μασκαρέψεις τα κόπρανα σε ψωμί, πασπάλισε το ψωμί με κόπρανα, ο ιστορικός προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του στους ανά τον κόσμο υποστηρικτές του ναζισμού. Οι οποίοι με τη σειρά τους ανταποδίδουν με την ελάχιστη διαφήμιση και διάδοση του έργου του. Αλήθεια, το «Περίανδρος» κάτι μας λέει σαν όνομα εδώ στο left. Εσάς κ. Μουρούτη;

(Πηγή: http://left.gr/news/ioannis-kotoylas-xeplenontas-nazismo)