«Ομολόγησα ένα έγκλημα που δεν είχα κάνει. Προτίμησα τη φυλακή από το ψυχιατρείο»!

«Για ασφάλεια κυκλωθήκαμε με τείχη-και γίνανε τα τείχη φυλακή μας». ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ

Οι μέρες, από τη σύλληψή μου κι έπειτα, πέρασαν γρήγορα. Τώρα όμως κάθε ημέρα φαινόταν ίδια κι απαράλλαχτη. Κυλούσε αργά βασανιστικά, σαδιστικά αργά. Είχα καταδικαστεί για τη δολοφονία του νεαρού Αφγανού.
 

Το πτώμα του βρέθηκε σε ένα υποβαθμισμένο πάρκο κοντά στο ξενοδοχείο. Η αστυνομική έρευνα οδήγησε τις αρχές στο πρόσωπό μου. Είχαν βρεθεί πειστήρια πως ήμουν ο θύτης. Εγώ όμως δεν θυμόμουν τίποτα.

 Όλα τα στοιχεία ήταν εναντίον μου. Οι απόπειρες των δικηγόρων να τεκμηριωθεί κάποια μορφή σχιζοφρένειας ή παράκρουσης, ώστε να αιτιολογηθεί η βαρβαρότητα του φόνου-λες και δεν είναι από μόνος του βάρβαρος-και να αντιμετωπίσω έτσι αντί για τα κάγκελα της φυλακής, τον εγκλεισμό σε μια ψυχιατρική κλινική, απέτυχαν.

Αντιστάθηκα σθεναρά σ’ αυτές τις ενέργειες. Γιατί δεν το είχα κάνει εγώ. Όταν όμως διαπίστωσα ότι η επιμονή μου τους οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι τα έχω χάσει, ε… τότε ομολόγησα.

Ναι! Ομολόγησα ένα έγκλημα που δεν είχα κάνει. Προτίμησα τη φυλακή από το ψυχιατρείο. Το χειρότερο όμως δεν ήταν η προσωπική μου μοίρα. Ήταν η κατάρρευση όλων των ανθρώπων που με αγαπούσαν.

Η άρνηση, όσο τουλάχιστον την υπερασπιζόμουν, προσέφερε και σ’ εκείνους μία διέξοδο. Μια κάποια δικαίωση απέναντι σ’ αυτόν το ξαφνικό κατακλυσμό δημοσιότητας που κανοναρχούσε τη ζωή μας. Τώρα ο καθένας μας έπαιρνε διαφορετικό δρόμο.

Είναι κάποιες στιγμές που νιώθεις πως τα χέρια σου είναι δεμένα. Πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Καμιά ενέργεια δεν πρόκειται να αλλάξει το πεπρωμένο σου. Το πίστεψα εκείνη τη στιγμή. Όλα μου τα κύτταρα είχαν ξεσηκωθεί για να πολεμήσουν αυτή την σκέψη, μα ήταν ανυποχώρητη.

Περισσότερα στη διεύθυνση:

http://christostsantis.wordpress.com/2013/03/22/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CF%86%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CF%85%CE%BA%CE%BB%CF%89%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B5%CE%AF%CF%87%CE%B7-%CE%BA%CE%B1/