Ευρώπη των εργαζομένων και όχι Ε.Ε. των Μονοπωλίων

Του ΤΑΚΗ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ(*)

ΟΤΑΝ κάποτε στο ΚΚΕ Εσωτερικού μιλάγαμε για την Ευρώπη των εργαζομένων ως ''αντίδοτο'' στην ΕΟΚ των Μονοπωλίων, μάλλον δεν φανταζόμαστε ότι το ζήτημα αυτό θα κυριαρχούσε και πάλι στην πολιτική μας ζωή μετά από αρκετές δεκαετίες, με παρεμφερή διλημματική μορφή: μέσα ή έξω από το ευρώ. Είναι άλλωστε ιστορικά γνωστός ο λυσσαλέος πόλεμος που δέχτηκε το ΚΚΕ Εσωτερικού επειδή τόλμησε να μιλήσει για την Ευρώπη των εργαζομένων, ενάντια στην ΕΟΚ των μονοπωλίων...

Να όμως που η ζωή δικαιώνει το ΚΚΕ Εσωτερικού και τις ιδεολογικές-πολιτικές προσεγγίσεις της Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Αριστεράς όσο κι αν δεν υπάρχει πλέον το... ''αντίπαλον δέος'' του -λεγόμενου- υπαρκτού σοσιαλισμού. Κι οι δυνάμεις της Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Αριστεράς σήμερα δραστηριοποιούνται πολιτικά στον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, διατηρώντας τις ίδιες, νομίζω, θεωρητικές επεξεργασίες για τον ρόλο της Ευρώπης των εργαζομένων, της Ευρώπης των λαών.

Η Ευρώπη, ως γαιοπολιτικός χώρος, αποτελεί πεδίο μάχης για τις δυνάμεις της Αριστεράς και δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Η ασκούμενη πολιτική σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι κάθε φορά το ''αποτέλεσμα'' των πολιτικών συσχετισμών που διαμορφώνεται σε κάθε χώρα και εκφράζονται στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Όπως και στην Ελλάδα, η κάθε φορά ασκούμενη πολιτική εξαρτάται από τον συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων που προκύπτουν μετά τις εκλογές σε καθημερινή ''αλληλοσχέση'' σύγκρουσης με τα λαϊκά κινήματα που επηρεάζουν σε άλλοτε άλλο βαθμό την συνισταμένη πολιτική κάθε κυβέρνησης.

Αν επομένως από κάποιους σήμερα τίθεται ζήτημα συμμετοχής-παρουσίας μας στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, τότε μάλλον θα πρέπει να τεθεί το ίδιο ζήτημα και για την ελληνική πολιτική σκηνή. Η Ελλάδα δεν μπορεί να μένει ξεκομμένη από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, όπως και η ευρωπαϊκή πολιτική δεν νοείται χωρίς την ελληνική πολιτική. Αυτό πρέπει να αποτελεί χαρακτηριστικό του νέου διεθνισμού που πρέπει να διακρίνει τη σύγχρονη Ανανεωτική Ριζοσπαστική Αριστερά, ενός διεθνισμού προς τους λαούς της Ευρώπης, ιδιαίτερα τώρα, μετά τα όσα συνέβησαν και στην Κύπρο.

Θα κατανοούσα τον ''ευρωσκεπτικισμό'' των συντρόφων μας ως προβληματισμό τους για διαφορετικές πολιτικές σε όλα τα επίπεδα άσκησης της ευρωπαϊκής πολιτικής. Με αυτή την ευρωσκεπτικιστική αγωνία -για το νόμισμα, τους θεσμούς, την εθνική κυριαρχία κάθε χώρας, την οικονομική πολιτική κάθε χώρας κ.λπ.- οφείλουμε να αναζητήσουμε άλλες λύσεις.

Ταυτόχρονα όμως οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ως ενεργοί αριστεροί πολίτες της Ελλάδας ότι δεν μπορούμε να στοχοπροσηλωνόμαστε στην αποχώρηση από την ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή και τα στοιχεία που την προσδιορίζουν, όπως δεν αποχωρούμε από την ελληνική πολιτική σκηνή.

Όπως η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη την Αριστερά, έτσι και η ευρωπαϊκή κοινωνία, συνολικά, έχει ανάγκη την ευρωπαϊκή Αριστερά. Διερωτώμαι αν η Αριστερά ως όλον έχει αντιληφθεί αυτή την αναγκαιότητα. Θα 'λεγα ότι αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα για την ευρωπαϊκή κοινωνία, η παρουσία και δράση της Αριστεράς, με όρους που θα οδηγούν σε ανατροπές πολιτικών σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι λαοί της Ευρώπης (μπορούν να) προσβλέπουν στην Αριστερά ως πολιτική δύναμη που μπορεί να επηρεάσει τα πολιτικά πράγματα προκειμένου να αλλάξει ο πολιτικός προσανατολισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 

Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται να κερδηθούν οι ευρωεκλογές από τις δυνάμεις της Αριστεράς σε κάθε χώρα. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας και για την Ελλάδα. Να αναδείξει η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ περισσότερους ευρωβουλευτές. Αυτό το μήνυμα-στόχο πρέπει να στείλουμε σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να αναδείξει η Αριστερά σε κάθε χώρα περισσότερους ευρωβουλευτές, ώστε να πετύχουμε την κυριαρχία της Αριστεράς και των δυνάμεων της εργασίας έναντι της κυριαρχίας των μονοπωλίων.

(*) Ο Τάκης Γεωργακόπουλος είναι γιατρός, μέλος της ΝΕ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Αχαΐας.