Η ώρα της κρίσης ήρθε τώρα για τη ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη

Λαϊκή αξίωση και μικροπολιτικά παιχνίδια

Η κυβερνητική κρίση, ακόμη κι αν δεν οδηγήσει στην πτώση της παρούσης κυβέρνησης Σαμαρά, θα επιδεινώσει την πολιτική - ηθική κρίση στην οποία περιδινίζεται η τρικομματική κυβέρνηση. Η διαφωνία της ΔΗΜ.ΑΡ. για τα εργασιακά, παρ' ότι αφορούν σημαντικά θέματα, μοιάζει περισσότερο συμβολική παρά ουσιαστική, αν αναλογιστεί κανείς την άνευ όρων συμφωνία της με το εξοντωτικό πακέτο των 13,6 δισ. ευρώ.

Η σοβούσα "διαπραγμάτευση" μεταξύ των κυβερνητικών συνεταίρων δεν αφορά διαφορετικά πολιτικά προγράμματα, διότι όλοι τους έχουν αποδεχθεί, εκόντες - άκοντες, το σκληρό πλαίσιο του Μνημονίου και την ιδιότυπη υποτέλειά τους στους πιστωτές και τη Μέρκελ. Η μεταξύ τους διαμάχη υποκρύπτει φόβους και στοχοθεσίες σχετικά με την αναδιαμόρφωση του χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος.

Ο Σαμαράς διαθέτει την εύνοια της Μέρκελ και υπαγορεύει προς τους ελάσσονες κυβερνητικούς εταίρους τους όρους του για την αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων. Παρά τη λαϊκή αμφισβήτηση, εμφανίζεται ως ο σταθερός πόλος του αστικού πολιτικού συστήματος, έτοιμος να αφομοιώσει το μεγαλύτερο μέρος των παραγόντων του καταρρέοντος κεντρώου χώρου.

Η ΔΗΜ.ΑΡ. βρίσκεται μπροστά σε δίλημμα στρατηγικού χαρακτήρα. Η ιδρυτική επαγγελία της για την ανάγκη συμμετοχής της σε κυβερνητικό σχήμα για τη "σωτηρία της χώρας" κινδυνεύει να αποδειχθεί ολιγόμηνη παρένθεση. Η πολιτική στάση του Φ. Κουβέλη μοιάζει με μετέωρο βήμα. Θα καταψηφίσει ολόκληρο το πακέτο και θα παραμείνει στην κυβέρνηση; Μπορεί να παραμείνει στο κυβερνητικό σχήμα, αν καταψηφίσει έστω κι ένα μέρος των κυβερνητικών προτάσεων; Θα αρκεστεί σε φύλλο συκής και θα παραμείνει "η Αριστερά της ευθύνης"; Ο Κουβέλης καλείται να συνυπογράψει το Μνημόνιο 3 και να δεσμευθεί ότι θα παραμείνει στο τροϊκανό σύστημα εξουσίας, ακόμη κι αν οι εκλογές επιβεβαιώσουν τη δυναμική της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είμαστε αδιάφοροι για την εξέλιξη του ενδοκυβερνητικού παιχνιδιού. Πάντως αυτό δεν γίνεται με όρους κοινωνίας, αν και οι κοινωνικές - πολιτικές επιπτώσεις του Μνημονίου επηρεάζουν καθοριστικά τα σχέδια των από πάνω. Η παρακάμερα των τριών αρχηγών δεν υπακούει στις λαϊκές αξιώσεις, αντιθέτως μεθοδεύει την παράκαμψή τους. Με αυτή την έννοια η ενδοκυβερνητική αντιπαράθεση συνιστά μικροπολιτικό παιχνίδι. Η έκβασή της όμως θα επηρεάσει, ή καλύτερα θα επιταχύνει, τις πολιτικές εξελίξεις, με κεντρική λαϊκή αξίωση την αποδέσμευση της χώρας από το Μνημόνιο.

(Από την avgi.gr)