Η τρόικα δεν έρχεται για να διαπραγματευτεί, αλλά για να επιτηρήσει τις δεσμεύσεις μας!

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ανακρίθηκε σήμερα από τον ΣΚΑΪ.

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Π. Σκουρλέτη, εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, στον ΣΚΑΪ

Κύριε Σκουρλέτη εσείς θεωρείτε περίπου ως δεδομένο ότι μπαίνουμε σε μία περίοδο που η κατάληξή της θα είναι και άλλα βάρη και άλλες μειώσεις και στο εισόδημα και η αλλαγή ενός περιβάλλοντος σε σχέση και με τις επενδύσεις, έτσι όπως περιγράφεται;

 Νομίζω ότι η τρόικα δεν έρχεται εδώ για να διαπραγματευτεί. Έρχεται για να επιτηρήσει και να δει αν υλοποιούνται οι δεσμεύσεις. Άρα, βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή σε αυτή την τρίτη φάση εφαρμογής του μνημονιακού προγράμματος, όπου έρχονται οι εκπρόσωποί της να δούνε αν όλα όσα έχουν προσυμφωνηθεί υλοποιούνται. Κατά συνέπεια, όπως και αν βαφτίσουμε το θέμα των απολύσεων, να το πούμε κινητικότητα, διαθεσιμότητα, μετατάξεις κλπ., κατ’ ουσίαν είναι απολύσεις.

Η δέσμευση είναι σαφής: 25 χιλιάδες απολύσεις μέσα στο 2013, 150 στο σύνολο του χρονοδιαγράμματος. Έχει τεράστιες επιπτώσεις αυτό για την ίδια τη λειτουργία των ίδιων υπηρεσιών. Κάθε θέση εργασίας που χάνεται στο δημόσιο τομέα έχει άμεσες επιπτώσεις στον ιδιωτικό, πρέπει να το καταλάβουμε αυτό. Τέρμα αυτός ο μύθος, ότι κάποιοι πληρώνουν και κάποιοι δεν πληρώνουν τις επιπτώσεις της κρίσης, την πληρώνουν όλοι.

Εσείς που κινήστε στην αγορά κ. Οικονόμου, θα διαπιστώνετε ότι το μεγάλο πρόβλημα της αγοράς είναι ότι αυτοί οι οποίοι με ένα σταθερό τρόπο καταναλώνανε, δεν μπορούν πια να το κάνουν. Που ήταν όλοι αυτοί που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχαν σταθερά εισοδήματα. 

 Θέλω να σας πω επίσης κ. Σκουρλέτη ένα μήνυμα από την αγορά -είναι ίσως ενδιαφέρον να το αξιολογήσετε κι εσείς- κάθε φορά που έρχεται η τρόικα μαζεύεται ακόμα περισσότερο ο πολίτης, ο καταναλωτής, σου λέει περίμενε να δούμε τι θα γίνει. Αυτομάτως σε τομείς της οικονομίας υπάρχει μια αναβλητικότητα, λέει περίμενε να δούμε πως θα φύγει ο Μάρτης, Απρίλης...

 Υπάρχει το ζήτημα του κατώτατου μισθού. Προσέξτε, εδώ υπάρχει μια γραπτή δέσμευση ότι από τον Απρίλιο μονομερώς θα αποφασίζεται από την ίδια την κυβέρνηση το ύψος του κατώτατου μισθού. Το αν δε περαιτέρω θα μειωθεί εξαρτάται από τις αποκλίσεις με βάση του στόχους. Οι στόχοι δεν πιάνονται όμως.

Πιστεύετε ότι θα παίξει η κυβέρνηση κάτι τέτοιο;…

 Αυτό είναι άλλο θέμα.

 Δηλαδή είναι σα να βγάζει τα μάτια της..Τρελή είναι η κυβέρνηση να αυτοκαταστραφεί;

 Για να αντέξει όμως πρέπει να έχει μαζί της την κοινωνία. Η κυβέρνηση έχει γυρίσει την πλάτη της απέναντι στην κοινωνία. Δεν μπορεί κανείς να κυβερνά με το μαστίγιο, δεν μπορεί να κυβερνά με καταστολή, δεν μπορεί να κυβερνά έχοντας απέναντί του την πλειοψηφία της κοινωνίας.

Να πάμε και σε άλλο θέμα; Μπορεί τελικά το όλο θέμα των επενδύσεων να ταυτίζεται με την ιστορία κάποιων ιδιωτικοποιήσεων και μάλιστα με όρους ξεπουλήματος; 

Αυτό που έγινε με την Cosco ήταν ξεπούλημα; Γιατί αντιδράσατε και σε αυτό.

Όχι. Από την Cosco βγαίνει το συμπέρασμα ότι το λιμάνι του Πειραιά έχει μια τεράστια στρατηγική σημασία και πολύ μεγάλες δυνατότητες. Το ερώτημα λοιπόν είναι, αν αυτές τις δυνατότητες τις εκμεταλλεύεται η ελληνική κοινωνία, το ελληνικό δημόσιο, στο βαθμό που θα μπορούσε; Τι παίρνει, τα ψίχουλα; Είναι μια επένδυση, μια συμφωνία επωφελής και για τους δύο; Αυτά είναι τα ερωτήματα. 

 Δηλαδή θα μπορούσε να το κάνει μόνο του το Δημόσιο λέτε εσείς;

Θα μπορούσε να γίνει αυτή η επένδυση αν δεν υπήρχε η δημόσιο ΤΡΑΙΝΟΣΕ να κάνει την επέκταση του δικτύου, να πληρώσει ο ελληνικός λαός την αναγκαία υποδομή και ταυτόχρονα να είμαστε έτοιμοι να την ιδιωτικοποιήσουμε;

 Αυτό είναι λογικό που λέτε, αλλά…

Καλές οι επενδύσεις και ο διεθνής ανταγωνισμός, αλλά τι μένει εδώ πέρα από θέσεις εργασίας, τι μένει για την ελληνική οικονομία;

 κ. Σκουρλέτη, πριν την Cosco, πριν έρθει η Hewlett Packard και υπογράψουμε τα είχαμε αυτά εμείς. Εγώ ξέρω ότι τα βυθίσαμε όλα αυτά, δεν κάναμε τίποτα.

 Θα σας πω. Θεωρώ ότι τόσα χρόνια, επί δεκαετίες, οι διοικούντες αντιμετώπιζαν το Δημόσιο απλά και μόνο σαν ένα μηχανισμό αναπαραγωγής της εξουσίας τους, δεν είχαν κανένα στρατηγικό σχέδιο ανάπτυξης, αξιοποίησης, επανίδρυσης, έτσι ώστε να ικανοποιεί τις κοινωνικές ανάγκες. Δεν υπήρχε κανένα σχέδιο. Όλα αυτά ήταν αφημένα στις δυνάμεις της αγοράς.

Εσείς πώς θα μας πείσετε τώρα ότι θα αλλάξετε αυτό το μοντέλο και μέσα από το Δημόσιο θα το κάνετε παραγωγικό … Πώς θα πειστούμε γι’ αυτό;… Προσέξτε. Είναι άλλο πράγμα να λες, εγώ έχω μια διαφορετική αντίληψη και θα το πάρω πίσω, θα το κάνω κρατικό και θα το λειτουργήσω με διαφορετική αντίληψη και άλλο πράγμα να λες, αυτή η σύμβαση δεν είναι καλή ούτε επωφελής για το Δημόσιο, σκέφτομαι να την αλλάξω και να την κάνω επωφελέστερη.

 Εμείς και τα δύο λέμε, ανάλογα με την περίπτωση. Υπάρχουν πράγματα που πρέπει να παραμείνουν, να έχουν δημόσιο χαρακτήρα, υπό δημόσιο έλεγχο και υπάρχουν και πράγματα που μπορεί να γίνουν μέσα από συμπράξεις του Δημοσίου και με ιδιωτικά συμφέροντα, με αμοιβαία επωφελείς όρους.

 Να μας πείτε ένα παράδειγμα για το δεύτερο;

 Σαφώς τα χρήματα θα μπορούσε να είναι η συμμετοχή των πάγιων, των περιουσιακών στοιχείων σε αυτές τις συμπράξεις. Αλλά υπάρχει μια τέτοια πρόταση;

Μπορείτε να μου πείτε μια εταιρία που θα κάνατε εσείς σύμπραξη με τον ιδιωτικό τομέα;

Εσείς μπορείτε να μου πείτε μια τέτοια πρόταση που έχει έρθει και να το δούμε; 

 Όχι. 

Δεν έχει έρθει μια τέτοια πρόταση. Για παράδειγμα στην περίπτωση της Χαλκιδικής. Σας ερωτώ, τα οικονομικά μεγέθη μπορούν να πείσουν ότι αυτή η επένδυση είναι επωφελής για το ελληνικό δημόσιο; 

Εσείς λέτε όχι σε αυτό.

Δόθηκαν 11 εκατομμύρια, όσο το αγόρασε το Δημόσιο από τους προκάτοχους της επένδυσης, το πούλησε ακριβώς την ίδια τιμή στους Καναδούς, όταν κοστολογείται αυτό το περιουσιακό στοιχείο από 2 έως 15 δις, χώρια τις πολύ μεγάλες επιπτώσεις που έχουμε, το γεγονός ότι βρίσκεται στον αντίποδα του αναπτυξιακού μοντέλου της περιοχής. Η Χαλκιδική δεν είναι τίποτα μεγάλο, είναι ο τουρισμός της και ένα βουνό, το οποίο είναι άμεσα συναρτημένο με τον υδροφόρο ορίζοντα, με το αιωνόβιο δάσος που υπάρχει εκεί. Θα πρέπει πια η ανάπτυξη να βλέπει μεσομακροπρόθεσμα. Δεν μπορεί πια να υπάρχει ανάπτυξη με ορίζοντα μόνο δεκαετίας, εικοσαετίας. Αυτό που λέγαμε παλιά εξωτερικές επιδράσεις, να συνυπολογίζονται στο κόστος μιας επένδυσης;

Θα σας πει κάποιος, εδώ έχουμε 1,5 εκατομμύρια ανέργους, έχουμε κάθε μέρα πολύ κόσμο που βγαίνει στην ανεργία…

Και πάμε να απολύσουμε άλλους 150.

Σε αυτό πρέπει να απαντήσετε.

Πάντως κ. Σκουρλέτη, μήπως τελικά στην πραγματικότητα πολιτικαντίζουμε, λέμε πολλά πράγματα αλλά δεν παίρνουμε υπόψη μας τον απέναντι, ο οποίος έρχεται και λέει κάποια στιγμή «όχι». Και μετά μπαίνει το ζήτημα, θα φύγουμε από την Ευρωζώνη, θα καταστραφούμε, θα καταρρεύσουμε, δεν θα μας δώσουν λεφτά; Και πάνε και ψηφίζουν όλοι μαζί παρέα. Λέτε, λέτε, λέτε, αλλά άμα έρθει η κρίσιμη ώρα, μας χρειαστούν τα λεφτά, θα χρειαστούν οι αποφάσεις, τι γίνεται; Αρχίζει η συζήτηση, μήπως να πάμε πιο αργά, … ο χαμηλότερος μισθός, πιο αργότερα η καλυτέρευση των πραγμάτων… σε βάθος χρόνου…

 Άκουσα πριν και την ανάλυση του κ. Σαχινίδη, ειπώθηκε και η ανάγκη επαναπροσδιορισμού του περιεχομένου της προγραμματικής συμφωνίας. Κατ’ αρχήν αυτές όλες οι πλευρές της ανάλυσης που έκανε, βλέπω ότι δεν έχουν επηρεάσει στο παραμικρό την εφαρμοζόμενη πολιτική. Υπάρχει ένα σχέδιο το οποίο δεν αμφισβητείται επίσημα, δεν το διαπραγματεύεται η κυβέρνηση κατ’ ουδένα τρόπο, το εφαρμόζει απαρέγκλιτα, στο εσωτερικό δημιουργεί μία επικοινωνιακή ατμόσφαιρα συζήτησης, αλλά από τα πράγματα δείχνει ότι σε τίποτα δεν είναι διατεθειμένη να συγκρουστεί. Διότι υπάρχει και η ανάγκη της σύγκρουσης. Μας το επιβάλλει η ίδια η κατάσταση της κοινωνίας. 

Βοηθάει αυτό που έγινε στην Ιταλία;

 Βεβαίως. Βοηθάει με την έννοια ότι το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών είναι ένα μήνυμα κατά της ευρωλιτότητας. Αντιφατικό, με πολλές πλευρές, αλλά δείχνει αυτή τη στιγμή ποια είναι η κατάσταση. Η χθεσινή εικόνα των μεγάλων διαδηλώσεων στην Πορτογαλία, με έναν διαφορετικό, τρόπο δείχνει, αναδεικνύει το ίδιο πράγμα. Στην Ισπανία το ίδιο.

Άρα, βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο που πρέπει να επανεξετάσει η Ευρώπη, αν θέλει να διατηρήσει την όποια συνοχή της το θέμα της στρατηγικής της.

Άρα λοιπόν, σήμερα δεν χρειάζεται επαναπροσδιορισμός μιας προγραμματικής συμφωνίας η οποία ήταν κουρελόχαρτο. Ότι ειπώθηκε μέσα στην προγραμματική συμφωνία δεν έχει σε τίποτα σχέση με το μνημόνιο νούμερο 3. Άλλωστε όλα αυτά τα ζητήματα είχαν δεσμευτεί ενυπόγραφα και πριν, με το μνημόνιο 2.

Χρειάζεται επαναπροσδιορισμός πολιτικής λοιπόν αυτή τη στιγμή. Κοιτάξτε, για παράδειγμα ο Γκρίλο, ο οποίος είναι ένα καινούργιο φαινόμενο, το μεγαλύτερο ποσοστό των ψήφων που πήρε ξέρετε από πού ποια δεξαμενή είναι; Από το «κανένας δεν ψηφίζω» και από την «αποχή». Είναι αυτό, τηρουμένων των αναλογιών, που ζήσαμε με το κίνημα των πλατειών εδώ. Και που σε ένα μεγάλο βαθμό είχε εκφραστεί μέσα από την ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ. 

 Για το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ

 Επειδή βρισκόμαστε στην επομένη του Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, άκουσα και τον κ. Βενιζέλο να λέει ότι δεν θα χαρίσουμε τον κόσμος μας στον ΣΥΡΙΖΑ, χαρίζεις κάτι που σου ανήκει. Δεν του ανήκει ο κόσμος αυτός και είναι αρκετά υποτιμητικό να θεωρείς δεδομένους κάποιους ανθρώπους, κάποιους πολίτες. 

 Όχι, αλλά ήταν στο ΠΑΣΟΚ αυτοί οι άνθρωποι. 

 Το κύριο στρατηγικό ζήτημα «τι είναι κεντροαριστερά σήμερα;», δεν απαντήθηκε. Εγώ είδα το παλαιό ΠΑΣΟΚ, του Τσουκάτου, του Βενιζέλου, του Ακη, να είναι εκεί. Αυτό δεν είναι το νέο ΠΑΣΟΚ, δεν είναι το αναγεννημένο ΠΑΣΟΚ. Είναι το παλαιό ΠΑΣΟΚ, με τα ίδια στρατηγικά αδιέξοδα, διότι αν δεν απαντήσει στο κρίσιμο ζήτημα που είναι η τομή στην ελληνική κοινωνία, το μνημονιακό πρόγραμμα, αυτό το ακραίο, αντικοινωνικό πρόγραμμα, τότε για ποια κεντροαριστερά μιλάς;