ΠΑΣΟΚ: Νεοφιλελεύθερες ερωτοτροπίες με τον εθνικισμό

Του ΟΜΗΡΟΥ ΤΑΧΜΑΖΙΔΗ

Το πλαίσιο: Σε συνέντευξη του στην εφημερίδα Real News (Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013), ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος οριοθέτησε τους επίκαιρους πολιτικούς προσανατολισμούς του κόμματός του: στήριξη της κυβέρνησης και του έργου της, μέτωπο κατά του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει αποψιλώσει και συνεχίζει να αποψιλώνει την εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ και φυσικώς το κομματικό Συνέδριο στο τέλος Φεβρουαρίου, όπου θα αποφασισθεί και η πολιτική προγραμματική πορεία του «Κινήματος».

Η σκιαμαχία: Η συνέντευξη του Ευάγγελου Βενιζέλου έχει για έναν λόγο σημασία: διότι αρνείται το οποιοδήποτε ενδεχόμενο συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ – ο συνταγματολόγος δεν αναφέρθηκε ούτε μια φορά, στην περίπτωση συνεργασίας και υπό ποιες προϋποθέσεις θα ημπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο. Με τον τρόπο τούτο και με την ερμηνεία του όρου Κεντροαριστερά, ο Ευάγγελος Βενιζέλος τοποθέτησε οριστικώς το ΠΑΣΟΚ στον αστικό πολιτικό χώρο –  είναι προφανές ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι πρόσκαιρος ελιγμός, αλλά ιδεολογική επιλογή της ηγεσίας του συγκεκριμένου κόμματος. Ένας από τους πιο πλούσιους Έλληνες πολιτικούς των τελευταίων ετών  ανακαλύπτει τις υπο-αστικές καταβολές του και βάλει ευθέως κατά των αριστερών μικροαστών, οι οποίοι αποψίλωσαν το κόμμα του από τη λαϊκή του βάση: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «οπισθοδρομικός» και «συντηρητικός» - «συντηρητισμός», κατά το συνταγματολόγο είναι η εμμονή στα «κεκτημένα».

Ιδού η σπουδαία  πολιτική λογική: οι εργαζόμενοι, οι οποίοι επιμένουν στη σημασία των συλλογικών συμβάσεων εργασίας απαιτούν να τους επιστραφεί ένα συνταγματικό «κεκτημένο» - είναι «συντηρητικοί»; Η αποψίλωση των εργασιακών δικαιωμάτων είναι «πρόοδος»; Ο εξανδραποδισμός του εργατικού δυναμικού της χώρας είναι «πρόοδος»;

Η ανάγκη: Η συγκεκριμένη συνέντευξη του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ είναι ενδεικτική για την κατάσταση του τόπου: καθημερινώς αποδεικνύεται ότι η συγκρότηση ενός σοσιαλιστικού εργατικού κόμματος είναι για μεν τα εργατικά λαϊκά στρώματα ανάγκη επιβίωσης σε συνθήκες αξιοπρέπειας, για δε τη χώρα μονόδρομος για να αποφύγουμε πέρα από τον πολιτικό και κοινωνικό και τον πιθανό  εδαφικό ακρωτηριασμό της .

Η αχαριστία: Στη συγκεκριμένη συνέντευξη ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, δεν αρκείται μόνο σε μια αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρητορική, αλλά καταφεύγει στην προσφιλή μέθοδο των μηχανισμών προπαγάνδας του  παλαιού καθεστώτος: στο ΣΥΡΙΖΑ μετακινήθηκε το «παλιό κακό» ΠΑΣΟΚ – η συντριπτική μεταστροφή των ψηφοφόρων του στις λαϊκές γειτονιές του Λεκανοπεδίου και της Θεσσαλονίκης που γύρισαν την πλάτη στο νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου και των συνεργατών του είναι το «κακό παρελθόν», υποθέτουμε ότι τα λαϊκά στρώματα «αγνοούν» κατά τον συνταγματολόγο το «καλό παρόν» που τους προσφέρει καθημερινά η πολιτική του «κεντροαριστερού» υπουργού επί των Οικονομικών  Γιάννη Στουρνάρα.

Και σε τούτη την περίπτωση παρατηρούμε μια ακόμη απόπειρα, τώρα από έναν ευεργετηθέντα, για post mortem θυσία των συμβολισμών που εμπεριέχει το όνομα «Παπανδρέου». [  Βλ. και το άρθρο μου: Όμηρος Ταχμαζίδης, Η post mortem θυσία του Ανδρέα Παπανδρέου].

Ο σφετερισμός: Ο σημερινός ηγέτης του ΠΑΣΟΚ αναφέρει και άλλα, η ανάλυση των οποίων δεν έχει πλέον καμία σημασία: σε λίγο καιρό ο φορέας τους, ο πληθωρικός συνταγματολόγος, θα είναι παρελθόν – ούτως ή άλλως η πολιτική του συμβολή στο πολιτικό σκηνικό δεν υπερέβη ποτέ τα όρια μιας ανεπαρκούς διαχείρισης. Είναι ζήτημα εάν στις επόμενες εκλογές το συγκεκριμένο ΠΑΣΟΚ εκλέξει έναν βουλευτή στην Θεσσαλονίκη. [Αναφορικά με τα λεγόμενά του περί «κεντροαριστεράς» παραπέμπω στα κείμενά μου: «Το υβρίδιο της “κεντροαριστεράς” και άλλα συναφή», «Το υβρίδιο της “κεντροαριστεράς” και η σοσιαλιστική αριστερά» και  «Το υβρίδιο της “κεντροαριστεράς” και  οι λόγιοι υποστηρικτές του»].

Ο συνταγματολόγος προσπαθεί να σφετεριστεί διάφορες ιστορικές και πολιτικές εκδοχές της ευρωπαϊκής αριστεράς: με πρώτο και κύριο την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία –  αλλά η παράδοση της κινήθηκε σχεδόν πάντοτε πέραν της εθνικιστικής και εθνοκεντρικής παραφροσύνης. Ο σημερινός ηγέτης του νεοφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ διατηρούσε διαρκώς ευμενή στάση και δεν αποστασιοποιήθηκε ποτέ από συγκεκριμένα ακραία εθνικιστικά φαινόμενα: η φιλική στάση του απέναντι στην περίπτωση του αναθεμελιωτισμού (φονταμενταλισμού) του νεορθόδοξου ρεύματος είναι κάτι παραπάνω από σκανδαλώδης – σε κρίσιμες περιόδους η τήρηση ίσων αποστάσεων ισοδυναμεί με πλειοδοσία υπέρ των ακραίων φαινομένων. [Για τους νεορθόδοξους βλ. και το άρθρο μου: Η κατάσταση των πραγμάτων μετά την αποψίλωση του λόγου].

Δεν είναι μόνο το νεοφιλελεύθερο δόγμα, το οποίο οδήγησε το σημερινό ΠΑΣΟΚ στη σύμπλευση με την πιο σκληρή και συντηρητική εκδοχή της πολιτικής Δεξιάς  που γνώρισε ο τόπος από το 1974 και ύστερα: υπάρχουν και εκλεκτικές συγγένειες με τους  συντηρητικούς υπερεθνικιστές της που απορρέουν από διάφορες κοινές εθνοκεντρικές αφετηρίες: οι κίνδυνοι του εδαφικού ακρωτηριασμού, τους οποίους αναφέραμε παραπάνω, προέρχονται ακριβώς από τούτο το στοιχείο – «εθνοκεντρικοί ζηλωτές» ήσαν και οι κοντόθωροι τύραννοι, οι οποίοι το 1974 αποφάσισαν να ανατρέψουν τη νόμιμη κυπριακή κυβέρνηση με όλα τα γνωστά επακόλουθα…

Νυν, αλλά όχι.. ες αεί: Στο υπόλειμμα ΠΑΣΟΚ συνωστίζονται  εκτός από τους κυρίαρχους στο εσωκομματικό παιχνίδι νεοφιλελεύθερους διαχειριστές του παλαιού κλεπτοκρατικού καθεστώτος, πρώην αριστεροί γυρολόγοι για τους οποίους έχουν κλείσει, για ευνόητους λόγους, οι δρόμοι της επιστροφής στην (μετα)σταλινική Αριστερά, υπερήλικες με αδυναμίες να προσαρμοσθούν στα νέα δεδομένα, μυωπικοί καιροσκόποι, οι οποίοι ελπίζουν να αλλάξει φορά ο άνεμος των πολιτικών πραγμάτων και, φυσικώς, κάποιοι ψηφοφόροι, οι οποίοι ήδη αλληθωρίζουν προς άλλες κατευθύνσεις:  η αποσύνθεση του πολιτικού πτώματος είναι ζήτημα χρόνου– είναι η αναλυτική- θεωρητική αδυναμία των μηχανισμών παραγωγής πολιτικού λόγου του ΣΥΡΙΖΑ και η επικοινωνιακή ανεπάρκεια των στελεχών του, που διατηρούν ακόμη πολιτικώς «ζωντανό» το απολίθωμα, ηγέτης του οποίου είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Ακόμη μια φορά: τούτη την ώρα ο τόπος έχει ανάγκη  από ένα σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα αρχών- σε αυτό δεν έχουν θέση τα στελέχη του παλαιού κλεπτοκρατικού καθεστώτος και οι παλαιοκομματικές νοοτροπίες τους. [Βλ. το άρθρο μου: Η κατάσταση των πραγμάτων και η πολιτική επιταγή των καιρών].