Πλήρης ημερών έφυγε ο πρώην ΓΓ του ΙΚΚ Σαντιάγο Καρίγιο

Σαντιάγο Καρίγιο.

Ζωντανή ιστορία του ισπανικού ευρωκομμουνιστικού κινήματος

Ο ιστορικός ηγέτης του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος Σαντιάγο Καρίγιο, ένας από τους τελευταίους επιζώντες του Ισπανικού Εμφυλίου και από τους πρωτεργάτες της μετάβασης στη Δημοκρατία, έφυγε την Τρίτη από τη ζωή, στη Μαδρίτη, σε ηλικία 97 ετών, όπως ανακοίνωσε η οικογένειά του.
Μολονότι έζησε μεγάλο τμήμα της ζωής του στο εξωτερικό -ιδίως στη Γαλλία- ο Καρίγιο κατείχε πάντοτε κεντρικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Ισπανίας στο μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα, ενώ διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη γέννηση κι ανάπτυξη του Ευρωκομμουνισμού, όπως αναφέρει το express.gr.

Μεγάλη, επίσης, υπήρξε κι η συνεισφορά του στη δύσκολη για τη χώρα του περίοδο της μετάβασης προς τη Δημοκρατία, μετά το θάνατο του δικτάτορα Φρανθίσκο Φράνκο.

Ο Σαντιάγο Καρίγιο, που χρημάτισε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος από το 1960 έως το 1982, γεννήθηκε στη Χιχόν, στις 18 Ιανουαρίου 1915, ήταν δε γιος ενός ενεργού στελέχους του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSOE) και του εργατικού συνδικάτου UGT. Νωρίς η οικογένειά του μετακόμισε στη Μαδρίτη, όπου από πολύ μικρός αναμίχτηκε με την πολιτική. Αρχικά, από το 1928, εντάχθηκε στη Σοσιαλιστική Νεολαία, όπου παρέμεινε ως τη συνένωσή της με την Κομμουνιστική Νεολαία, το 1936, οπότε κι εξελέγη πρώτος γραμματέας της νεοπαγούς οργάνωσης. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους πέρασε στο Κομμουνιστικό Κόμμα (PCE).

Ο ρόλος του στη σφαγή του Παρακουέλιος

Παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Καρίγιο διαδραμάτισε καίριο ρόλο στην πολιτική κονίστρα της Μαδρίτης μετά το στρατιωτικό κίνημα της 18ης Ιουλίου 1936, ενώ τάχιστα αναρριχήθηκε στα ανώτατα αξιώματα του Κόμματος.

Ως αντιπρόσωπος της Δημόσιας Τάξης και μέλος της Επιτροπής Αμύνης της Μαδρίτης από τις 6 Νοεμβρίου 1936, ο Καρίγιο θεωρήθηκε υπεύθυνος για την κατακρεούργηση των εξεγερμένων στρατιωτών στο Παρακουέλιος της Μαδρίτης, στις 7 και 8 Νοεμβρίου, αν και ο ίδιος πάντοτε υποστήριζε πως αυτή η πράξη υπήρξε έργο ανεξέλεγκτων στοιχείων του στρατοπέδου των Δημοκρατών.
Ο Βρετανός ιστορικός Πολ Πρέστον, αυθεντία στον Ισπανικό Εμφύλιο, δαπάνησε έναν ολόκληρο χρόνο ερευνώντας το επεισόδιο του Παρακουέλιος και στο βιβλίο του "Το Ισπανικό Ολοκαύτωμα" (2011), αποφαίνεται πως, αν και η σφαγή υπήρξε έργο αναρχικών και στρατιωτών που παρακινούνταν από Σοβιετικούς στρατιωτικούς συμβούλους, ο Καρίγιο είχε βοηθήσει στη μεταφορά τους.

Εξόριστος επί 38 χρόνια

Το Φεβρουάριο του 1938, ο Καρίγιο διέσχισε τα σύνορα με τη Γαλλία, ξεκινώντας τη μακρά πορεία της εξορίας του, που διήρκεσε 38 χρόνια και τον έφερε στη Σοβιετική Ένωση, στις ΗΠΑ, στην Αργεντινή, στο Μεξικό και στην Αλγερία, έως ότου βρήκε οριστικό καταφύγιο στο Παρίσι.

"Δελφίνος" της Ντολόρες Ιμπαρούρι -της θρυλικής "Πασιονάρια" του Εμφυλίου- από το 1946, στο 6ο Συνέδριο του PCE, στο οποίο εκείνη εξελέγη πρόεδρος, ο Καρίγιο αναδείχτηκε γενικός γραμματέας, αξίωμα που διατήρησε ως το 1982.

Ο Καρίγιο, του οποίου η μορφή, με το έντονο βλέμμα πίσω από τους παχείς φακούς των γυαλιών του και το αέναο τσιγάρο στο χέρι, έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη όλων, υπήρξε ένας από τους διαπρύσιους υποστηρικτές της απεξάρτησης του κόμματος από την ΕΣΣΔ. Θέση που υποστήριξε ακράδαντα κατά τη σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, το 1968, ενώ με ιδιαίτερη θέρμη διακήρυττε την αυτονομία των ευρωπαϊκών κινημάτων στην πορεία τους προς το σοσιαλισμό -μία τάση που έμεινε γνωστή ως "Ευρωκομμουνισμός".

Για τη χώρα του, την Ισπανία, από το 1956 ακολούθησε μία «πολιτική εθνικής συμφιλίωσης», προωθώντας και υποστηρίζοντας τη συνεννόηση όλων των πολιτικών δυνάμεων που αντιμάχονταν το φρανκικό καθεστώς. Το 1974 δημιούργησε, μαζί με τον Ραφαέλ Κάλβο Σερέρ, τη Δημοκρατική Ένωση (Junta Democratica).

Η ονομαστή συνέντευξη με την περούκα

Μετά το θάνατο του δικτάτορα, το Νοέμβριο του 1975, ο Καρίγιο άσκησε κάθε δυνατή πολιτική πίεση, προκειμένου να επιτύχει τη νομιμοποίηση του PCE, όπως η ονομαστή συνέντευξη Τύπου που έδωσε στη Μαδρίτη, στις 10 Δεκεμβρίου 1976 -η οποία, όμως, κατέληξε στην κράτησή του- φορώντας μία περούκα, πράξη που τον έκανε διάσημο σε όλη τη χώρα.

Εξελέγη βουλευτής στις πρώτες δημοκρατικές εκλογές στη χώρα, τον Ιούνιο του 1977, και, ως αντιπρόσωπος των Κομμουνιστών, συμμετείχε στις «συμφωνίες της Μονκλόα».

Στη μαύρη σελίδα του αποτυχημένου πραξικοπήματος του συνταγματάρχη Τεχέρο, στις 23 Φεβρουαρίου 1979, ο Καρίγιο ήταν ο ένας από τους τρεις πολιτικούς, μαζί με τον πρωθυπουργό, Αδόλφο Σουάρεθ, και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, στρατηγό Γκουτιέρεθ Μελάδο, που παρέμειναν καθιστοί στα έδρανά τους, μη υπακούοντας στις διαταγές των πραξικοπηματιών.

Η αποχώρησή του από το Κόμμα

Μετά την εσωτερική κρίση στο PCE και την αποτυχία του στις εκλογές του 1982, στις 6 Δεκεμβρίου, κατέθεσε την παραίτησή του από την ηγεσία και το 1985 εγκατέλειψε οριστικά το Κόμμα, ιδρύοντας, ταυτόχρονα, το Κόμμα των Εργατών-Κομμουνιστική Ενότητα, το οποίο αργότερα, το 1991, εντάχθηκε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, ως συνιστώσα του, με την ονομασία "Ενότητα της Αριστεράς".
Μετά την ένταξή του στους Σοσιαλιστές, ο Καρίγιο παρέμεινε μακριά από πρωταγωνιστικές εμφανίσεις στην πολιτική κονίστρα και συν τω χρόνω αφιερώθηκε στη συγγραφή βιβλίων, άρθρων και σε σποραδικές εμφανίσεις στα μέσα ενημέρωσης.

Είχε τιμηθεί με πολλές διακρίσεις για τη συνεισφορά του στη δημοκρατική μετάβαση της χώρας, ενώ το 2005 είχε αναγορευτεί σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Μαδρίτης, παρά το γεγονός ότι η εκδήλωση για την τίμησή του είχε μποϊκοταριστεί από τους νεολαίους της Δεξιάς.

Από το 2008 νοσηλεύτηκε αρκετές φορές με προβλήματα υγείας σε νοσοκομεία. Την τελευταία φορά, στις 17 Ιουλίου, εισήχθη για δύο ημέρες με αιματολογικά προβλήματα, σε νοσοκομείο της Μαδρίτης. Ο Καρίγιο ήταν νυμφευμένος με την Κάρμεν Μενέντεθ, με την οποία απέκτησε τρεις γιους, τον Σαντιάγο, τον Χόρχε και τον Χοσέ.