Πάτρα: Η ιστορική μνήμη πετάχτηκε στα... αζήτητα!

Τίποτε δεν θυμίζει πια, το ιστορικό καφενείο «οι Μουριές» απένατι από την Δεξαμενή. Τα δέντρα-τοπωνύμιο, έπεσαν θύμα ενός κακώς εννοούμενου εκσυγχρονισμού από την δημοτική Αρχή Πελετίδη!

Οι μουριές απέναντι από του Μαργαρίτη έπεσαν θύμα του... δολοφόνου με το πριόνι, στο όνομα του εκσυγχρονισμού!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΗΜ. ΜΟΣΧΟΥ

Η ιστορική μνήμη  πετάχτηκε στα... αζήτητα! Στο όνομα της επίδειξης έργου και του κακώς εννοούμενου εκσυγχρονισμού, ένα ακόμη τοπόσημο της Πάτρας ''σφαγιάστηκε'' από τον... δολοφόνο με το πριόνι.

Στην άνω αριστερή μεριά της οδού Λόντου, στην συμβολή της με την οδό Παπαδιαμαντοπούλου, και στο πεζοδρόμιο,  μέχρι πρότινος φύονταν κάποιες μουριές, δέντρα υπεραιωνόβια που αποτελούσαν τοπόσημα για την περιοχή.

Ήταν οι γνωστές μουριές, που από αυτές είχε λάβει το όνομά του το καφενείο, που βρίσκεται ακόμη εκεί , στεγάζοντας σήμερα γνωστό μεζεδοπωλείο. Εξ ου και το όνομά του: «Μεζεδοπωλείο ο μουριές», παραπέμποντας στην ύπαρξη των δένδρων.

Σίγουρο πια είναι ότι η παραπομπή αυτή δεν ισχύει και θα ακούγεται ως ειρωνεία, που περισσότερο θα ταιριάζει με τον τσιμεντοειδή πολιτισμό που καλλιεργεί η δημοτική αρχή Πατρέων, παρά με την ιστορική μνήμη που δήθεν επαγγέλλεται, κάθε 4 Οκτώβρη, μεσούντος του φθινοπώρου, κατά την καθιερωμένη περιήγησή της από το σημείο . Και αντί για «Μεζεδοπωλείο οι Μουριές» θα είναι πιο... ασορτί ο χαρακτηρισμός «Μεζεδοπωλείο οι... τσιμεντιές»!

Και μπροστά τους το σύγχρονο είδωλο του νεοέλληνα. Το όχημά του, σταθμευμένο στο πάρκιν προ του «Μεζεδοπωλείου οι Μουριές», που ο παρατηρητής από την πλευρά του καταστήματος με δυσκολία διακρίνει το έργο του πετυχημένου Δημάρχου Βότση του 1911!

Πιο παλιά, σε αναφορές, το τοπωνύμιο των μουριών, το συναντάμε ως «οι Μουριές στη Δεξαμενή» μιας και απέναντι από το καφενείο υπάρχει από τις αρχές του προηγούμενο αιώνα  το Υδραγωγείο, η γνωστή Δεξαμενή της πόλης, κατασκευασθείσα επί δημάρχου Δημ. Βότση το 1911.

Στην ανατολική πλευρά του σημερινού Μεζεδοπωλείου, υπήρξαν οι γνωστές φυλακές Μαργαρίτη που η κατασκευή τους εγκρίθηκε από τον υπ. Δικαιοσύνης Δημ. Στεφάνου στις 10 Νοεμβρίου του 1908 και που έπεσαν άδοξα στην αρχή της δεκαετίας 1970, σβήνοντας ίχνη ενός ιστορικού αντιστασιακού αγώνα εντός τους, τόσο κατά την κατοχή,όσο και κατά τα χρόνια του εμφυλίου που ακολούθησαν.

 

1946 - Συγγενείς κρατουμένων έξω από το κάτεργο του Μαργαρίτη περιμένουν να τους επιτραπεί επισκεπτήριο - Στην οδό Λόντου, έξω από τις φυλακές, μπροστά στο καφενείο οι Μουριές της δεξαμενής! (Φωτογρ. από το βιβλίο «Η Πάτρα στην Κατοχή και στην Αντίσταση» 4η έκδοση, του πατραϊκου οίκου Gotsis.

 

Εκεί, κάτω από τις μουριές του καφενείου, περίμεναν με τις ώρες συγγενείς των πολιτικών κρατουμένων, αγωνιστών της Αντίστασης κατά των Ναζί, που κρατούνταν από την εμφυλιοπολεμική κυβέρνηση της Δεξιάς, αμέσως μετά την απελευθέρωση, για να δουν τους δικούς τους.

 Μανάδες με μικρά παιδιά στην αγκαλιά, γερόντισσες με το καλάθι του φαγητού  στα χέρια, γέροντες πατεράδες στα στερνά του βίου τους βίωναν την κακομεταχείριση των αγωνιστών γιων τους από τους  πρώην συνεργάτες των ναζί, που πρόδοσαν την χώρα, στο όνομα της προστασίας της από τον δήθεν κομμουνιστικό κίνδυνο.

Εκεί ακριβώς, στο καφενείο με τις μουριές, απέναντι από την φυλακή-κάτεργο του Μαργαρίτη, έδιναν το ραντεβού τους οι συγγενείς για να δουν τους αγωνιστές μέσα από τα καγκελόφραχτα παράθυρα.  

Σήμερα με το σβήσιμο και αυτών των ίχνων δεν υπάρχει τίποτε άλλο να θυμίζει τους αγωνιστές που πάλεψαν στο κάτεργο, παρά η συγγραφή κάποιων Πατρινών που εμμένουν πεισματωδώς να κρατούν αναμμένη την λαμπάδα της μνήμης!

 

Υ/Γ: Ο ίδιος αντιπεριβαλλοντικός εκτραχυλισμός, επιχειρήθηκε και στην οδό Αρόης, με την απόπειρα καρατόμησης της κουκουναριάς που στέκει εκεί από τις αρχές του 1900. Διεσώθη, από την εμμονή της δημοτικής Αρχής και του διαμερισματικού συμβουλίου Ανατολικού Διαμερίσματος, το δέντρο-τοπόσημο της περιοχής, χάρη στην κινητοποίηση των κατοίκων και στην συμβολή του δημοτικού συμβούλου Νλίκου Τζαννάκου.

Επίσης, εκεί πιο κάτω επί της οδού Παπαδιαμαντοπούλου, απέναντι από την ανατολική πλευρά του παλαιού νοσοκομείου, επί του πεζοδρομίου, υπήρξε μία ακόμη μουριά  που κάποιοι της δημοτικής Αρχής φρόντισαν να μην την προστατεύσουν. Κι έπεσε στο όνομα της ελευθέρωσης του πεζοδρομίου, για να υπάρξει χώρος για την τοποθέτηση τραπεζιών και καθισμάτων.

Κι έτσι άνοιξε ο δρόμος προς το επιχειρείν!

Τέλος είναι ζητούμενο το πως θα χαρακτηρίσει κανείς τον... εκσυγχρονισμό, που επιχειρείται από την δημοτική αρχή του Πελετίδη, εις βάρος του πρασίνου και της ιστορικής μνήμης!

__________

Σημείωση: Στην Κρήτη η μουριά λέγεται μουρνιά, στην Άρτα σκαμνιά, ενώ στην Κύπρο, στην Ικαρία και στη Χίο συκαμινιά. Στην Κύπρο ονομάζεται επίσης βαβατσινιά, ενώ τα μούρα του δέντρου βαβάτσινοι. Στην Χαλκιδική συνηθίζουν να αποκαλούν τα δέντρα Μπαμπουσκιές. Στην Πάτρα επιμένουμε: Μουριές και μάλιστα στην άνω πόλη επί Βυζαντινής εποχής διατηρούσαμε και δέντρα των οποίων τα φύλλα γεύονταν οι μεταξοσκώληκες  και κατασκευάζονταν μεταξωτά, που η φήμη τους ήταν γνωστή μέχρι την Πόλη της Κωνσταντινούπολης!