Τι απέγινε στο... Σούλι;

Της ΜΑΡΙΑΝΝΑΣ ΠΟΥΧΡΟΝΙΑΔΟΥ(*)

                    (Από την avgi.gr)

Ποιο ήταν το μείζον θέμα που βασάνιζε τις τελευταίες ημέρες το πανελλήνιον απ' άκρην εις άκρην; Μα, φυσικά, το τι απέγινε στο... Σούλι! Ω, ναι, σύντροφοι και συντρόφισσες, σύμφωνα με την επικοινωνιακή πολιτική της τρικομματικής συγκυβέρνησης, στην οποία παίρνει άριστα (είναι εξάλλου και στο μοναδικό θέμα που έχει όντως success story!), αυτό που απασχολεί σήμερα την κοινή γνώμη στη χώρα μας, δεν είναι, όπως ίσως νομίζατε αφελώς ορισμένοι, οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, το άγριο ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, τα λουκέτα στα μαγαζιά, οι μισοί κλάδοι που ετόλμησαν να απεργήσουν ή δεν πρόκαναν και επιστρατεύθηκαν, οι είκοσι πόσες (;) χιλιάδες Ιφιγένειες, δευτεροβάθμιας και πρωτοβάθμιας προσεχώς εκπαίδευσης, που θα θυσιαστούν από Σεπτέμβριο στο όνομα του κοινωνικού αυτοματισμού και στον βωμό της... ανάπτυξης, τα υποσιτισμένα παιδιά, η μετανάστευση των νέων ανθρώπων, το οικολογικό έγκλημα στις Σκουριές και τόσα άλλα θέματα ων ουκ έστιν πια αριθμός...

• Το ότι υπάρχουν εντεύθεν (Χρυσή Αυγή) και εκείθεν (Μαρία Ρεπούση) αμφισβητίες, δεν μπορεί να συνιστά υπό τις σημερινές συνθήκες πρόταγμα του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική του ατζέντα! Δηλαδή αν αύριο η κ. Ρεπούση θελήσει να αμφισβητήσει τον... εφιαλτικό ρόλο του Εφιάλτη στις Θερμοπύλες και το Mega το κάνει πρώτο θέμα, θα πρέπει να πάρει θέση και ο ΣΥΡΙΖΑ;

Όχι! Είναι η επίλυση... ιστορικών ζητημάτων, σύμφωνα με το πρωτόκολλο επικοινωνίας της ΔΗΜ.ΑΡ. (που έχει μετεξελιχθεί σε συνιστώσα του ΠΑΣΟΚ), διότι, κακά τα ψέματα, όταν το σπίτι σου έχει πάρει φωτιά και οι άνθρωποι αυτοκτονούν, εσένα προτεραιότητά σου είναι, τι άλλο; Να διαλευκάνεις αν οι Σουλιώτισσες αυτοκτόνησαν κι αυτές επειδή τις κυνηγούσε ο Αλή Πασάς ή αν αυτοκτόνησαν... χορεύοντας και άδοντας!

Ποιοι στρέφουν, επομένως, συστηματικά την ελληνική κοινωνία στις αγκάλες του φασισμού, παρά τη ρητορική παραφιλολογία περί του αντιθέτου, όταν τοιουτοτρόπως και ενώ αυτή έχει εισέλθει στον θάλαμο της εντατικής με οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο από την άγρια νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκείται εις βάρος της, αυτοί ασχολούνται με... παστίλιες για τον πόνο του άλλου, που σε ορισμένες περιπτώσεις ο άλλος έχει προ αιώνων αποδημήσει; Δεν είναι δυνατόν να κοιτάμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος, που σκοπίμως η συγκυβέρνηση και τα «βαποράκια» της ενημέρωσης αναφύουν και αναδεικνύουν όταν θέλουν να παρελκύσουν την προσοχή του κοινού από τα μείζονα και φλέγοντα ζητήματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να σύρεται, αλλά να ιεραρχεί αυτός την πολιτική ατζέντα ως κόμμα της μείζονος αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο η πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από τα αντιλαϊκά μέτρα σε βάρος τους εμπιστεύθηκε, με πρωτοβουλίες όπως η χθεσινή στη Δραπετσώνα, που θα πρέπει όμως να γίνονται συχνότερα σε όλη την επικράτεια της χώρας και πρωτίστως στις περιοχές που δοκιμάζονται περισσότερο, όπως η Μακεδονία, όπου η ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο και οι εναπομείναντες εργαζόμενοι εκπέμπουν SOS όπως τα απειλούμενα προς εξαφάνιση είδη!

Διότι ό,τι συνέβη με την απεργία της ΟΛΜΕ επαναλαμβάνεται και τώρα με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Ενώ και τότε όλοι γνώριζαν ότι δεν ήταν η ενδεδειγμένη στιγμή που εντέχνως είχε επιλέξει η κυβέρνηση για να έρθει σε σύγκρουση με τους εκπαιδευτικούς, σύρθηκαν πίσω από τα... επαναστατικά αντανακλαστικά του προεδρείου, ζήτησαν -όντας επιστρατευμένοι- τη λαϊκή εντολή της βάσης για απεργία εν μέσω Πανελλαδικών εξετάσεων (χωρίς προηγουμένως να έχουν διασφαλίσει τις απαιτούμενες κοινωνικές συμμαχίες) και όταν ανελπίστως (;) τους εδόθη η εντολή, άρχισαν τις ψυχαναλυτικού τύπου προσεγγίσεις και τα ψυχανεμίσματα ερμηνείας της ψήφου, που οδήγησαν στην αναστολή της απεργίας.

Ποιον ωφέλησε αυτή η στρατηγική της αναδίπλωσης; Τη συγκυβέρνηση, που κατάφερε να αναπαράξει το σλόγκαν «όλοι το ίδιο είμαστε, σε τούτο τον κοσμάκη...». Αυτό συμβαίνει και τώρα. Ξαφνικά, ενώ ο κόσμος καίγεται, ο ΣΥΡΙΖΑ «οφείλει», γιατί κάποιοι αποφάσισαν ότι τώρα είναι το... timing, να αποφαίνεται στα συγκροτήματα των «βαρώνων» για θέματα όπως το ολοκαύτωμα των Εβραίων, η γενοκτονία των Ποντίων, ο «συνωστισμός» στη Σμύρνη ή ο... Χορός του Ζαλόγγου, θέματα δηλαδή για τα οποία έχει αποφανθεί προ πολλού η Ιστορία! Το ότι κάποιοι επιθυμούν να την ξαναγράψουν, το ότι υπάρχουν εντεύθεν (Χρυσή Αυγή) και εκείθεν (Μαρία Ρεπούση) αμφισβητίες, δεν μπορεί να συνιστά υπό τις σημερινές συνθήκες πρόταγμα του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική του ατζέντα! Δηλαδή αν αύριο η κ. Ρεπούση θελήσει να αμφισβητήσει τον... εφιαλτικό ρόλο του Εφιάλτη στις Θερμοπύλες και το Mega το κάνει πρώτο θέμα, θα πρέπει να πάρει θέση και ο ΣΥΡΙΖΑ; Έχει Facebook ή Twitter, φαντάζομαι, η Μ. Ρεπούση. Μπορούν οι καλοί και οι άσπονδοι φίλοι της να επικοινωνούν μαζί της και να κάνουν, ή να μην κάνουν, like στις απόψεις της!

Αλλά εδώ ανακύπτει και ένα σοβαρότερο ζήτημα: ΔΗΜ.ΑΡ. και ΠΑΣΟΚ ζητούν συστράτευση με τον ΣΥΡΙΖΑ! Πώς ζητάς, όμως, από αυτούς που μέχρι χθες, (εκτός αν άλλαξε κάτι σήμερα και διέφυγε της προσοχής μας), επικαλούμενος τη θεωρία των δύο άκρων, τους θεωρούσες εξίσου επικίνδυνους για τη συνταγματική νομιμότητα (sic), πώς ζητάς από εκείνους που διέσυρες εκλεγμένους εκπροσώπους τους (βλ. Ζ. Κωσταντοπούλου, για να θυμηθούμε μόνο μια πρόσφατη περίπτωση, αποκαλώντας τους... Κασιδιάρηδες και συνοδοιπόρους της Χρυσής Αυγής), πώς ζητάς από τους άλλους, τους οποίους επιστράτευσες πριν καν απεργήσουν(!), πώς ζητάς εντέλει από όλους εμάς, που μας έκανες κουρελόχαρτο το Σύνταγμα, να συστρατευθούμε για να... μη γίνει κουρελόχαρτο το Σύνταγμα και από... άλλους;

«Οι επιστρατευμένοι δεν... συστρατεύονται ποτέ», ΔΗΜ.ΑΡ.ίτη μου, όπως θά 'λεγε και μια αοιδός από τα «πολιτιστικά κέντρα» του πάλαι ποτέ ωραίου ΠΑΣΟΚ, με το οποίο συνεργάζεσαι σήμερα! Διότι συνάδει με τη συνταγματική νομιμότητα, για την οποία κόπτονται τώρα, να είναι κανείς και επιστρατευμένος και συστρατευμένος; Τουτέστιν και «δαρμένος και καταχαρούμενος»; Γιατί, ποιος σου είπε εσένα, ΠΑΣΟΚτζή μου (του ωραίου νυν ΠΑΣΟΚ), ότι επειδή μοιραζόμαστε έναν κοινό εχθρό μέσ' στην πανίδα γενήκαμε αίφνης και σύμμαχοι, όταν εσύ ανήκεις πλέον στα σαρκοφάγα από επιλογή και εγώ στα φυτοφάγα εκ φύσεως;

Η επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ (με εξαίρεση την ηγεσία του, η οποία όμως θα πρέπει να δείξει μεγαλύτερη πολιτική πυγμή, αν την ενδιαφέρει βεβαίως ακόμη ο δρόμος προς την εξουσία και όχι το... ταξίδι προς την Ιθάκη) μοιάζει με τον... χορό του Ζαλόγγου, όπου την σπρώχνει, ως άλλος Αλή Πασάς, η δικομματική (της τρικομματικής) συγκυβέρνησης και αυτή ακολουθεί. Ακούει η Κουμουνδούρου, ενόψει και του Συνεδρίου, ή μήπως πρέπει ν' αρχίσουμε να άδομεν το «Έχε γεια, καημένε κόσμε;» που δεν αρέσει προφανώς και στην κ. Ρεπούση;

(*)  Η Μαριάννα Πολυχρονιάδου είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επικοινωνίας - μέλος ΣΥΝΕΚ (marpolychroniadou@yahoo.gr)