Το κακό αυθυπνωτίζεται και ο αντισημίτης αυτοεπιβεβαιώνεται

ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ ΤΑΧΜΑΖΙΔΗ

«Ορθοπόδησα στις πατημασιές σας

και δεν πρόκειται να λησμονήσω»

Η «απάντηση»: Δεν πρόλαβε να κυκλοφορήσει το κείμενό μου «Το Ολοκαύτωμα και ο αντισημιτισμός της «σταλινικής» Αριστεράς» στο Διαδίκτυο και μέσα σε ελάχιστη ώρα πρόβαλλε στην οθόνη του υπολογιστή η «απάντηση»: «Η Αριστερά και το Ολοκαύτωμα της λογικής» – το κείμενο αναρτήθηκε στο site INFOWAR του Άρη Χατζηστεφάνου.

Ο συντάκτης της αφορίζει: «Βγαλμένη από εγχειρίδιο προώθησης ισραηλινών θέσεων φαντάζει η ανάλυση περί του «αντισημιτισμού» της «σταλινικής Αριστεράς», που δημοσιεύει ο Όμηρος Ταχμαζίδης στο alterthess.gr».

Και μετά την κατηγορία περί σχέσεων με λογικές και πρακτικές μυστικών υπηρεσιών αναφέρει: «Δυσκολευόμαστε φυσικά να απαντήσουμε με λογικά επιχειρήματα σε μια ανάλυση που έχει ως βασική πηγή μερικά ποιήματα των αρχών της δεκαετίας του ’80».

Το γεγονός ότι «δυσκολεύετε» με τα «λογικά επιχειρήματα» δεν εμποδίζει την προσπάθειά του να ανοσοποιήσει τους δικούς του αθεμελίωτους ισχυρισμούς με διάφορα ευφάνταστα: «Ο συντάκτης μεταξύ άλλων φαίνεται να ξεχνά ότι τα τελευταία χρόνια το Ισραήλ συγκεντρώνει το θαυμασμό της φασίζουσας ( και παραδοσιακά αντισημιτικής) δεξιάς» - παραπέμπει σε ένα άρθρο της ομάδας του Ιού της «Ελευθεροτυπίας» και με προτρέπει να επισκοπήσω το συγκεκριμένο φαινόμενο: «Ίσως, λοιπόν, ο κ. Ταχμαζίδης θα έπρεπε να αναζητήσει σε αυτό το φαινομενικά παράδοξο φλερτ του Ισραήλ με την ευρωπαϊκή ακροδεξιά ορισμένα από τα στοιχεία αντισημιτισμού που βλέπει στην ελληνική κοινωνία».

Ως γνωστόν ο κλασσικός αντισημίτης γνωρίζει πάντοτε πολλά περισσότερα από ό,τι γνωρίζει ο υπόλοιπος κόσμος: αλλά απομένει στον επικριτή μου να αποδείξει πως τούτο το υποτιθέμενο φλερτ με την «ακροδεξιά» καθιστά το Ισραήλ και του Ισραηλινούς – για να μη μιλήσω για Ισραηλίτες ή Εβραίους ή Ιουδαίους – ταυτόσημους με τους νάτσηδες και το νατσισμό;

Εάν δεν υπάρχουν επιχειρήματα, απαιτούνται διευκρινίσεις και εάν δε δοθούν διευκρινίσεις τότε η μομφή του αντισημιτισμού δεν θα είναι απλώς δικαιολογημένη, αλλά επιβάλλεται εκ των πραγμάτων: πολλοί από τους λόγους της εμφάνισης του ελληνικού νατσισμού στο πολιτικό προσκήνιο, οφείλονται στην διστακτικότητά μας να καταδείξουμε δημοσίως τους αντισημίτες, οι οποίοι φορούν το προσωπείο του «αριστερού» - και τούτοι δεν περιορίζονται στους δύο «ποιητές» του «Ριζοσπάστη», ούτε είναι «ασήμαντοι» και αφανείς.

Η πολιτική Αριστερά οφείλει να εγκαταλείψει την ιδεολογική και πολιτική της τύφλωση στο συγκεκριμένο ζήτημα και να αποστασιοποιηθεί εμπράκτως από αντισημίτες που χρησιμοποιούν «αριστερό προσωπείο».

Το Ισραήλ: Δεν είναι μόνο η άγνοια τούτου του «παράδοξου φλερτ» που μου καταλογίζει ο συντάκτης της απάντησης, αλλά φροντίζει να με ενημερώσει και για κάτι απλό, αλλά εξίσου σημαντικό, το οποίο φαίνεται ότι εγώ ο αδαής, μάλλον, αγνοώ: «Πιο απλά το Ισραήλ είναι πολύ μεγαλύτερος αντισημίτης [sic!] από την Αριστερά, αν κρίνουμε από τις λυκοσυμμαχίες του».

Τούτο το «επιχείρημα» έχει την ίδια δομή με εκείνη που έχω αναλύσει σε σχέση με την ταύτιση θύτη και θύματος στο μυθιστόρημα «Ουζερί Τσιτσάνης» του θεσσαλονικιού συγγραφέα Γιώργου Σκαμπαρδώνη.

[Βλ. Το υβρίδιο της «κεντροαριστεράς» και οι λόγιοι υποστηρικτές του].

Το θύμα του αντισημιτισμού είναι το ίδιο αντισημίτης:  οι θέσεις έχουν αντιστραφεί  και ο αντισημίτης εμφανίζεται ως φιλοσημίτης εγκαλώντας μάλιστα το θύμα του για αντισημιτισμό – στο πλαίσιο τούτο καθίσταται «αληθοφανής» ακόμη και ο παράλογος ισχυρισμός ότι το Ισραήλ είναι κράτος αντισημιτικό!

Η «καθυστέρηση»: Έτσι ενώ ο επικριτής μου δυσκολεύετε να απαντήσει με «λογικά επιχειρήματα» στα γραφόμενά μου, δε δυσκολεύετε καθόλου να εκτοξεύσει διάφορα περί «εγχειριδίων».

Την ίδια σκαιή επίθεση κάμνει και ο εθνικιστής Κώστας Φωτιάδης στο απαράδεκτο από κάθε άποψη άρθρο του «Από τον Όμηρο στον Ομέρ», για να αποκρούσει τις αιτιάσεις μου εναντίον της υποτιθέμενης γενοκτονίας των Ποντίων: όπου η αριστερή ιδεολογική παραίσθηση βλέπει δακτύλους των μυστικών υπηρεσιών ή εθνικιστική βλέπει εθνικές προδοσίες και άλλα φαιδρά –  δύο όψεις της ελληνικής «καθυστέρησης».

Αντίδοτο σε κάθε ιδεοληπτική παράκρουση και σε κάθε είδους εμμονή είναι μόνο η λογική: ο Α. Χατζηστεφάνου θυσιάζει και τη στοιχειώδη λογική στο βωμό της σκοπιμότητας, όταν τιτλοφορεί το άρθρο του «Η Αριστερά και το Ολοκαύτωμα της λογικής» - και μόνο το γεγονός ότι χρησιμοποιεί σε αυτό το πλαίσιο τη λέξη Ολοκαύτωμα, δείχνει ότι αγνοεί τις συνδηλώσεις που τη συνοδεύουν.

 Δυστυχώς και τούτη η άγνοια είναι απόρροια του διάχυτου αντισημιτισμού στην ελληνική κοινωνία και φυσικώς και στην πολιτική Αριστερά της.

Παρερμηνεία ή Παραποίηση: Όταν διαβαίνει κανείς το κατώφλι της εξαπάτησης του εαυτού του είναι αναγκασμένος να ολισθαίνει διαρκώς σε συνθήκες αυθύπνωσης: και ο επικριτής μου οδηγείται από το ένα ολίσθημα στο άλλο και τελικώς «κατορθώνει» σε κατάσταση ιδεολογικής ύπνωσης να παρερμηνεύσει (για να μην ειπώ παραποιήσει) τα λεγόμενα ενός αποστράτου των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών σε μια ταινία τεκμηρίωσης για να επιβεβαιώσει… τον εαυτό του – «πριν προλάβουμε να αναρτήσουμε το σχόλιό μας στο κείμενο του Όμηρου Ταχμαζίδη περί «αντισημιτισμού» της Αριστεράς, το αμερικανικό ανεξάρτητο δίκτυο Democracy Now ήρθε να μας επιβεβαιώσει. [sic!!!] Παρουσιάζοντας το νέο ντοκιμαντέρ The Gatekeeper αποκαλύπτει ότι πρώην επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ, συγκρίνουν την πολιτική της χώρας τους με αυτή της ναζιστικής Γερμανίας. Το να τους κατηγορήσεις για αντισημιτισμό είναι μάλλον δύσκολο. Το να τους πεις Αριστερούς είναι αστείο».

Κάτι διαφεύγει στον Άρη Χατζηστεφάνου: είναι προφανές ότι ο ισραηλινός αξιωματούχος δεν είναι ούτε αριστερός, ούτε αντισημίτης, αλλά σε παρόμοιες περιπτώσεις ημπορεί να είναι αντισημίτης και «αριστερός» ο ακροατής του αποσπάσματος της δήλωσης – κάθε επιρρεπής στον αντισημιτισμό «πειθαρχεί» τον εαυτό του στην κατεύθυνση να επιβεβαιώνει διαρκώς τα αντισημιτικά του στερεότυπα. Και τούτο έπραξε με εσπευσμένη βιάση ο επικριτής μου: αψευδής μάρτυρας η συζήτηση που γίνεται στο Democracy Now  με αφορμή το ντοκιμαντέρ The Gatekeepers (οι πυλοφύλακες)– να σημειώσουμε επί τη ευκαιρία ότι έχει ενδιαφέρον ο τίτλος του, διότι είναι ένας από τους παλαιότερους χαρακτηρισμούς που έχουν αποδοθεί στους δημοσιογράφους στη θεωρία των μέσων. 

Η οσία ελληνική Αριστερά: Ο Άρης Χατζηστεφάνου επικαλείται το γεγονός ότι παρέθεσα μόνο δύο «ποιήματα» από τον «Ριζοσπάστη» «του… 1982» και δε θέλει να ασχοληθεί με την «ανάλυσή» μου, αλλά ταυτοχρόνως, σε μια φοβική λογική σύμπτυξης ομάδας που δέχεται επίθεση, επιχειρεί να πάρει υπό την «προστασία» του το σύνολο της Αριστεράς: «ο συγγραφέας εξαπολύει ένα δριμύ κατηγορώ στο σύνολο της Αριστεράς την οποία κατηγορεί για «αντισημιτική πολιτική κουλτούρα» λόγω της κριτικής που ασκεί στην γενοκτονία των Παλαιστινίων» -  και εδώ ο επικριτής μου προσπαθεί να ανοσοποιήσει τους ισχυρισμούς του και ενώ αποφεύγει να ασχοληθεί με τα επιχειρήματά μου, καταφέρεται εναντίον μου για πράγματα (γενοκτονία ή όχι)  με τα οποία δεν ασχολήθηκα στο επίμαχο κείμενο.

Και μόνο ο τίτλος του άρθρου μου (Το Ολοκαύτωμα και ο αντισημιτισμός της σταλινικής Αριστεράς) ξεκαθάριζε τα πράγματα: δεν ασχολήθηκα με το σύνολο της Αριστεράς, αλλά με τη «σταλινική Αριστερά» - και δεν εννοούσα τον ιστορικό σταλινισμό, αλλά αυτόν των ημερών μας και τις διάφορες εκδοχές του. 

Συζήτηση: Παρόλα αυτά δεν έχω κανένα ενδοιασμό να δηλώσω ότι το φαινόμενο του αντισημιτισμού διαπιστώνεται σε όλους τους χώρους της πολιτικής Αριστεράς: εάν υπάρχει η διάθεση δυνάμεθα να ανοίξουμε δημόσιο διάλογο γύρω από το ζήτημα – τώρα που οι εφημερίδες και τα έντυπα της πολιτικής Αριστεράς δε μονοπωλούν την πληροφόρηση και δεν ημπορούν να ασκήσουν  καμία λογοκρισία, όπως στο παρελθόν.

Υπό έναν όρο: τα κείμενα να δημοσιεύονται σε διαφορετικά κάθε φορά blog για να μην υπάρχει η ελάχιστη υπόνοια ότι πρόκειται για μεθοδευμένη υπόθεση.  Προσωπικώς θεωρώ ότι η «οριζόντια δημοσιότητα» είναι πιο παραγωγική και «παρακινητική» - αυτό που χρειαζόμαστε όλοι μας τούτη την περίοδο δεν είναι «απόψεις», αλλά την παρακίνηση προς την κριτική και εποικοδομητική σκέψη. Ο αντισημιτισμός σε όλες του τις μορφές είναι διαλυτικός και επιφέρει φθορά στη σκέψη: ανεξαρτήτως από τη μορφή που παίρνει – θρησκευτική, ιδεολογική, οικονομική.

Και επειδή ο Άρης Χατζηστεφάνου αναφέρει στο κείμενό του  το όνομα του Γιώργου Δελαστίκ, σημειώνω ότι μια κριτική ανάγνωση των κειμένων του συγκεκριμένου δημοσιογράφου, θα διεύρυνε ολίγο περισσότερο τον ορίζοντα όλων μας για τον τρόπο με τον οποίο συνδέεται ο σταλινισμός με τον αντισημιτισμό: από την άλλη αξίζει να προσέξουμε τους λόγους για τους οποίους οι εφημερίδες του ελληνικού διεφθαρμένου συστήματος πληροφόρησης φιλοξενούν διαρκώς αντισημιτικά κείμενα «αριστερών» δημοσιογράφων – αντί, λοιπόν, να αναμασάει ο Γιώργος Χατζηστεφάνου, με φθηνό και ανέξοδο τρόπο τα περί «Βιομηχανίας του Ολοκαυτώματος», και να πλασάρει το ομώνυμο φιλμάκι ως ερευνητική δημοσιογραφία, θα ημπορούσε να ασχοληθεί με τον φιλοαραβισμό του ελληνικού μεταπρατικού καθεστώτος και να αναζητήσει τις «υλικές» ρίζες τούτης της «φιλίας» και τις σχέσεις της με το εκδοτικό κατεστημένο, από το οποίο σιτίζονται διάφοροι αντισημίτες αριστεροί δημοσιογράφοι. [Εάν οδηγηθούμε σε κάποιο δημόσιο διάλογο θα έχω την ευκαιρία να αναφερθώ και στην προβληματική της λεγόμενης «Βιομηχανίας του Ολοκαυτώματος»]  

 Επαναλαμβάνω ότι στο χώρο της Αριστεράς – όχι μόνο της ελληνικής- ο αντισημιτισμός εμφανίζεται με το ιδεολογικό προσωπείο του αντιιμπεριαλισμού: τούτη η σύμπτωση συμβάδιζε στην ελληνική περίπτωση με τα συμφέροντα συγκεκριμένων τμημάτων του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας –  αφήνω να αιωρούνται αναπάντητα πιθανά ερωτήματα τα οποία προκύπτουν από τη σχέση που διέπει την εμπλοκή τούτων των τμημάτων του μπλοκ εξουσίας στο διάτρητο σύστημα πληροφόρησης με την απασχόληση σε αυτό «αντιιμπεριαλιστών» δημοσιογράφων της Αριστεράς με σαφέστατο αντισημιτικό προφίλ .  Ας ξεδιπλώσει ο καθένας τη φαντασία του εκκινώντας από την υλική βάση των πραγμάτων, όπως θα έλεγαν  και οι μαρξιστές της παλιάς κοπής.

 Υ.Γ.: Ο αντισημιτισμός έχει διαποτίσει όλη την ελληνική κοινωνία, ακόμη και εκεί που δεν υποψιαζόμαστε. Κλειδί για να αποκωδικοποιήσουμε την επιρροή του στην καθημερινότητα είναι η γλώσσα.  Γράφει για παράδειγμα ο Άρης Χατζηστεφάνου και το υποσυνείδητο ομιλεί:

«Ο τρόπος με τον οποίο ο όρος αντισημίτης χρησιμοποιείται για να στιγματίσει οποιονδήποτε ασκεί κριτική στα εγκλήματα του κράτους του Ισραήλ μας έχει απασχολήσει και στο παρελθόν στο τηλεοπτικό INFOWAR (θυμίζουμε ότι ήταν ένα από τα δύο μίνι ντοκιμαντέρ – μαζί με το Πεθαίνοντας στην Παλαιστίνη – που είχε προκαλέσει την οργισμένη αντίδραση του πρώην συμβούλου της οικογενείας Μητσοτάκη Ζαν Κοέν)».

Ο αρχετυπικός «Εβραίος» κατονομάζεται: Ζαν Κοέν, ο «σύμβουλος», ο Drahtzieher επί τω έργω…