Η ελληνική λιτότητα και η τακτική των γερμανικών… δισταγμών

Του ΟΜΗΡΟΥ ΤΑΧΜΑΖΙΔΗ

Κοινή ευρωπαϊκή πολιτική χωρίς «ενιαία» κοινή γνώμη δεν ημπορεί να υπάρξει: σε κάθε περίπτωση θα έχουμε εκδοχές εθνικής πολιτικής, οι οποίες θα εμφανίζονται με ευρωπαϊκό προσωπείο – η πολιτική της σημερινής συντηρητικής γερμανικής κυβέρνησης είναι το πιο απτό παράδειγμα.

Τούτη ασκεί μια απροκάλυπτη πολιτική ισχύος και επιχειρεί να επιβάλλει τις αντιλήψεις της για την οικονομία σε ολόκληρη την Ευρώπη: από την πλευρά της η ελληνική πολιτική τάξη, αυτός ο ανιαρός ουραγός των ευρωπαϊκών εξελίξεων, εσωτερικοποιεί την οικονομική κατάρρευση του τόπου ως ενοχή, με συνέπεια να έχουν παραλύσει τα όποια αντανακλαστικά της - έχει μετατραπεί σε de facto αποδέκτη διαφόρων εκβιαστικών «παραγγελιών» από το εξωτερικό.

 Η γερμανική πλευρά με δεξιοτεχνικό τρόπο ανοιγοκλείνει τους κρουνούς των «δόσεων» προκαλώντας διαρκώς σύγχυση και πανικό στους εγχώριους ηγήτορες : από εδώ προκύπτουν και οι αφελείς μεγαλοστομίες του Έλληνα πρωθυπουργού για «μάχες» που δίνονται και κερδίζονται – το αγκιστρωμένο ψάρι καυχάται επειδή καταβρόχθισε με ευκολία το δόλωμα.

Οι εγχώριοι παραγγελιοδόχοι έχουν χάσει εντελώς τον προσανατολισμό τους και αδυνατούν πλέον να ιδούν τα οφθαλμοφανή:  ούτως απέναντι στη σταθερότητα και συστηματικότητα της γερμανικής τακτικής, η ελληνική πολιτική τάξη και η ελληνική δημοσιότητα αντιδρούν «νευρικά» και «αμήχανα» με αποτέλεσμα να εντείνεται ακόμη περισσότερο ο εκβιασμός – κάθε πολιτική ισχύος ανατροφοδοτείται από τις επιτυχίες της.

Αλλά τούτες δεν αφορούν τη βελτίωση των ποικιλώνυμων στατιστικών δεικτών, με τους οποίους περιγράφεται η ελληνική κατάσταση, αλλά την ένταση της λιτότητας: sparen, sparen, sparen – πιθανώς και  η παροιμιώδης Σουηβή οικοκυρά θα πρότεινε κάτι ανάλογο, αλλά, μάλλον,  δε θα απέδιδε κάτι τέτοιο στο ενδιαφέρον της για το μέλλον της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Είναι βέβαιο ότι και στο επόμενο διάστημα η «χείρα βοηθείας» θα διστάζει, θα προφασίζεται διάφορα και η βοήθεια συστηματικώς θα αναβάλλεται: όλο το παιχνίδι με τις αναβολές των «δόσεων» δεν αφορούσε σε καμία περίπτωση δικές μας υστερήσεις, αλλά ήταν απόρροια συγκεκριμένης πολιτικής τακτικής – όσο περισσότερο καθυστερούν οι οικονομικές ενισχύσεις, τόσο σφοδρότερα επιβάλλεται η πολιτική λιτότητας.

Ο επιτηδευμένος «δισταγμός» και η προσχεδιασμένη «αναβολή» αποτελούν σημαντικά εργαλεία της πολιτικής τακτικής της καγκελαρίου: όσοι στη χώρα μας ανασύρουν τα γελοία στερεότυπα περί 4^ου Ράιχ, παραγνωρίζουν την πολιτική πραγματικότητα – δεν υπάρχει ίχνος ιδεοληψίας, η  Άνγκελα Μέρκελ για να επιβάλλει το γερμανικό οικονομικό μοντέλο ως πανευρωπαϊκό ακολουθεί πολιτική ισχύος μακιαβελικού τύπου.

 Τούτη η εκδοχή ευρωπαϊκής πολιτικής κάτω από την μπαγκέτα της σημερινής καγκελαρίας συνοψίζεται για τις υπόλοιπες χώρες σε ένα ατελείωτο sparen, sparen, sparen: αντίθετα στο εσωτερικό της Γερμανίας εμφανίζεται με «κοινωνικό» προσωπείο – θα ημπορούσε το ελληνικό χρέος να μετατρέψει τον επόμενο προεκλογικό αγώνα στην Γερμανία σε αφετηρία συγκρότησης μιας «ενεργητικής» ευρωπαϊκής κοινής γνώμης;

Η κοινή ευρωπαϊκή δημοσιότητα είναι πιο σημαντική ακόμη και από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα: εδώ ο επιτηδευμένος «δισταγμός» και η μεθοδευμένη «αναβολή» θα ευρίσκονταν κάτω από τον έλεγχο της δημόσιας κριτικής – από την άλλη για την ελληνική πολιτική τάξη δεν υπάρχουν ελαφρυντικά, διότι προ πολλού, θα έπρεπε να είχε μάθει, ότι το μονότονο «τροπάρι» του Βερολίνου και η μεθοδική χρήση της «διστακτικότητας», των «αναβολών» ή της απειλής «αναβολής» των «δόσεων» ήταν το μέσο για την ευόδωση των σκοπών της πολιτικής του.

Τούτη η «φιλική» πολιτική συνοδεύτηκε και από κύματα δυσφήμισης για κάθε τι που θύμιζε Ελλάδα: η «στενή» εθνική οπτική του συνόλου των γερμανικών μέσων ενημέρωσης, αποδείχτηκε ιδιαιτέρως ευρύχωρη για ανοησίες, στερεότυπα και ευφυολογήματα, επιστρατεύτηκε ακόμη και ο Θουκυδίδης για να αποδειχθεί ότι οι Έλληνες ανακάλυψαν… τη γενοκτονία – το «λίκνο του πολιτισμού» όφειλε να «αποδομηθεί» πλήρως…

Ο ευρωπαϊκός επαρχιωτισμός έχει ακόμη μέλλον.