 |
| Να πως κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους. |
Οι κινητοποιήσεις σωματείων των εργαζομένων, την Τρίτη και Παρασκευή και το Σάββατο για τα μέτρα της συγκυβέρνησης, που ξεπουλάει κατακτήσεις αιώνος, απέδειξαν για άλλη μία φορά –τουλάχιστον στην Πάτρα – την διάσταση μεταξύ αυτών και της διοίκησης του ΕΚΠ.
Μπορεί να αναδείχτηκε αυτή η διοίκηση πρόσφατα από αιρετούς αντιπροσώπους που και αυτοί εξελέγησαν μέσα από ψηφοφορίες εργαζομένων, μελών των πρωτοβάθμιων σωματείων, εντούτοις δεν χαίρει της εκτιμήσεως των απλών εργαζομένων. Και τούτο οφείλεται στο ότι η δια αντιπροσώπων εκλογή «μπάζει» από κάθε κατεύθυνση.
Πως εκλέγονται οι αντιπρόσωποι σήμερα, πως πριν τρία χρόνια; Ποιο ήταν το πολιτικό κλίμα; Πόσοι και πόσο ήλπιζαν στην διατήρηση της θέσεως εργασίας;
Αυτά είναι τα ερωτήματα που εάν απαντηθούν, θα μας δώσουν την εξήγηση. Περιληπτικά, πρέπει να επισημάνουμε ότι οι πελατειακές σχέσεις αντιπροσώπων με το σύστημα ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια εντάθηκαν. Σε αυτές πόνταραν εργαζόμενοι σε μεγάλες μονάδες της περιοχής, οι οποίοι απαλλάσσονταν από τον κίνδυνο να διεκδικήσουν από τον εργοδότη οι ίδιοι. Έβαζαν μπροστάρη τον υποψήφιο αντιπρόσωπο και από αυτόν προσδοκούσαν λύση. Όσο δίνονταν λύσεις, ήσαν όλα καλά. Έτσι εκλεγόμενοι οι φιλοκυβερνητικοί αντιπρόσωποι, γίνονταν αυτοί που στήριζαν τους επίσης φιλοκυβερνητικούς υποψηφίους του δευτεροβάθμιου οργάνου, δηλαδή του ΕΚΠ, οι οποίοι διαμεσολαβούσαν υπέρ των εργαζομένων, στον ελάχιστο βαθμό που τους δίνονταν η δυνατότητα. Με το ίδιο πελατειακό κομματικό σύστημα γινόταν και η εκλογή μελών διοίκησης του τριτοβάθμιου οργάνου, δηλαδή της ΓΣΕΕ. Κι έτσι ο κομματισμός διαπερνούσε την ραχοκοκαλιά του συνδικαλιστικού κινήματος.
Εδώ και δύο χρόνια όμως, με την στήριξη όλων των παραπάνω στο ΠΑΣΟΚ και την εκλογή του υιού με το δυνατό όνομα, όλα έχουν αλλάξει, λαμβανομένης υπόψη και της στροφής προς δεξιά κατεύθυνση που έδωσε από το 1996 στο κόμμα ο Κ. Σημίτης με το δήθεν εκσυγχρονιστικό πρόγραμμα που εκπόνησε. Ήτοι το φαγοπότι των Ολυμπιακών, οι αρπαχτές του Χρηματιστηρίου, οι μίτζες της γερμανικής Ζήμενς, των υποβρυχίων και των Λέοπαρντ, το αλισβερίσι των Τσουκάτων και Μαντέληδων και τόσα άλλα ευαγή αθλήματα.
Πριν καλά-καλά εκλεγεί ο υιός με το βαρύ όνομα, πούλησε την χώρα στο ΔΝΤ, κάλεσε και τους τραπεζίτες της Ευρώπης να συμπράξουν στα… συμβόλαια της μεταβίβασης, όπως κάλεσε και την συντηρητική ηγεσία της ΕΕ να τα επικυρώσει. Ένα συμβόλαιο αγοράς και πώλησης με όλους τους τυπικούς κανόνες!
Μπορεί να αναδείχτηκε αυτή η διοίκηση πρόσφατα από αιρετούς αντιπροσώπους που και αυτοί εξελέγησαν μέσα από ψηφοφορίες εργαζομένων, μελών των πρωτοβάθμιων σωματείων, εντούτοις δεν χαίρει της εκτιμήσεως των απλών εργαζομένων. Και τούτο οφείλεται στο ότι η δια αντιπροσώπων εκλογή «μπάζει» από κάθε κατεύθυνση.
Πως εκλέγονται οι αντιπρόσωποι σήμερα, πως πριν τρία χρόνια; Ποιο ήταν το πολιτικό κλίμα; Πόσοι και πόσο ήλπιζαν στην διατήρηση της θέσεως εργασίας;
Αυτά είναι τα ερωτήματα που εάν απαντηθούν, θα μας δώσουν την εξήγηση. Περιληπτικά, πρέπει να επισημάνουμε ότι οι πελατειακές σχέσεις αντιπροσώπων με το σύστημα ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια εντάθηκαν. Σε αυτές πόνταραν εργαζόμενοι σε μεγάλες μονάδες της περιοχής, οι οποίοι απαλλάσσονταν από τον κίνδυνο να διεκδικήσουν από τον εργοδότη οι ίδιοι. Έβαζαν μπροστάρη τον υποψήφιο αντιπρόσωπο και από αυτόν προσδοκούσαν λύση. Όσο δίνονταν λύσεις, ήσαν όλα καλά. Έτσι εκλεγόμενοι οι φιλοκυβερνητικοί αντιπρόσωποι, γίνονταν αυτοί που στήριζαν τους επίσης φιλοκυβερνητικούς υποψηφίους του δευτεροβάθμιου οργάνου, δηλαδή του ΕΚΠ, οι οποίοι διαμεσολαβούσαν υπέρ των εργαζομένων, στον ελάχιστο βαθμό που τους δίνονταν η δυνατότητα. Με το ίδιο πελατειακό κομματικό σύστημα γινόταν και η εκλογή μελών διοίκησης του τριτοβάθμιου οργάνου, δηλαδή της ΓΣΕΕ. Κι έτσι ο κομματισμός διαπερνούσε την ραχοκοκαλιά του συνδικαλιστικού κινήματος.
Εδώ και δύο χρόνια όμως, με την στήριξη όλων των παραπάνω στο ΠΑΣΟΚ και την εκλογή του υιού με το δυνατό όνομα, όλα έχουν αλλάξει, λαμβανομένης υπόψη και της στροφής προς δεξιά κατεύθυνση που έδωσε από το 1996 στο κόμμα ο Κ. Σημίτης με το δήθεν εκσυγχρονιστικό πρόγραμμα που εκπόνησε. Ήτοι το φαγοπότι των Ολυμπιακών, οι αρπαχτές του Χρηματιστηρίου, οι μίτζες της γερμανικής Ζήμενς, των υποβρυχίων και των Λέοπαρντ, το αλισβερίσι των Τσουκάτων και Μαντέληδων και τόσα άλλα ευαγή αθλήματα.
Πριν καλά-καλά εκλεγεί ο υιός με το βαρύ όνομα, πούλησε την χώρα στο ΔΝΤ, κάλεσε και τους τραπεζίτες της Ευρώπης να συμπράξουν στα… συμβόλαια της μεταβίβασης, όπως κάλεσε και την συντηρητική ηγεσία της ΕΕ να τα επικυρώσει. Ένα συμβόλαιο αγοράς και πώλησης με όλους τους τυπικούς κανόνες!
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είναι δεσμευμένη έναντι της Τρόικας να ξεπουλήσει ότι της υπαγορεύουν ο ΣΕΒ και οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες, μέσω των σαράφηδων τοκογλύφων σωτήρων. Μάλιστα όπως όλα έδειχναν αυτές τις ημέρες διεξάγονταν ένα παζάρι μεταξύ των ηγεσιών των κομμάτων της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ για το ποια θα υποστεί τις λιγότερες συνέπειες της λαϊκής οργής και προσπάθησαν να πείσουν τους βουλευτές τους, ώστε να μην διαρρεύσει κανείς κατά τις ψηφοφορίες υποσχόμενα παράταση της θητείας τους στα επόμενα δύο χρόνια, εάν στηρίξουν την κυβέρνηση Παπαδήμου. Δεν επετεύχθη με τον ΛΑΟΣ, που αποχώρησε από την κυβέρνηση, διχάζοντας την βουλευτική του ομάδα, αναδείχθηκε όμως με το αίτημα των 35 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ για παράταση της θητείας τους, μεταξύ των οποίων τρεις Αχαιοί. Νυν υπέρ πάντων η… σιαγών!
Τότε που η συνδικαλιστική ηγεσία έπρεπε να μπει επικεφαλής στους αγώνες των εργαζομένων, αυτή αναλωνόταν στην στήριξη της ένοχης ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, διότι έτσι είχε μάθει μία ζωή, τριάντα χρόνια τώρα. Να στηρίζει το σύστημα ΠΑΣΟΚ, με τα όσα ανομήματά του.
Φυσικό ήταν να στραφούν στην αριστερά, οι εργαζόμενοι, αφού αυτή τους στήριζε και τους στηρίζει πολιτικά, στις δύσκολες μέρες που περνάμε. Και μάλιστα τους στήριξε από τους χρόνους εκείνους, που ελάχιστοι υποψιάζονταν που πάει ο τόπος. Που η αριστερά, στο σύνολό της ΚΚΕ και ΣΥΝ, έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου να πληρώσουν τα παιδιά μας το φαγοπότι οικονομικών πόρων από το μέλλον. Διότι το σύστημα ΠΑΣΟΚ Α.Ε. έχει δουλέψει τριάντα χρόνια πίσω, με τον λαϊκισμό, τον αλόγιστο δανεισμό, την εξαγορά συνειδήσεων για τον διορισμό εργαζομένων σε κρατικά ιδρύματα, τον εκμαυλισμό των προθύμων να στηρίξουν το σαθρό σύστημα και γενικότερα το πελατειακό κράτος που έστησαν οι ηγέτες αυτού του πολιτικού χώρου!
Τότε που η συνδικαλιστική ηγεσία έπρεπε να μπει επικεφαλής στους αγώνες των εργαζομένων, αυτή αναλωνόταν στην στήριξη της ένοχης ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, διότι έτσι είχε μάθει μία ζωή, τριάντα χρόνια τώρα. Να στηρίζει το σύστημα ΠΑΣΟΚ, με τα όσα ανομήματά του.
Φυσικό ήταν να στραφούν στην αριστερά, οι εργαζόμενοι, αφού αυτή τους στήριζε και τους στηρίζει πολιτικά, στις δύσκολες μέρες που περνάμε. Και μάλιστα τους στήριξε από τους χρόνους εκείνους, που ελάχιστοι υποψιάζονταν που πάει ο τόπος. Που η αριστερά, στο σύνολό της ΚΚΕ και ΣΥΝ, έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου να πληρώσουν τα παιδιά μας το φαγοπότι οικονομικών πόρων από το μέλλον. Διότι το σύστημα ΠΑΣΟΚ Α.Ε. έχει δουλέψει τριάντα χρόνια πίσω, με τον λαϊκισμό, τον αλόγιστο δανεισμό, την εξαγορά συνειδήσεων για τον διορισμό εργαζομένων σε κρατικά ιδρύματα, τον εκμαυλισμό των προθύμων να στηρίξουν το σαθρό σύστημα και γενικότερα το πελατειακό κράτος που έστησαν οι ηγέτες αυτού του πολιτικού χώρου!
Όσο και εάν θέλει να διαφοροποιείται σήμερα η φιλοΠΑΣΟΚική πλειοψηφία του ΕΚΠ από την συγκυβέρνηση, δεν γίνεται πιστευτή, γιατί και αυτή η συνδικαλιστική κάστα φέρει μέρος ευθύνης για την κατρακύλα, που έχει οδηγηθεί η εργατοϋπαλληλική τάξη και η εργαζόμενη κοινωνία γενικότερα.
Εάν ήθελε να προβάλει αντίσταση, η ώρα ήταν τότε που ο Πρωθυπουργός τους, ο με το βαρύ όνομα, έπαιρνε πίσω όσα είχε διακηρύξει μέχρι την παραμονή των εκλογών. Ακόμη και την ύστατη ώρα μπορούσε. Και αυτή ήταν όταν ένα κλειστό απαράτ στα ηγετικά του κλιμάκια αποφάσιζε να βάλει σε δίλημμα την αριστερά με την άτολμη κίνησή του περί δημοψηφίσματος. Όταν η Μέρκελ και οι συντηρητικοί στην ΕΕ απαίτησαν την παραίτηση του Πρωθυπουργού και τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης, αντί να αντιταχθούν σθεναρά, εδέχθησαν την μεγαλύτερη προσβολή, που τους έγινε, έναντι των πολιτών και δεν έβγαλαν άχνα. Δέχθηκαν αμίλητοι το συνταγματικό πραξικόπημα για την δήθεν σωτηρία της χώρας, και κατέστησαν κυβέρνηση την άκρα Δεξιά, που σήμερα αποχωρεί δήθεν ηρωικά. Δεν έχει σημασία. Να είναι καλά η κυβερνώσα αριστερά του Κουβέλη, που αγωνιά μην τυχόν και δεν πετύχει το PSI. Προτίμησαν να βάλουν στην θέση του Πρωθυπουργού, μετά από απαίτηση Καρατζαφέρη, τον άνθρωπο του τραπεζικού συστήματος, αυτού του συστήματος που οδήγησε στης εξαθλίωση την ελληνική εργαζόμενη κοινωνία και που σήμερα το στηρίζουν με νέα δισ. ευρώ.
Ο λαός και μέρος αυτού είναι η εργατοϋπαλληλική τάξη, αποδοκιμάζει το ΠΑΣΟΚ και τούτο το βλέπουμε και στις τακτικές δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Όσες κι άλλες παραιτήσεις, τύπου Κουτσούκου, Ξενογιαννακοπούλου, Στασινού ή Μανώλη, Ροντούλη κλπ. αν ακολουθήσουν το έγκλημα κατά της κοινωνίας, που συντελείται αυτή την ώρα δεν παραγράφεται. Και η πόρτα για παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο εγκλημάτων των υπαιτίων, κατά του λαού μας, είναι ανοικτή.
Εάν ήθελε να προβάλει αντίσταση, η ώρα ήταν τότε που ο Πρωθυπουργός τους, ο με το βαρύ όνομα, έπαιρνε πίσω όσα είχε διακηρύξει μέχρι την παραμονή των εκλογών. Ακόμη και την ύστατη ώρα μπορούσε. Και αυτή ήταν όταν ένα κλειστό απαράτ στα ηγετικά του κλιμάκια αποφάσιζε να βάλει σε δίλημμα την αριστερά με την άτολμη κίνησή του περί δημοψηφίσματος. Όταν η Μέρκελ και οι συντηρητικοί στην ΕΕ απαίτησαν την παραίτηση του Πρωθυπουργού και τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης, αντί να αντιταχθούν σθεναρά, εδέχθησαν την μεγαλύτερη προσβολή, που τους έγινε, έναντι των πολιτών και δεν έβγαλαν άχνα. Δέχθηκαν αμίλητοι το συνταγματικό πραξικόπημα για την δήθεν σωτηρία της χώρας, και κατέστησαν κυβέρνηση την άκρα Δεξιά, που σήμερα αποχωρεί δήθεν ηρωικά. Δεν έχει σημασία. Να είναι καλά η κυβερνώσα αριστερά του Κουβέλη, που αγωνιά μην τυχόν και δεν πετύχει το PSI. Προτίμησαν να βάλουν στην θέση του Πρωθυπουργού, μετά από απαίτηση Καρατζαφέρη, τον άνθρωπο του τραπεζικού συστήματος, αυτού του συστήματος που οδήγησε στης εξαθλίωση την ελληνική εργαζόμενη κοινωνία και που σήμερα το στηρίζουν με νέα δισ. ευρώ.
Ο λαός και μέρος αυτού είναι η εργατοϋπαλληλική τάξη, αποδοκιμάζει το ΠΑΣΟΚ και τούτο το βλέπουμε και στις τακτικές δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Όσες κι άλλες παραιτήσεις, τύπου Κουτσούκου, Ξενογιαννακοπούλου, Στασινού ή Μανώλη, Ροντούλη κλπ. αν ακολουθήσουν το έγκλημα κατά της κοινωνίας, που συντελείται αυτή την ώρα δεν παραγράφεται. Και η πόρτα για παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο εγκλημάτων των υπαιτίων, κατά του λαού μας, είναι ανοικτή.
(Δημοσιεύτηκε σήμερα στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΠΟΡΤΕΡ της Πάτρας).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου