Ιστορίες Δημοτικής Αστυνομικής Απορύθμισης

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΑΡΔΕΛΙΑΝΟΥ

Μέλους της Γραμματείας

«Τώρα για την Πάτρα»

Διαβάζω στον τύπο της Κυριακής ότι στο πλαίσιο της καθημερινής τους εργασίας οι ξένοι κρατικοί λειτουργοί της Task Force (όχι η τρόικα) μένουν συχνά άναυδοι. στα ζητήματα που αφορούν την Ελληνική Δημόσια Διοίκηση. Για παράδειγμα ανακαλύπτουν ότι η οργανική θέση που κατέχει ένας δημόσιος υπάλληλος δεν συνοδεύεται από την αντίστοιχη περιγραφή της θέσης εργασίας του (το περίφημο job description που θεωρείται αυτονόητο σε οποιοδήποτε οργανόγραμμα μιας επιχείρησης ή ενός οργανισμού) και ότι σχεδόν κανείς από του υπαλλήλους δεν έχει παρακολουθήσει προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης για την θέση εργασίας που κατέχει. Ας μην μιλήσουμε για τις διαδικασίες πρόσληψης. 

Και ξαφνικά με μία παράγραφο στο πολυνομοσχέδιο έρχεται η κατάργηση της Δημοτικής Αστυνομίας. Η Κυβέρνηση καταργεί σε ένα βράδυ μία από τις ελάχιστες δομές στην Δημόσια Διοίκηση που και ο κάθε υπάλληλος έχει εκπαιδευτεί για την θέση που κατέχει, υπάρχει οργανόγραμμα και θεσμοθετημένος κανονισμός λειτουργίας και υπάρχει σαφής περιγραφή της θέσης εργασίας. Η πλήρωση μάλιστα των θέσεων έγινε με ΑΣΕΠ με άτομα που σε μεγάλο ποσοστό είναι Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης. 

Ταυτόχρονα μάλιστα στο πολυνομοσχέδιο σε μία δεύτερη παράγραφο αναφέρει ότι τα με απόφασή τους τα Δημοτικά Συμβούλια μπορούν να εξασκούν παράλληλα τις αρμοδιότητες της Δημοτικής Αστυνομίας με υπαλλήλους που θα ορίσει με απόφασή του ο Δήμαρχος. Χωρίς εκπαίδευση, χωρίς δομή και περιγραφή εργασίας. 

Δηλαδή η Κυβέρνηση θεσμοθετεί αυτό που η ίδια αλλά και η ξένοι θεωρούν προφανές ότι πρέπει να αλλάξει σε όλο το Δημόσιο. Και αυτό το ονομάζει αναγκαία μεταρρύθμιση. Η αντίφαση είναι προφανής. 

Προσπάθησα να συγκεντρώσω τα επιχειρήματα που διατυπώνονται για την κατάργηση της Δημοτικής Αστυνομίας από κυβερνητικούς παράγοντες, τηλεοπτικούς «ειδήμονες» αλλά και συνδημότες μας. Κανένα δεν απαντούσε στο βασικό ερώτημα. Μία δομή που ικανοποιεί τα βασικά χαρακτηριστικά ορθολογικής λειτουργίας όπως αναφέρθηκε προηγουμένως ακόμα και αν κάτι δεν λειτουργεί σωστά ή αν σου στοιχίζει παραπάνω δεν την καταστρέφεις. Την διορθώνεις. Πόσο μάλλον όταν αυτή η δομή θεωρείται σε όλο, τον δυτικό τουλάχιστον κόσμο, βασική για την λειτουργία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Με την κατάργηση της δομής ταυτόχρονα δημιουργείται ένα επιπλέον πλήγμα στους Δήμους που πλέον θα αδυνατούν να ελέγξουν έστω και στοιχειωδώς την όποια πολιτική θέλουν να εφαρμόσουν για την στάθμευση, την λειτουργία των λαϊκών αγορών, την κατάληψη των κοινοχρήστων χώρων κ.λ.π. 

Το επιπλέον πρόβλημα, που μάλλον είναι και το μεγαλύτερο, είναι ότι τα επιχειρήματα που διατυπώνονται από διάφορες μεριές έχουν χαρακτήρα ανθρωποφάγο. Αφού δεν έκαναν τίποτα ας φύγουν, καλά να πάθουν έχω πληρώσει εκατοντάδες ευρώ σε κλήσεις, δεν βγάζουν τα λεφτά τους και πάει λέγοντας. 

Μάλλον η εξήγηση του γεγονότος όπως σχεδόν σε όλα τα πράγματα είναι η πλέον απλή. Η Δημοτική Αστυνομία κρεμάστηκε στην πλατεία για εκφοβισμό. Αφού καταργήθηκε η οργανική θέση του Δημοτικού Αστυνομικού η κατάργηση των ειδικοτήτων των εκπαιδευτικών και η μετακίνηση για παράδειγμα των εκπαιδευτικών νοσηλευτριών στα Νοσοκομεία φαντάζει προφανής και επιβεβλημένη. Ανεξαρτήτως αν δεν θα μπορούμε να εκπαιδεύσουμε νέους νοσηλευτές. Ταυτόχρονα για την απορρύθμιση της λειτουργίας των πόλεων κυρίως των μεγάλων, δεν θα ευθύνεται η Κυβέρνηση αλλά οι Δημοτικές Αρχές. Ικανοποιούμε και την απαίτηση της τρόικας. Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια. 

Έχει δίκιο ένας φίλος μου που ανέσυρε τους στίχους του Κ. Μύρη από το «Χρονικό» του Γ. Μαρκόπουλου τραγουδισμένο από τον Ν. Ξυλούρη. 

«Η ψυχή μας αλλιότεψε, αγριεμένο το σκυλί γαυγίζει τη φωνή του, βοήθα καλέ μου μη φαγωθούμε μεταξύ μας».