Να δώσουμε ελπίδα σε αυτούς που δεν έχουν να βάλουν «τσουκάλι στη φωτιά»

Φωτογραφία αρχείου.

Είναι αρκετοί αυτοί οι φίλοι μας που κυριαρχούνται από πεσιμιστικά αισθήματα. Κάποιοι αναρωτιούνται, είναι ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι γιατί δεν ξεσηκώνονται;  Μα δεν βλέπει ο λαός ότι κάθε μέρα βουλιάζουμε; Κάποιοι άλλοι επιμένουν: Θέλουμε χρόνο να ωριμάσουν.  Δεν μιλάνε από καθέδρας, ούτε οι μεν μήτε οι δε. Ούτε από τη θέση στοιχειώδους εξασφάλισης. Είναι κι αυτοί από τους πολλούς, που ολοένα και γίνονται περισσότεροι, ανυπολόγιστα θύματα του Μνημονίου. Η φωνή τους είναι αυθεντική. Μας καλεί να δούμε πέρα από τις πραγματικότητες που ζούμε.

 Σημαντική επισήμανση: Η απελπισία, που μέχρι τώρα ήταν δύναμη κινητοποίησης του λαού, δεν αρκεί πλέον. Αντιθέτως, μπορεί να μετατραπεί σε σύμμαχο της μνημονιακής εξουσίας, που στήνει με υποσχέσεις νέα πελατειακά δίκτυα και καταφεύγει στη στρατηγική της έντασης για να τρομοκρατήσει όσους δεν πέφτουν στα δόκανά της. Ένα κίνημα που θέλει να τ’ αλλάξει όλα και πρώτα-πρώτα να αναχαιτίσει την καταστροφή και να δώσει πίσω στον πολίτη την χαμένη αξιοπρέπειά του, με κεντρικό στόχο την απασχόληση και τη δημοκρατία, οφείλει να είναι δύναμη ελπίδας. Πρόκειται για βαθύτερη ανθρώπινη, κοινωνική ανάγκη, για ανθρωπολογική σταθερά που διατρέχει ιστορικά όλα τα διαβήματα κοινωνικής απελευθέρωσης.

 Ακούμε την αγωνία να ξεπηδάει απ΄ τη σιωπή στην οποία ολοένα και περισσότεροι καταφρονεμένοι πολίτες, απομακρυνόμενοι απ’ τον δημόσιο χώρο, μεταπίπτουν, σε μια ιδιόμορφη ιδιωτικότητα, που μπορεί να αποδειχθεί πως απέχει λίγο από την ήττα, δηλαδή από τον κίνδυνο εκατομμύρια κοινωνικά αδύναμοι πολίτες να απομακρυνθούν από την πολιτική διαδικασία και να αφήσουν ανοιχτό το έδαφος στις επιθετικές πολιτικές του κεφαλαίου.

Χάθηκαν από την πιάτσα ακούμε για γνωστά μας πρόσωπα. Που μέχρι πέρυσι κατεβαίναμε μαζί στις διαμαρτυρίες των πλατειών.

Δεν φταίνε αυτοί! Ένας στους δύο πολίτες έκαναν το καθήκον τους. Κατέβηκαν σε αλλεπάλληλες απεργίες, έφαγαν χημικά στα συλλαλητήρια, καταψήφισαν τα μνημονιακά κόμματα.

Ακόμη και πολλοί απ’ όσους φοβήθηκαν και τα ψήφισαν, κι αυτοί δεν φταίνε! Τουλάχιστον αποκλειστικά... Η τρικομματική κυβέρνηση κατόρθωσε να διαθλάσει τη λαϊκή ενότητα, όπως αυτή είχε εκφραστεί πάνω στην αντίθεση «Μνημόνιο-αντιμνημόνιο», με τη μεγάλη κορύφωσή της στις πλατείες των Αγανακτισμένων.

Η τρόικα εσωτερικού επιχειρεί να μετατρέψει τη βαθιά κοινωνική πόλωση σε επιφανειακή πολιτική αντιδικία: «Έλα μωρέ, όλοι είναι ίδιοι και τσακώνονται» είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει! Υιοθετεί τη στρατηγική της έντασης, ως αντιπερισπασμό στη λαϊκή δυσαρέσκεια. Εκμεταλλεύεται την αναμενόμενη αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία της βίαιης πολιτικής ενηλικίωσής του και τις καθυστερήσεις του στη διατύπωση εναλλακτικών προτάσεων με όρους κοινωνίας. Ένα κόμμα που από το 4% έφθασε στο 27% μέσα σε λίγες μέρες και με πορεία στην αξιωματική αντιπολίτευση μόλις εννέα μήνες!

Δεν υπάρχει μαγική συνταγή! Πρέπει όμως, το χρωστάει στην κοινωνία ο ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να μιλήσει εν ονόματι της ελπίδας. Χωρίς να κλείνεται αυτάρεσκα στις εμμονές ή και τα τραύματα παρελθόντων χρόνων, ούτε σε αυτοαναφορικές «συλλογικές δράσεις».

Το χρωστάμε στην κοινωνία να μιλήσουμε για την ελπίδα, όλοι μας εάν νοιώθουμε αριστεροί. Χωρίς να υποκλινόμαστε σε κάθε αίτημα και να χαϊδεύουμε αυτιά.

Στην συνέντευξή του, στον Ν. Χατζηνικολάου, προχτές ο Αλ. Τσίπρας ήταν ξεκάθαρος. Πρώτο μέτρο από την ανάληψη της αριστεράς θα είναι η επαναφορά κατώτερων μισθών στα προ μνημονίου όρια. Όμως εάν συνεχίσουν τη λαίλαπα οι τρεις κυβερνώντες όλα θα εξαρτηθούν από το τι αποκαΐδια θα μας προικίσουν!  

Εντούτοις πρέπει να επιβεβαιώνουμε τη σημασία των μικρών αλλαγών, να είμαστε ικανοί να συνδέσουμε τις επιμέρους λύσεις με το μεγάλο διακύβευμα της Ιστορίας. Να ξαναδώσουμε στη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, ανεξαρτήτως ιδεολογικής προέλευσης, την αίσθηση της κοινής πορείας, του κοινού συλλογικού συμφέροντος: Η Αριστερά ως δύναμη υποστήριξης και αναμόρφωσης της δημοκρατίας παντού - στην πολιτική, την οικονομία και την κοινωνία.

Δεν είμαστε χωρίς αντιφάσεις. Μπορούμε όμως να μετατρέψουμε τις αντιφάσεις αυτές σε προωθητική δύναμη. Το χρωστάμε, στην κοινωνία.

Και ένα πρώτο μέτρο που θα δώσει ελπίδα και κουράγιο να επιστρέψουν στο αγωνιστικό μετερίζι οι απελπισμένοι είναι να δει την αριστερά σε κοινή πορεία. Δεν έχουν σημασία τα ποσοστά. Αυτά αλλάζουν από μήνα σε μήνα κι ο λαός ξέρει να τα αφαιρεί από κει που τα έδωσε αν δεν τα διαχειρίστηκαν με  σωφροσύνη.

Κι εδώ το συνέδριο του ΚΚΕ τον Απρίλη, μπορεί να συμβάλλει τα μέγιστα αλλάζοντας την έως τώρα πορεία του! Είναι η ευκαιρία συνολικά της αριστεράς για ένα πρώτο βήμα προσέγγισης. Κι έτσι θα εμπνεύσει ελπίδα, ότι μαζί η αριστερά και θέλει και μπορεί να φέρει την αλλαγή!

Μαζί στις εργατικές συγκεντρώσεις, στο αντιπολεμικό κίνημα, στα κινήματα της γειτονιάς, στα συσσίτια των ανέργων, των απελπισμένων από τα χρέη, αυτών που δεν έχουν να βάλουν «τσουκάλι στη φωτιά», των γονιών που στέλνουν στο σχολείο τα παιδιά τους χωρίς ένα ποτήρι γάλα. Δηλαδή να γίνει κοινό κτήμα η αλληλεγγύη των πολιτών που τους πλήττουν οι ανάλγητες πολιτικές της εσωτερικής τρόικας! 

Και τότε είναι σίγουρο ότι ο αέρας αισιοδοξίας που θα φυσήξει, θα συνεπάρει στο πέρασμά του κάθε εμπόδιο!