Στα «Ενθέματα» Σήμερα Κυριακή 30 του Μάρτη

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Κείμενα των: Ντίνας Τζουβάλα, Φερενίκης Βαταβάλη, Δέσποινας Κουτσούμπα, Κωστή Χατζημιχάλη, Τζένιφερ Μούντι, Όλιβερ Ράκμαν, Γιάννη Χαμηλάκη, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Κωσνταντίνου Χατζηνικολάου, Ελένη Τζιρτζιλάκη.

To γάλα, ο ΟΟΣΑ, ο Φουκώ και η «αλήθεια της αγοράς». Η Ντίνα Τζουβάλα αναρωτιέται: «Ποιον θα ρωτάγατε για να διαπιστώσετε αν το γάλα που πίνετε είναι φρέσκο; Πολλοί θα μπορούσαν να σας διαφωτίσουν: ένας αγρότης, ένας βιολόγος, ένας χημικός, ακόμα κι ένας παππούς σε κάποιο χωριό. Θα μπορούσατε, ακόμα, επιστρατεύοντας την κοινή λογική σας, να συμπεράνετε ότι προφανώς (πολύ) λίγες ημέρες μετά την παραγωγή του είναι παράλογο να αποκαλούμε οτιδήποτε “φρέσκο”. Και θα αποτελούσε μάλλον δείγμα εκκεντρικότητας να απευθυνθείτε στον ΟΟΣΑ ζητώντας του να γνωμοδοτήσει επί του ζητήματος». Και συνεχίζοντας μας μιλάει για την έκθεση του ΟΟΣΑ και πώς η ανάλυση του Φουκώ για την αγορά μας βοηθάει να την αναλύσουμε.

 «Ένας συνολικός συμβιβασμός ΗΠΑ-Ιράν δεν είναι απίθανος». Συνέντευξη του Ζιλμπέρ Ασκάρ. Ο Γιάννης Αλμπάνης βρέθηκε στο Χάιντεραμπαντ της Ινδίας για το συνέδριο Δημοκρατία, Σοσιαλισμός και οράματα για τον 21ο αιώνα». Συνάντησε τον Ζιλμπέρ Ασκάρ, καθηγητή στο SOAS και αγωνιστή της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο οποίος του μίλησε για τη Συρία και τη Μέση Ανατολή: «Η άνευ προηγουμένου βία του Άσαντ, που ισοπεδώνει ολόκληρες πόλεις, έχει οδηγήσει στην απόλυτη καταστροφή. Η Συρία μοιάζει με τη Γερμανία στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου – μόνο που τη Γερμανία την είχαν καταστρέψει οι Σύμμαχοι, και όχι η ίδια η κυβέρνηση της. Από όποια αριστερή ή ανθρωπιστική οπτική κι αν δει κανείς το ζήτημα, αυτός ο πόλεμος πρέπει να σταματήσει τώρα. Ειδικά για τις προοδευτικές δυνάμεις, ο τερματισμός του πολέμου και η πτώση του καθεστώτος είναι απαραίτητες συνθήκες για να βγουν ξανά μπροστά».

ΚΑΒΟ ΣΙΔΕΡΟ: ΑΝΙΕΡΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

 

Τρία άρθρα για την καταστροφική επένδυση στη Σητεία, η οποία επανέρχεται με –φαινομενικά και προσωρινά μόνο– «ηπιότερα», αλλά ουσιαστικά ίδια χαρακτηριστικά. Ένας εμβληματικός αγώνας που έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια και συνεχίζεται.

1. Το «ιερό» τουριστικό real estate με  γκολφ επανέρχεται. Γράφει ο Κωστής Χατζημιχάλης: «Αυτό που θα πουλήσει η επένδυση στο Κάβο Σίδερο δεν είναι οι εγκαταστάσεις που θα κατασκευάσει· αυτές υπάρχουν κι αλλού. Θα πουλήσει το προστατευμένο άγριο, άνυδρο τοπίο της Ανατολικής Κρήτης με τη μοναδική ιστορικότητα. Γι’ αυτό δεσμεύει και τα 23.000 στρέμματα τώρα, παρότι δεν τα χρειάζεται: για να εξασφαλίσει υπεραξία από τη μονοπωλιακή χρήση όλης της περιοχής και από πιθανή (εγώ τη θεωρώ σίγουρη) επέκταση των ξενοδοχείων σε μερικά χρόνια και προσθήκη και των άλλων δυο γηπέδων γκολφ. Πρόκειται για μια νέου τύπου “περίφραξη των κοινών”».

2. Ίτανος: ένα μοναδικό κρητικό τοπίο. Γράφουν οι αρχαιολόγοι Jennifer Moody και Oliver Rackham, δύο διεθνούς κύρους ειδικοί που έχουν για χρόνια εγκύψει στη μελέτη του αρχαιολογικού πλούτου της περιοχής: «Η χερσόνησος της Ιτάνου είναι ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι της Κρήτης, τόσο για τη χλωρίδα και την πανίδα της, όσο και για τα αρχαιολογικά ευρήματα που φιλοξενεί. Βρίσκεται σε διεθνές καθεστώς προστασίας υπό την αιγίδα της NATURA 2000, ενώ το μεγαλύτερο τμήμα της υπάγεται στο ακόμα πιο αυστηρό καθεστώς της Ζώνης Ειδικής Προστασίας (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου).

3. Η αρχαιολογία του τοπίου και η «ανάπτυξη» των γκολφ. Γράφει ο Γιάννης Χαμηλάκης: «Διαβάζοντας προσεκτικά τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων διαπιστώνουμε πως στην ουσία ελάχιστα άλλαξαν [στην καινούρια επνεδυτική πρόταση, που εμφανίζεται ως «ηπιότερη» και με σεβασμό στο περιβάλλον]. Η επένδυση παραμένει θέρετρο γκολφ, περιλαμβάνοντας την ίδια έκταση με το αρχικό σχέδιο. Το τελικό αποτύπωμά της είναι εν δυνάμει ακόμα μεγαλύτερο απ’ αυτό του αρχικού σχεδίου, καταργώντας στην πράξη το καθεστώς της περιοχής ως θέση NATURA 2000. Επιπλέον, η επιχείρηση κάμψης των αντιδράσεων δρομολογείται εδώ και χρόνια, περιλαμβάνοντας τη δωρεάν προσφορά πετρελαίου από την εταιρεία στο εγκαταλελειμμένο από την πολιτεία τοπικό νοσοκομείο, ή τη χρηματοδότηση εκ μέρους της του τοπικού πολιτιστικού φεστιβάλ».

Δείπνα στη Στοά. Ιδεολογία, ιδιωτικοποίηση και ιδιωτεία. «Πριν μία εβδομάδα, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ενέκρινε, με ισχυρή πλειοψηφία, τη διοργάνωση δύο ιδιωτικών εκδηλώσεων με δείπνο μέσα στην Αρχαία Αγορά, στη Στοά του Αττάλου, και στο Παναθηναϊκό Στάδιο». Με αφετηρία αυτή την απόφαση αυτή, η Δέσποινα Κουτσούμπα, πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, γράφει για την «κοινή γνώμη» και τη χειραγώγησή της: «Σκοπός είναι να μετατοπιστεί τόσο ο μέσος όρος της δημόσιας συζήτησης για τα μνημεία και να εξοβελιστεί η έννοια του κοινωνικού τους ρόλου, ώστε, λ.χ., η οργάνωση πριβέ δείπνων μέσα σ’ αυτά να θεωρείται πλέον απολύτως θεμιτή».

Μισό ψωμί κι ένα βιβλίο. Η ομιλία του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα στα εγκαίνια της δημοτικής βιβλιοθήκης της Φουέντε Βακέρας, της κωμόπολης όπου γεννήθηκε: «Όταν ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι –πατέρας της Ρώσικης Επανάστασης πολύ περισσότερο απ’ όσο ο Λένιν– ήταν φυλακισμένος σε κάτεργο στη Σιβηρία […] ζητούσε βοήθεια από την οικογένειά του, γράφοντάς τους: “Στείλτε μου βιβλία, βιβλία, πολλά βιβλία για να μην πεθάνει η ψυχή μου!”. Κρύωνε, αλλά δεν ζητούσε ζέστη· διψούσε πολύ, αλλά δεν ζητούσε νερό, ζητούσε βιβλία, δηλαδή ορίζοντες, δηλαδή σκαλοπάτια για ν’ ανέβει στις κορυφές του πνεύματος και της καρδιάς» (μετάφραση: Γιώργος Παπαπαναγιώτου).

Στον τοίχο. Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, στη στήλη του «Νέα από το Σπίτι», θυμάται τον Μίλτο Σαχτούρη (πέθανε στις 29.3.2005): «Κανένας άλλος Έλληνας ποιητής δεν έπιασε με τόση ακρίβεια τους καιρούς που ζούμε καθώς και αυτούς που έρχονται, ακολουθώντας με το ένστικτό του το πρόγραμμα των δύο αγαπημένων του συγγραφέων, του Κάφκα και του Τρακλ.  § Κάτι που μάλλον είναι ήδη γνωστό: έγραφε πάντα με το πρόσωπο στον τοίχο» (με ένα σχέδιο της Αναστασίας Δούκα).

Άσυλο αστέγων.  Σκέψεις της Ελένης Τζιρτζιλάκη με αφετηρία το Reactivate Athens και την Αθήνα του 2014: «Κάποιες ζωές δεν θεωρούνται ζωές. Κάποιες ζωές δεν έχουν δικαίωμα στην οδύνη ή στο πένθος. Η ιστορία των ανθρώπων που πνίγηκαν στο Φαρμακονήσι το απέδειξε. Οι διασωθέντες, φανερά συντετριμμένοι, διηγήθηκαν τις ιστορίες τους στη πλατεία Συνταγματος. Πώς μπορεί να λησμονήσει κανείς τα πρόσωπά τους; […]. Τα σώματα ευάλωτα, τρωτά, εκτεθειμένα στη δημόσια σφαίρα ρουφάνε αυτές τις επιδράσεις μιας πόλης σε συνθήκη εκτάκτου ανάγκης και επισφάλειας, ενώ πολλά κτίρια είναι άδεια, καθώς έχουν αγοραστεί για να “αξιοποιηθούν” την κατάλληλη στιγμή».