Οι απατημένοι σύζυγοι του φαύλου δικομματικού συστήματος κάλπικοι μάντεις κακών !

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΗΜ. ΜΟΣΧΟΥ

«Έχω πάρει δίπλωμα Εθνικής Αντίστασης. Με υπογραφή Τσοχατζόπουλου… Και δυστυχώς, σήμερα  δεν έχω τι να το κάνω…». Είναι λόγια απογοήτευσης που προκαλείται από ένα πολιτικό οικοδόμημα το οποίο κυριάρχησε επί τριανταετία στη ζωή της χώρας. Είναι κουβέντες στις οποίες συσσωρεύεται η διάψευση προσδοκιών ανθρώπων της Αντίστασης που πίστεψαν στο πρόσωπο αυτό.

Η αναφορά έγινε στο πλαίσιο της παρουσίασης του βιβλίου «Η Πάτρα στην Κατοχή και στην Αντίσταση» την περασμένη Παρασκευή. Αυτό το δίπλωμα που παρελήφθη από τον αποδέκτη του με αίσθημα υπερηφάνειας, σήμερα αποτελεί βάρος. Παραπέμπει ευθέως  σε μία εποχή, που τέτοια διπλώματα οι αγωνιστές, είναι αλήθεια, είχαν τι να τα κάνουν! Και μάλιστα με την υπόδειξη των διαπαραταξιακών επιτροπών αποκατάστασης αγωνιστών μέσω των Νομαρχιών της χώρας.

Ένα τέτοιο δίπλωμα παρέλαβα για λογαριασμό του αποθανόντος πατέρα μου, καθώς ο αείμνηστος πια, συναγωνιστής του Ανδρέας Σολδάτος είχε φροντίσει μετά τον θάνατό  του,  να του δοθεί αναγνώριση αγωνιστού. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι το 1982 η Εθνική Αντίσταση τελούσε υπό διωγμό από τις κάθε είδους δεξιές ή κεντρώες κυβερνήσεις. Και για τις δεύτερες ας μην υπάρξει αντίλογος γιατί είναι γνωστό ότι τα ξερονήσια άνοιξαν για τους αντιστασιακούς επί κεντρώων κυβερνήσεων, ακόμη και οι εκτελέσεις από κει ξεκίνησαν.

Όμως το 1982 επί Α. Παπανδρέου αναγνωρίστηκε η Εθν. Αντίσταση. Κι αυτό δεν παραγράφεται. Όπως δεν παραγράφεται η βιομηχανία αναγνώρισης αντιστασιακών που αργότερα προσέλαβε χαρακτήρα εκμαυλισμού συνειδήσεων, με τις κάθε είδους παροχές, που ακολούθησαν.

Και όλα αυτά ενισχύονταν με επιπρόσθετες υποσχέσεις, υπό την προϋπόθεση ότι θα ακολουθούσε οικειοθελής εγγραφή σε συγκεκριμένη Τοπική Οργάνωση ΠΑΣΟΚ. Και συν αυτά μαίνονταν τιτάνια σύγκρουση  υποψηφίων για την απόκτηση περιπτέρου, που θα συμπλήρωνε αδρά το εισόδημα του σε ηλικία απομάχου, ο οποίος αποκαθίστατο οικονομικά ως κορασίδα απομείνασα στο… ράφι!

Μα τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με τον αγώνα που έδιναν στα παρτιζάνικα μετερίζια οι αγνοί αγωνιστές; Και κυρίως αυτοί που υπέστησαν το «θάνατο της αλεπούς», περνώντας μέσα από την τρύπα της βελόνης, για να φτάσουν ως τις μέρες της μεταπολίτευσης του 1974, όπου με την πτώση του φασιστικού καθεστώτος των επίορκων δεξιών αξιωματικών άνοιξε ο δρόμος για να τεθεί επί τάπητος η αναγνώριση, τυπική και ουσιαστική, της αριστεράς και του ΚΚΕ. 

        

Αυτά τα διπλώματα δίνονταν απλόχερα μέχρι 53 χρόνια μετά την απελευθέρωση της Πάτρας.

Δυστυχώς τον πατέρα μου δεν είχα την ευκαιρία να τον διορίσω στο Δημόσιο. Εάν ζούσε τότε θα ήταν μόνον 87 ετών. Άρα όχι και τόσο δύσκολος ο διορισμός του, εάν λάβουμε υπόψη ότι προσφάτως αποκαλύφθηκε διορισμός ατόμου αρκετά μεγαλύτερου από τον πατέρα μου.

Ναι, ως εκεί κατρακυλήσαμε με τον εκμαυλισμό συνειδήσεων των αντιστασιακών, που τον κατέστησαν επιστήμη οι εγκάθετοι στις Νομαρχίες τοπάρχες του ΠΑΣΟΚ.

Τώρα, αυτοί που τότε στήριξαν το κράτος του ΠΑΣΟΚ της ρεμούλας, σήμερα ολοφύρονται. Αισθάνονται ως απατημένοι σύζυγοι. Και μαντεύουν κακά και για όσους αγνούς αγωνιστές δεν στήριξαν το φαύλο καθεστώς και προτίμησαν να επανακάμψουν στην αριστερά.

Αλλά εάν οι πρώτοι αισθάνονται αδικαίωτοι για τις επιλογές τους, γιατί πρέπει να αισθάνονται το ίδιο και όσοι στηρίζουν την αριστερά που στάθηκε απέναντι και  πολέμια στα τρωκτικά;