Στα «Ενθέματα» της εφημερίδας ΑΥΓΗ, στο φύλλο της Κυριακής 26ης Μαΐου

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Kείμενα των: Δημήτρη Χριστόπουλου, Ευστάθιου Χ. Λιανού Λιάντη, Ρογήρου, Αντώνη Λιάκου, Μικέλας Χαρτουλάρη, Ιωάννας Μεϊτάνη, Λουκά Αξελού, Πόπης Πολέμη

ΜΕ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΓΩΜΑ ΤΟΥ

Για τον «αντι-αντιρατσισμό» της συγκυρίας. Ο Δημήτρης Χριστόπουλος ξεκινάει από  το πάγωμα του αντιρατσιστικού νόμου. Και εξηγεί ότι πριν από την όποια κριτική στα προβληματικά του σημεία, χρέος μας είναι να καταγγείλουμε την πρωτοφανή στάση της ΝΔ. Και αναρωτιέται: «Αλήθεια, τι φοβάται η ελληνική Δεξιά από ένα τέτοιο νομοσχέδιο που δεν φοβήθηκα τα ομογάλακτά της κόμματα στην Ευρώπη; Μήπως βλέπει, κάπου στο βάθος, τον εαυτό της στη θέση του κατηγορούμενου;» Και στη συνέχεια μιλάει για τους άξονες του αντιρατσιστικού αγώνα και καταληγει ότι ο αγώνας αυτός δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικός αν δεν συνδεθεί με την κοινωνική αντίθεση που οξύνεται στα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού.

Με αφορμή τις κωδωνωκρουσίες των Καλαβρύτων. Υπάρχει ορθόδοξος εθνικισμός; Ο Ευστάθιος Λιανός-Λιάντης εξηγεί γιατί ο εθνικισμός και ο ρατσισμός δεν έχουν θέση στην ορθόδοξη Εκκλησία: Η απάντηση, λοιπόν, στους ιερωμένους που σηκώνουν τα εθνικιστικά λάβαρα […] είναι ότι αυτές οι θέσεις τους είναι απροκάλυπτα αντιχριστιανικές. Ο Μέγας Βασίλειος χαρακτήριζε αυτούς τους επισκόπους «λύκους βαρείς, που διασπούν το ποίμνιο του Χριστού»· και είναι όντως «λύκοι βαρείς» όσοι εγκολπώνονται τον ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και τον ναζισμό, ειδικά όταν οι ίδιοι φέρουν εγκόλπιο με τη μορφή του Χριστού».

«Ευρωπαϊκός προσανατολισμός» και τήρηση του δικαίου της Ε.Ε. Ξεκινώντας από το πάγωμα του αντιρατσιστικού νόμου, ο Ρογήρος εξετάζει την αδιαφορία και την περιφρόνηση με την οποία σταθερά οι ελληνικές κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν το ενωσιακό δίκαιο. Και καταλήγει: «Σε κάθε περίπτωση, η περιπέτεια του αντιρατσιστικού νόμου επιβεβαιώνει μια παλιά, αλλά όχι και τόσο προβεβλημένη διαπίστωση: αν κάποιος αναζητήσει συνειδητοποιημένους θιασώτες του ευρωπαϊκού ιδανικού δεν πρόκειται να τους βρει στα κόμματα που άσκησαν εξουσία στη χώρα μας».

Η ουτοπία, εκεί έξω, στους δρόμους. Όσα είπε ο Αντώνης Λιάκος, στην απονομή των κρατικών βραβείων λογοτεχνίας, όπου τιμήθηκε για το βιβλίο του Αποκάλυψη, Ουτοπία και Ιστορία: «Δεν θέλουμε ασφαλώς έναν κρατικό πολιτισμό. Ωστόσο, η ανάπτυξη ενός πολιτισμού πέραν των καταναλωτικών αναγκών, στην Ευρώπη, ήταν ιστορικά μέρος μιας δημόσιας φροντίδας, ήταν πλευρά του κοινωνικού κράτους. Αυτή η δημόσια φροντίδα κατεδαφίζεται τώρα».

Περιοδικό Χρόνος: ένα διαδικτυακό εργαστήρι σκέψης. «Να μάθουμε να σκεφτόμαστε αλλιώς». Συνέντευξη. H Mικέλα Χαρτουλάρη, αρχισυντάκτρια του «Χρόνου», ενός νέου διαδικτυακού περιοδικού ιδεών, που διακρίνεται για την ποιότητα και τον δυναμισμό του μιλάει στην Ι. Μεϊτάνη και τον Στρ. Μπουρνάζο για το εγχείρημα: μιλάειγια τους στόχους του περιοδικού, για τον χαρακτήρα του και το άνοιγμα στο διεθνές κοινόπεριγράφει την κατάσταση στα κυρίαρχα μήντια, λέει τη γνώμη της για το Athens Review of Books  και το Books Journal  και μας δίνει μια ιδέα των μελλοντικών σχεδίων: «Αν η Αριστερά θέλει να αλλάξει  «ελληνική πραγματικότητα --κάτι που θα έχει επιπτώσεις και στην Ευρώπη-- η διαμόρφωση ενός μεγάλου πεδίου, ελευθερίας και κριτικής, όπου θα ζυμώνονται οι ιδέες, είναι κρίσιμη».

Ένα περιθωριακό μπεστ σέλερ. Η Ιωάννα Μεϊτάνη στη μόνιμη στήλη «Αντικλίμακα» γράφει για το βιβλίο Το θανατάδικο– Ένα οικογενειακό τραγικόμικ της Άλισον Μπέχντελ (μετ. Κατερίνα Κατέλη), ένα graphic novel που την ενθουσίασε: «Η αλήθεια που τόσο γεναιόδωρα μάς χαρίζει η Μπέχντελ πηγάζει από τη γενναία της στάση απέναντι στη ζωή και το παρελθόν της και γι' αυτό και συχνά χτυπάει σαν ηλεκρικό ρεύμα, τσούζει --μάλλον σε διαφορετικό καρέ τον καθένα-- και ανακουφίζει μαζί: τι πιο ξαλαφρωτικό απ' το να έχεις δεχτεί την αλήθεια σου, και μάλιστα να την έχεις μοιραστεί».

Σκέψεις και διλήμματα για τη χάραξη πολιτικής στα εθνικά και διεθνή ζητήματα. Ο Λουκάς Αξελός γράφει για τη θέση και σχέση της Ελλάδας στον ιστορικό της περίγυρο: Κύπρος, Τουρκία, Βαλκάνια.

 

Πέντε χρόνια από τον θάνατο του Άγγελου Ελεφάντη. Το μαγικό χαλί. Η Πόπη Πολέμη γράφει για την πρώτη της γνωριμία με τον «Πολίτη», αρχικά στην Άνδρο, στο πρακτορείο εφημερίδων του πατέρα της και στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη, φοιτήτρια: «Είχε σιγά σιγά φτιαχτεί και μια παρέα που ένα από τα συστατικά της στοιχεία ήταν ακριβώς Ο Πολίτης. Όποιος πρώτος μυριζόταν την άφιξη, έριχνε το σήμα και όλοι τρέχαμε στην Τσιμισκή, ζηλεύοντας τους τυχερούς της Αθήνας που είμαστε σίγουροι ότι θα είχαν και άλλα πάρε-δώσε με τους ανθρώπους του περιοδικού»