"Επιτέλους, πιάσαμε πάτο!" θριαμβολογούν οι κυβερνητικοί ολετήρες και επιχειρούν να δημιουργήσουν κλίμα τεχνητής προεκλογικής ευφορίας προαναγγέλλοντας το... τέλος της ύφεσης! Προβάλλουν ως επιχείρημα το "πρωτογενές πλεόνασμα" και αποφεύγουν να κοιτάξουν τις κοινωνικές επιπτώσεις. Μόλις προχθές επισυνέβη η διάλυση του ΕΟΠΥΥ, προχθές ανακοινώθηκε η αύξηση της ανεργίας κ.ο.κ.

Μακάρι να βλέπαμε έστω αμυδρό φως στο τέλος του τούνελ της ύφεσης. Συμβαίνει όμως το αντίθετο. Η λιτότητα έχει καταδικάσει την οικονομία σε κώμα. Ακόμη και οι ανισόρροπες ενδείξεις περί στασιμότητας στα χαμηλά συνοδεύονται από εκτιμήσεις για αναιμική σταθεροποίηση με μεγάλη ανεργία. Ποιον ενδιαφέρει αυτή η προοπτική;
 
Η ειδησεογραφία των ημερών είναι γεμάτη από κακά μαντάτα. Η βαριά βιομηχανία κλείνει εξαιτίας της ύφεσης που έχει διαλύσει την οικοδομή και την κατασκευή, αλλά και εξαιτίας του υψηλού ενεργειακού κόστους, που κατά έναν μεγάλο βαθμό οφείλεται στην κακοδιαχείριση της ΔΕΗ, τις μίζες για το φυσικό αέριο και την αχαλίνωτη ιδιωτικοποίηση - ξεπούλημα των δικτύων. Γύρω από τα εργοστάσια μεταλλουργίας και αλουμινίου ζουν περίπου 25.000 οικογένειες, που οδηγούνται στη μακροχρόνια, δηλαδή την οριστική, ανεργία. 

Μετά την υφαντουργία, τη χαρτοποιία, την υαλουργία, τα λιπάσματα και τα τσιμέντα, μετά τα προβλήματα με τα φάρμακα, έρχεται η σειρά της βαριάς μεταλλουργικής βιομηχανίας. Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, οι περισσότεροι μεσήλικοι, χωρίς δυνατότητες επανεκπαίδευσης, χάνουν οριστικά τη δουλειά τους. Κι όσοι παραμένουν, με μερικές ώρες νυχερινής απασχόλησης εβδομαδιαίως, απλώς καταδικάζονται σε εκ περιτροπής εργασία, που είναι συνώνυμη με τη φθηνή υποαπασχόληση και τελικά την ανεργία.

Η χώρα πεθαίνει... Το μνημονιακό κατεστημένο κοροϊδεύει πως περιμένει τις επενδύσεις που θα 'ρθουν. Οι μόνοι "επενδυτές" είναι όσοι θέλουν να αρπάξουν επικερδή κομμάτια της δημόσιας περιουσίας. Η χώρα πεθαίνει... Οι βιομηχανικές υποδομές διαλύονται, τα νέα παιδιά μεταναστεύουν, οι συνταξιούχοι πένονται, η δημόσια περιουσία λεηλατείται, η δημόσια υγεία αποδιοργανώνεται. Είναι όρος εθνικής και κοινωνικής επιβίωσης να φύγει αυτή η κυβέρνηση ώστε, με προοδευτικούς συσχετισμούς και κυβέρνηση της Αριστεράς, να επιχειρηθεί μια γερή τιμονιά, μια στροφή στην πορεία της χώρας.

Μέσα απ' τα ερείπια ακούγονται και πάλι τα κοράκια της κινδυνολογίας να κράζουν για τον κίνδυνο που λέγεται "κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ". Όμως τώρα δεν είμαστε στον Ιούνιο του 2012. Όλα όσα καταλόγιζαν τότε στην κυβέρνηση της Αριστεράς γίνονται πραγματικότητα, και μάλιστα πιο εφιαλτική από την κυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ. Τώρα η οργή και η γνώση παραμερίζουν τον φόβο και την παραπλάνηση.

(Από το κύριο άρθρο της χθεσινής ΑΥΓΗΣ)