Το κεφάλαιο αγρότες

Πλ. Γεωργίου Πάτρας. Φωτογραφία αρχείου.

Η γεωργία, η κτηνοτροφία και η αλιεία υφίστανται τις καταστροφικές συνέπειες του Μνημονίου της λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης. Η κρίση στον αγροτικό χώρο είχε αρχίσει από τη δεκαετία του '90, κυρίως λόγω των περικοπών των ευρωπαϊκών κονδυλίων, αλλά και από την αδυναμία ή και την ολιγωρία της ελληνικής πλευράς να υλοποιήσει ένα ριζικά διαφορετικό μοντέλο αγροτικής ανάπτυξης, συμβατό με τις κοινωνικές ανάγκες και το περιβάλλον.

Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί και εφιαλτικοί. Από την αρχή της κρίσης, η φυτική παραγωγή έπεσε από τα 8,2 στα 6,8 δισ., δηλαδή χάθηκαν 1,4 δισ. ευρώ. Το αγροτικό εισόδημα μειώθηκε κατά 23%, ενώ στην Ευρωζώνη αυξήθηκε κατά 20%. Οι τιμές των λιπασμάτων, των ζωοτροφών, του πετρελαίου, καθώς και τα τιμολόγια της ΔΕΗ εκτοξεύθηκαν μέχρι και 20%.

Κι όμως σε συνθήκες κρίσης ο αγροτικός τομέας θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ως κινητήρια δύναμη για την παραγωγική ανασυγκρότηση και την εξασφάλιση στοιχειωδών συνθηκών ευημερίας των πολιτών. Η αγροτική παραγωγή θα μπορούσε να βελτιώσει το εμπορικό ισοζύγιο και να εξασφαλίσει μεγάλο μέρος των διατροφικών αναγκών, και μάλιστα με ποιοτικά κριτήρια. 

Μια τέτοια πορεία ανασυγκρότησης προϋποθέτει κρατικό ενδιαφέρον και στήριξη της αυτενέργειας, της συλλογικότητας και της δημιουργικής διάθεσης των αγροτών, έμπρακτη ενθάρρυνση των νέων, κατά κανόνα μορφωμένων, να ασχοληθούν με τη γη. Τίποτε από αυτά δεν σχεδιάζει το μνημονιακό κατεστημένο, με αποτέλεσμα οι αγρότες να ζουν μέσα στην απόγνωση, είτε ως άνεργοι είτε ως συνταξιούχοι με επιδόματα ελεημοσύνης, ενώ η ερήμωση του κοινωνικού και του φυσικού ιστού να απλώνεται σε ολόκληρη την περιφέρεια.

Η αναγέννηση της υπαίθρου προϋποθέτει, πρώτα και κύρια, μορφές συνεταιριστικής οργάνωσης. Νέους συνεταιρισμούς, όχι επανάληψη της λοβιτούρας και των δικτύων του πελατειακού κράτους. Θεσμούς κοινωνικού - δημοκρατικού ελέγχου στη λειτουργία των συλλογικών σχημάτων παραγωγής και εμπορίας των αγροτικών προϊόντων. Η καλύτερη επένδυση στον αγροτικό τομέα είναι στον ίδιο τον αγρότη.

Αυτές τις μέρες, σε ολόκληρη τη χώρα και στο Σύνταγμα, οι αγρότες διεκδικούν το δικαίωμα να υπάρξουν ως παραγωγοί, να μείνουν στον τόπο τους, να αντισταθούν στον αφανισμό τους. Αντί για μέτρα στήριξης εισπράττουν μέτρα φορολόγησης, που δεν λαμβάνουν υπόψη τις ιδιαίτερες συνθήκες του αγροτικού χώρου. Η κυβέρνηση επιμένει στα τιμολόγια - φωτιά για πετρέλαιο και ΔΕΗ, ενώ αδιαφορεί για τα υπέρογκα επιτόκια τραπεζικού δανεισμού.

Μέσα σ' ένα πλαίσιο ήττας της λιτότητας, η κρίση μπορεί να αποδειχθεί ευκαιρία για την ανάταξη της γεωργίας. Και η αγροτική οικονομία μπορεί να αποδειχθεί ο αδύναμος κρίκος της κρίσης. Χρειάζεται όμως, μαζί με τη θέληση των αγροτών, μια κυβέρνηση αποφασισμένη να επενδύσει στο "κεφάλαιο αγρότες". Να επενδύσει στην ίδρυση αγροτο-βιομηχανικών συμπλεγμάτων παραγωγής - μεταποίησης και εμπορίας των τροφίμων, ως μία από τις ατμομηχανές της παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας.

Πηγή: avgi.gr