Συχνά τα βράδια έρχεται ο θάνατος,
έτσι ξαφνικά, απρόσκλητος.
Αιφνιδιάζει.
Σπάει τις χειροπέδες που τον έχουνε δεμένο,
οι χορεύτριες της αστρόσκονης,
οι πολύχρωμοι μουσικοί σαλτιμπάγκοι των σπρέι,
οι πανέμορφοι αλαφροΐσκιωτοι ηθοποιοί ενός
ονειρεμένου γκράφιτι.
Αυτοί όλοι με την αρχέγονη και αρχετυπική τους
τιτάνια και πολύχρωμη αέναη κίνηση,
κρατούν τον θάνατο δεμένο.
Μα υπάρχουν και κάποια βράδια,
που και αυτός επιτελεί το έργο του.
Σπάει τις χειροπέδες και αρπάζει από εκεί ψηλά,
την πρώτη πανέμορφη ζωγραφιά που φτάνει.
Της σβήνει το χρώμα.
Σκοτάδι στο σκοτάδι.
Και μετά πάλι από την αρχή.
Τιμή και θύμηση σε όλες ζωγραφιές εκείνες, που με την παντοτινή
πολύχρωμη ομορφιά τους, μας κάνουν να νιώθουμε λίγο αιώνιοι.
Αφιερωμένο στον ηθοποιό Γιάννη Κρανά, τον οποίο δεν γνώριζα, μα ο ξαφνικός χαμός του και ο βαθύς πόνος του φίλου μου Φαίδωνα Καστρή, μου θύμισαν το αόρατο νήμα που με συνδέει και με τους δυο τους, μα και με όλους και όλες εκείνες τις ζωγραφιές με τις οποίες από πάντα και για πάντα θα χορεύουμε μαζί σε εκείνον τον αέναο χορό του ουράνιου γκράφιτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου