Χρονικό ενός προαναγγελθέντος χωρισμού

Του ΝΤΙΝΟΥ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ

«Οι άνθρωποι θα δουν πως μπορούν να δημιουργήσουν ενωμένοι ευκολότερα όσα έχουν ανάγκη και να αποκρούσουν πολύ ευκολότερα τους κινδύνους που τους περιβάλλουν με ενωμένες δυνάμεις».

Μπαρούχ Σπινόζα

Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια πραγματικότητα η οποία είναι αδιαμφισβήτητη. Επιβεβαιώνεται από τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχηματισμού της Λαϊκής Ενότητας.

Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, διαφαινόταν από καιρό αλλά ιδιαίτερα μετά την συμφωνία της 12ής Αυγούστου όταν ο Αλέξης Τσίπρας  υπέγραψε εκών-άκον  το τρίτο επαχθές μνημόνιο.

Ήταν μια μοιραία εξέλιξη, το χρονικό ενός προαναγγελθέντος χωρισμού.

Στην ουσία δεν υπήρξε ποτέ ειρηνική συνύπαρξη αν και όλοι ισχυρίζονταν ότι αυτός είναι ο πλούτος του ΣΥΡΙΖΑ.

Μετά από αρκετά χρόνια ανειρήνευτης συνύπαρξης ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να διαχωρίσει τη θέση του θεωρώντας ότι μεγαλύτερη αξία έχει  η αυτό –επιβεβαίωση παρά ένας ανηλεής πόλεμος με μια συμμορία εταίρων(;) που χρησιμοποιούν τη χώρα ως σάκο του μποξ προκειμένου να εφαρμόσουν τις ακρο-νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους και την πολιτική τους κυριαρχία.

Χωρίς προετοιμασία, χωρίς μια αχτίδα διεξόδου, χωρίς ένα στοιχειώδες πρόγραμμα για την επόμενη περίοδο πρότειναν τον αυτοχειριασμό.

Και καλά, αυτό  μπορεί σε προσωπικό ή έστω στενό… οικογενειακό κύκλο να είναι ανεκτό, με τίποτα  όμως  δεν επιτρέπετε η «σφαγή» ενός λαού στο όνομα της «ιδεολογικής καθαρότητας».

Με αφάνταστη προχειρότητα, ίσως και ελαφρότητα, μιλούν για αποδέσμευση από τα μνημόνια, έξοδο από το ευρώ, ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι μεγάλες κινήσεις και οι στρατηγικές αποφάσεις δεν μπορεί να είναι σχεδιασμός στο γόνατο, ούτε μια κορώνα αντιμνημονιακή. Αυτές οι αποφάσεις  πρέπει  να εδράζονται σε ένα  στιβαρό και μακρόπνοο σχέδιο στερεής πορείας της χώρας και των πολιτών της.

Για τη συντριπτική πλειοψηφία  των πολιτών οι επιπτώσεις του μνημονίου θα είναι οδυνηρές, θα είναι σκληρές, θα ματώσουν. Πλην όμως επιτρέπει να σταθεί στα πόδια της η κοινωνία παρά το βαρύ φορτίο που κουβαλά. Επιτρέπει επίσης να σχεδιάσεις με γνώση και αποφασιστικότητα μια εναλλακτική λύση για το μέλλον, η οποία ούτως ή άλλως πρέπει να υπάρχει.

Παράλληλα, στο εσωτερικό πεδίο πρέπει να καθαρίσει «η κόπρος του Αυγεία», υπάρχει τεράστιο έργο που έχει να κάνει, αν θέλει, μια κυβέρνηση της αριστεράς παρά το επαχθές μνημόνιο που σφίγγει το λαιμό της κοινωνίας. Και ίσως αυτό είναι πιο σημαντικό από κάθε μνημόνιο ή αντιμνημόνιο.

Κανέναν δεν βρίσκουν σύμφωνο όσα επιβλήθηκαν στη χώρα από τους εταίρους(;) αλλά κανένας δεν έχει το δικαίωμα να πάρει τη μπάλα του και να φύγει στα δύσκολα.

Και ίσως είναι χρήσιμο να υπενθυμιστεί ότι σε άλλες μακρινές χώρες έχουν συνενωθεί ετερόκλητες  δυνάμεις και επί δύο δεκαετίες, σχεδόν, αγωνίζονται να στηρίξουν τις κοινωνίες τους και να αναδιαμορφώσουν την παραγωγή, την παιδεία, την πολιτική την υγεία. Πλην όμως όλοι μαζί  υπηρετώντας τον υπέρτατο σκοπό, την  αξιοπρεπή διαβίωση των λαών τους και τη σταδιακή αποδέσμευση από τα βαριά δεσμά του αμαρτωλού παρελθόντος που κληρονόμησαν. Οι εγωισμοί και ιδεολογικές διαφοροποιήσεις υποτάσσονται σε αυτό τον σκοπό δεν τον τορπιλίζουν δεν τον αποδομούν.