Ο λόγος για τη Δημοκρατία

Γιώργος Ραυτόπουλος, στέλεχος της "Κοινωνικής Αριστεράς".

Άρθρο του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΥ

πρώην προέδρου της ΓΣΕΕ

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ καταρρέει και διαλύεται. Η ψηφοφορία για την έγκριση του επαίσχυντου δεύτερου Μνημονίου, που αποικιοποιεί την Ελλάδα, διαλύει την κοινωνία και ταπεινώνει τους Έλληνες, έδειξε και τα όρια αντοχής ενός συστήματος εξουσίας που έχει διακριθεί για το ταξικό μίσος του ενάντια στον κόσμο της μισθωτής εργασίας, την εξάρτησή του από διεθνή πολιτικά και οικονομικά κέντρα και την εξευτελιστική υποταγή του στα κυνικά κελεύσματα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι εκλογές, που έπρεπε ήδη να είχαν γίνει και που πρέπει να γίνουν άμεσα, θα δώσουν τη χαριστική βολή σ' αυτό το χρεωκοπημένο πολιτικό σύστημα και το παραδομένο στην τρόικα πολιτικό προσωπικό που διέσυρε τη χώρα μας διεθνώς, που προσέβαλε τον λαό μας, που χλεύασε τα όνειρα της νέας γενιάς και που έχει ήδη ακυρωθεί στις συνειδήσεις των συμπολιτών μας.

Αλλά, καθώς οι ηρακλειδείς του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος, μνημονιακά κόμματα, οικονομικά συμφέροντα και ΜΜΕ, πανικόβλητοι μπροστά στην επερχόμενη λαϊκή θύελλα προσπαθούν να παρατείνουν την παραμονή της κυβέρνησης των τροϊκανών στην εξουσία, ο λαός που έχει και τη δύναμη και την ωριμότητα και την αποφασιστικότητα, πρέπει να τις επιβάλει. Αυτή η κυβέρνηση είναι επικίνδυνη για τον λαό και τη χώρα και πρέπει να φύγει. Ο δικομματισμός και οι παραφυάδες του πρέπει να συντριβούν.

***

Η θλιβερή εικόνα των αξιωματούχων της, των εκπροσώπων δηλαδή της Δεξιάς και στις δύο εκδοχές της, και εκείνη του ΠΑΣΟΚ και την άλλη της Νέας Δημοκρατίας, που στέκονταν προσοχή μπροστά σ' εκείνον τον ελεεινό λιμοκοντόρο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που από το ύφος του δείχνει ότι σύντομα θα χρειαστεί ψυχιατρική υποστήριξη και να λένε ναι σε όλα, ακόμη και στις πιο παράλογες απαιτήσεις του, έδειξε σε όλη του την έκταση τον βαθμό της υποτέλειας και της αναξιοπρέπειας εκείνων που, δυστυχώς, έχουν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας.

Συνεπής, αυτή η Δεξιά με αυτό που στην πραγματικότητα εκπροσωπεί και στο οποίο είναι αφοσιωμένη, τον ακραίο δηλαδή συντηρητισμό, το ληστρικό κεφάλαιο, τη λατρεία της στους νόμους της αγοράς, την προσήλωσή της στην αύξηση του πλούτου των εντολέων της, τη διάλυση των συστημάτων κοινωνικής προστασίας, την απαξίωση του δημοσίου τομέα και τη θεοποίηση του ιδιωτικού, την περιφρόνηση στους ανθρώπους του μόχθου και στους απόμαχους της δουλειάς, προσπαθεί να επιβάλει τη βαρβαρότητα των πολιτικών της με όπλα τη βία, τη συστηματική συκοφάντηση των αγώνων των εργαζομένων, τον αυταρχισμό, τους συνεχείς εκβιασμούς και με σύμμαχό της το παρακράτος που αξιοποιεί κάθε ευκαιρία για να δείξει το απεχθές του πρόσωπο.

Τα γεγονότα της 12ης Φεβρουαρίου οργανωμένα και σχεδιασμένα από παρακρατικούς θύλακες με στόχο να αμαυρώσουν τη μεγάλη κινητοποίηση του λαού μας που ζει τη φρίκη των Μνημονίων των Εφαρμοστικών Νόμων και των Μεσοπρόθεσμων, έμοιαζαν με σκηνές από το μέλλον, ήταν κάτι σαν γενική πρόβα κράτους και παρακράτους εν όψει νέων μεθοδεύσεων και μιας νέας στρατηγικής τεχνητής έντασης βίας και καταστολής την ίδια στιγμή που μια νέα εκδοχή φασισμού άφηνε το καταστροφικό του αποτύπωμα στους δρόμους της Αθήνας και νέες απειλές για την ίδια τη Δημοκρατία κρύβονταν πίσω από τις προσεκτικές διατυπώσεις και τον υπαινικτικό λόγο παραγόντων του δημόσιου βίου της χώρας.

Το ζήτημα επομένως που τίθεται και μάλιστα με ιδιαίτερη έμφαση σήμερα, πέραν της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Εθνικής Κυριαρχίας είναι το ζήτημα της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας που απροκάλυπτα απειλούνται από τους εμπνευστές των Μνημονίων και τα εκτελεστικά τους όργανα.

Είναι προφανές ότι το παραπαίον πολιτικό σύστημα στη δικομματική του εκδοχή, δεν μπορεί να θεωρηθεί παράγοντας που θα εγγυηθεί τις δημοκρατικές κατακτήσεις, τις λαϊκές ελευθερίες και τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα των πολιτών της χώρας μας. Αντίθετα αυτό το παραπαίον πολιτικό σύστημα οι εκπρόσωποι του οποίου πανηγύρισαν γιατί με τη συμφωνία της 23 Φεβρουαρίου η Ελλάδα μετατρέπεται σε προτεκτοράτο, το πολιτικό σύστημα που επενδύει στον φόβο και στην ανασφάλεια των πολιτών και που πρόθυμα και χωρίς αναστολές υλοποιεί τις εντολές των υπερεθνικών κέντρων που μεθοδεύουν τη διάλυση της χώρας μας και την υποδούλωση του λαού μας στη δικτατορία του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μόνο ως παράγοντας διχασμών και κοινωνικής αποσταθεροποίησης μπορεί να θεωρηθεί.

Απομένει η Αριστερά. Αλλά η ελληνική Αριστερά προς την οποία στρέφουν το βλέμμα τους σήμερα όλο και περισσότεροι Έλληνες και στην οποία επενδύουν τα όνειρα, τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους δεν δείχνει ένα μεγάλο τουλάχιστον τμήμα της, ούτε έτοιμη, ούτε πρόθυμη να ανταποκριθεί στην επιτακτική ανάγκη για ενότητα των δυνάμεών της, μια ενότητα που θα ακυρώσει τα σχέδια της τρόικας και των εγχώριων υποτακτικών της και που θα εγγυηθεί μια πορεία αντάξια της ιστορίας και των αγώνων του λαού μας.

***

Όμως η απροθυμία ορισμένων δυνάμεων της Αριστεράς να ανταποκριθούν στη λαϊκή απαίτηση, για συσπείρωση όλων των αντιμνημονιακών, προοδευτικών, ριζοσπαστικών και πατριωτικών δυνάμεων με στόχο τη δημιουργία ενός μεγάλου συνασπισμού εξουσίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποθαρρύνει ή ακόμη χειρότερα να οδηγήσει σε παραίτηση από τον στόχο, εκείνες τις δυνάμεις της Αριστεράς που με επιμονή, υπομονή, συνέπεια και υπευθυνότητα την υποστηρίζουν. Αντίθετα αυτή η Αριστερά οφείλει όχι μόνο να επιμείνει αλλά και να διευρύνει τον κύκλο των πολιτών προς τους οποίους απευθύνει το ενωτικό της μήνυμα, εντάσσοντας στο μπλοκ του νέου συνασπισμού εξουσίας κάθε αριστερό, προοδευτικό, ριζοσπάστη, σοσιαλιστή, σοσιαλδημοκράτη, ανέντακτο αριστερό, κάθε συνεπή πατριώτη δημοκράτη τελικά όλους εκείνους που έχουν ως στρατηγικό τους όραμα την Ελλάδα της Ανεξαρτησίας, της Εθνικής Κυριαρχίας, της Δικαιοσύνης, της Κοινωνικής Αλλαγής και της Αλληλεγγύης της Ελλάδας, δηλαδή που εκατομμύρια Έλληνες ονειρεύονται.