Παιδιά τραυματισμένα στην ψυχή και στο σώμα. Παιδιά, γαμώ το !

Φωτογραφία από το σόου, που έδωσε ο Γ. Λαγός στο δημοτικό σχολείο!

 

Με αφορμή τα ρατσιστικά επεισόδια στο σχολείο του Ικόνιου Περάματος, "γροθιά" στον φασισμό από δύο δασκάλες, που τα βίωσαν προσωπικά

Κείμενα για την οδυνηρή εμπειρία τους από τους τραμπουκισμούς του υπόδικου Γ. Λαγού και της παρέας του στο σχολείο του Ικονίου ανήρτησαν δύο δασκάλες στις προσωπικές τους σελίδες στο Facebook.

Η Ελένη Καραγιάννη έγραψε ανάμεσα σε άλλα: 

"Αυτό το κείμενο, όπως και όλα τα άλλα, αναρτήθηκε στην ανοιχτή, δημόσια και ελεύθερη σελίδα μου σε αυτόν εδώ τον χώρο, με πολύ θάρρος και παρρησία. 

Την τελευταία φορά που έγραψα για την εκπαίδευση των παιδιών των προσφύγων δέχθηκα ‘προειδοποιήσεις’. Είμαι επικηρυγμένη, βλέπετε, στις σελίδες της Χρυσής Αυγής και στις σελίδες της ‘σοβαρής’ Χρυσής Αυγής. Αλλά, δυστυχώς, δεν φοβάμαι. Δυστυχώς. Γι’ αυτό θα συνεχίσω να μιλάω. Δεν μπορώ να μην το κάνω. Γιατί θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και η ψυχή μου θα με ρωτήσει: ‘Μίλησες; Υπερασπίστηκες τον αδύναμο;’.

Σήμερα ήμουν μάρτυρας σε μία από τις πιο θλιβερές εικόνες της ζωή μου. Προπηλακισμοί. Χαστούκια. Μπουνιές. Βρισιές. Ουρλιαχτά. Υστερίες. Τεντωμένα πρόσωπα. Υψωμένες γροθιές. Μέσα και έξω από τον ιερό χώρο ενός σχολείου. Γιατί; Για να μην έρθουν στην απογευματινή βάρδια ενός δημόσιου ελληνικού σχολείου κάπου 20-25 παιδιά του πολέμου. Παιδιά που έχουν επιβιώσει από οβίδες, από μισαλλοδοξία, από φανατισμό, από πείνα, από δίψα, από το κρύο, από τη θάλασσα. Παιδιά τραυματισμένα στην ψυχή και στο σώμα. Παιδιά. Παιδιά. Παιδιά, γαμώ το. Παιδιά.

Δεν θα πω πολλά όμως για τον υπόδικο. Παρά μόνο πως ούτε επιθετικότητα ήταν αυτό που έκανε. Ούτε καν βία. Ήταν ένα χορευτικό. Μια περφόρμανς. Ένα σκετς. Αγανακτισμένος έσπρωχνε την πόρτα του σχολείου για να μπει τελικά μέσα, να κάνει μια στροφή σαν να χόρευε ζεϊμπέκικο και στη συνέχεια να αποχωρήσει. Το ξύλο στις δασκάλες και στους δασκάλους το έριξαν οι συνοδοί του.

Όλα αυτά που σας περιγράφω έγιναν μπροστά στα μάτια κάποιων παιδιών που δεν είχαν προλάβει να αποχωρήσουν από το σχολείο. Έκλαιγαν αυτά τα παιδιά. Είδαν τον κύριο και την κυρία τους, τους δασκάλους τους, να τρώνε σφαλιάρες και σπρωξίματα. Γιατί; Πώς θα παρηγορήσουμε αυτά τα παιδιά; Το υπόλοιπο μήνυμά μου αφορά τους γονείς του σχολείου. Γιατί τα ξέρω τα συναισθήματά τους. 

Ήμουν κοντά τους τα τελευταία 19 χρόνια. Ήμουν κοντά τους όταν έχασαν τη δουλειά τους. Όταν μαζί με τους άλλους συναδέλφους μαζέψαμε λίγα χρήματα για να τους πληρώσουμε το κομμένο ρεύμα. 

Ήμουν εκεί κοντά στη μητέρα που κακοποιήθηκε από έναν βάναυσο σύζυγο και με άφησε να της κρατήσω το χέρι. Ήμουν κοντά τους στην αγωνία τους για τον μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. Δεν θα τους κατηγορήσω. Γιατί τους κατανοώ. Ξέρω. Ειλικρινά ξέρω τις δυσκολίες, τις αγωνίες και τον πόνο της ψυχής τους. Και το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας. Ξέρω το βάρος τού να μεγαλώνεις παιδιά σε αυτές τις δύσκολες εποχές της χολέρας. Της φτώχειας. Της ψυχικής ανέχειας. Ξέρω.

Είναι δύσκολο να είσαι δάσκαλος. Γιατί βλέπεις να κυλάει η ιστορία μπροστά σου και πολλές φορές είναι πέρα από τις δυνάμεις σου να αλλάξεις το ελάχιστο. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Μπορώ να συμβάλω λίγο. Ένα μικρό βηματάκι προς μια πιο ανθρώπινη ζωή. Και γι’ αυτό τον λόγο θα συνεχίζω να αγκαλιάζω τα παιδιά τους όταν έχουν πυρετό και να βρίσκομαι δίπλα στις μητέρες αυτές όταν θα θέλουν υποστήριξη. Θα το κάνω. Με όλη μου την καρδιά.

Θα το κάνω όμως και για τα παιδιά των προσφύγων. Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση να μην το κάνω και για τα παιδιά των προσφύγων. Για να αλλάξουμε τον κόσμο. Θα έρθετε;”.

Και η Μαρία Βουλγαρίδου έγραψε:

«Σήμερα ήταν μια ιδιαίτερη ημέρα. Ως συντονίστρια εκπαίδευσης στη Δομή Σχιστού, βρέθηκα μαζί με τη συνάδελφό μου Ελένη Καραγιάννη, τους δασκάλους του δημοτικού σχολείου Ικονίου Περάματος, τον δ/ντη εκπαίδευσης, εκπροσώπους της συντονιστικής του υπουργείου Παιδείας και άλλα άτομα απέναντι στον παραλογισμό της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Δεχτήκαμε επιθέσεις λεκτικής και σωματικής βίας. Αναμενόμενο από τα άτομα που την εξέφρασαν. 

Αλλά αυτό που πληγώνει είναι η αντίσταση κάποιων απλών καθημερινών ανθρώπων, απέναντι στο δικαίωμα των προσφυγόπουλων να ζήσουν ως παιδιά, έστω και τις λίγες ώρες που θα βρίσκονται στον φυσικό τους χώρο, στο σχολείο. Η αντίσταση και η αντίδρασή τους στο όνειρο των παιδιών να μορφωθούν, να σπουδάσουν, να γνωρίσουν τη ζωή μέσα από τη σχολική τους πορεία. Αυτή η στάση πραγματικά πληγώνει, πληγώνει το όνειρο, πληγώνει το αύριο των ανθρώπων, πληγώνει τη ζωή στην καλύτερη μορφή της, τα παιδιά».