Προαναγγελία θανάτου το Σεπτέμβριο του 2011.
Theodoros Tselepis
Ο πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων της VIVCI στο Δρέπανο Αχαΐας, άνεργος από το 2011, που εκβιαστικά έκλεισε η εταιρεία της Ολυμπίας Οδού, δηλώνει ηλικίας μόλις 1704 ημερών, με την αιχμηρή πέννα του, από τότε που μπήκε στην ανεργία!  

Στο μακροσκελέστατο γενέθλιο άρθρο στην προσωπική του σελίδα στο fb, διεκτραγωδεί τα πλήγματα που δέχεται ο συνήθης άνεργος στον καιρό μας και μιλά για τους εκβιασμούς που υφίσταται από ασυνείδητους εργοδότες. Διαβάστε το άρθρο, απεικόνιση της ζοφερής πραγματικότητας!

«Λυπάμαι δε θα δεχθώ ευχές. 

Δεν έχω σήμερα γενέθλια. Δεν κλείνω τα 46. Δεν γίνομαι 47. Είμαι μόλις 1.704 ημερών. Τόσες είναι οι μέρες μου. Από την τελευταία μέρα που ήμουν εργαζόμενος. Που είχα μισθό, ασφάλεια, επιδόματα, άδειες, ΣαββατοΚύριακα και αργίες. 1704 μέρες. Από τον Οκτώβρη του 2011. Μετρημένες μια μια. 

Επίσης δε θα δεχθώ και πολιτικά σχόλια. Του τύπου «ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη». Τα θεωρώ αστεία, γραφικά κι εκτός πραγματικότητας. Οι αριστεροί είμεθα μανούλες σε κάτι τέτοια. Ειδικά τώρα με το facebook έχει ξυπνήσει ο «πολιτικός αναλυτής» μέσα μας και δεν αφήνουμε τίποτε ασχολίαστο. Οπλισμένοι με το χέρι στο πληκτρολόγιο σχολιάζουμε πιο γρήγορα κι από τη σκιά μας. Αλλά όταν έχεις υπουργούς που αντί να βγάλουν τον σκασμό και να κάνουν αθόρυβα τη δουλειά τους τουιτάρουν και αναρτούν τραγουδάκια και μαντινάδες…άντε εσύ μετά να συγκρατηθείς και να μην σχολιάσεις κάθε πραγματική, φανταστική ή παραποιημένη δήλωση.

Δεν ξέρω αν έχω τα νεύρα μου αλλά αποφάσισα να κόβω την καλημέρα σε όσους λένε δίχως να σκεφτούν «επιτέλους Παρασκευή». «επιτέλους 3ήμερο» «επιτέλους διακοπές». Ας βγάλουν τον σκασμό κι ας μη μας υπενθυμίζουν πως κάποιοι σ αυτό τον τόπο δεν έχουμε αυτή τη χαρά. Τη χαρά της Παρασκευής, τη χαρά των αργιών, τη χαρά των διακοπών. Γιατί για μας οι μέρες είναι όλες ίδιες.
Όμως επειδή στην εργασία όπως και στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα τέλος στην ανεργία μου. Μου προτάθηκε δουλειά και δέχτηκα. Με 4 ευρώ την ώρα και ασφάλεια. Τι είδους ασφάλεια? 1 ένσημο –ναι ΕΝΑ ένσημο- το μήνα. Γιατί ο νόμος είναι ξεκάθαρος, Αν σε πιάσουν να εργάζεσαι δίχως πρόσληψη το πρόστιμο για τον εργοδότη είναι 10500 ευρώ. Αν σε πιάσουν να εργάζεσαι αλλά να έχεις προσληφθεί έστω και με ένα ένσημο το μήνα το πρόστιμο πέφτει στα 1500 ευρώ. Δίκαια πράγματα και σοφά. 

Δεν νιώθω οργισμένος. Θυμωμένος ή εξαπατημένος. Τίποτε από όλα αυτά. Θλίψη νιώθω και ντροπή. Για τον εαυτό μου. Που δεν έχω τη δύναμη να πω «άντε γαμηθείται όλοι σας». Εξάλλου δεν το συνηθίζω. Και είναι και η ανάγκη για δουλειά. Κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Με οποιοδήποτε τίμημα. Και νιώθω και μια ανακούφιση ταυτόχρονα. Που κάτι βρέθηκε. Το μόνο που με δυσκολεύει, είναι πως δεν μπορώ να υπολογίσω σε πόσα χρόνια θα βγω στη σύνταξη. 12 ένσημα το χρόνο. Πόσα χρόνια θα πρέπει να εργάζομαι για να συνταξιοδοτηθώ? Θα έπαιρνα να ρωτήσω στη ΓΣΕΕ αλλά δεν προλαβαίνουν. Έχουν να οργανώσουν την ταξική πάλη για να μην περάσουν οι αλλαγές στα εργασιακά και επιστρέψουμε στον Μεσαίωνα….

Εν κατακλείδι (πάντα ήθελα να το γράψω αυτό) αν το πρόβλημα ήταν προσωπικό δε θα το δημοσιοποιούσα. Αν πάλι πιστεύει κανείς πως το πρόβλημα είναι ο νόμος που επιτρέπει τέτοιες τραγικές καταστάσεις πάλι χάνει το δάσος. 

Ποιο είναι το πρόβλημα και που βρίσκεται η λύση? Ας την ψάξει καθένας μόνος του. Μέσα του κι έπειτα φωναχτά. Εγώ δεν προλαβαίνω. Έχω να κόψω και μια τούρτα βλέπεις…..

ΥΓ. Χρόνια πολλά σε όσους εργάζονται μαύρα. Δίχως ωράριο δίχως δικαιώματα κάτω από τρομοκρατία και εκβιασμούς. Χρόνια πολλά στα παιδιά με τα μηχανάκια που κουβαλούν πίτσες και σουβλάκια. Στους εργαζόμενους στα πολυκαταστήματα με μετρητή αποδοτικότητας κρεμασμένο στο στήθος. Στις κοπελίτσες στα μαγαζιά με ρούχα που δεν έχουν ωράριο. Χρόνια πολλά στα παιδιά που βαράν 12ωρα στα ξενοδοχεία για 400 ευρώ. Χρόνια πολλά στους ξένους εργάτες σε θερμοκήπια και χωράφια για λίγα ψίχουλα. Χρόνια μας πολλά…αδέρφια».