Παραιτήθηκε fbκικώς η Βασιλική Κατριβάνου

Φωτογραφία αρχείου. θα μπορούσε να ήταν και προσωπική ενημέρωση προς τον Αλ. Τσίπρα, εάν δεν υπήρχε το fb, που τόσο απροσόκητα έχει εισέλθει στη δημόσια σφαίρα της πολιτικής ζωής.

Αφού πρώτα ψήφισε επί της αρχής το Ν/Σ, στην συνέχεια έκφρασε διαφωνία για τον κόφτη και την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας – Στη θέση της ο Γ. Κυρίτσης

Με μία βαθιά ανθρώπινη επιστολή, προς τους συντρόφους της, που επέλεξε να την δημοσιοποιήσει, από τον προσωπικό της λογαριασμό στο fb, αφού πρώτα ψήφισε επί της αρχής το πολυνομοσχέδιο και στην συνέχεια  μετά  καταψήφισε τα δύο άρθρα, που αφορούν στην αξιοποίηση της δημόσιας υπηρεσίας και τον "κόφτη", η βουλευτής Β' Αθήνας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., Βασιλική Κατριβάνου, εμπεδώνοντας το νέο ήθος που ριζώνει στο κόμμα αυτό μετά την παραίτηση Σακελλαρίδη, παρέδωσε την κοινοβουλευτική έδρα της, κάτι που δύσκολα συνηθίζουμε, αφού ήταν παράδοση στα ελληνικά κόμματα, ο διαφωνών βουλευτής με το κόμμα από το οποίο εξελέγη, να «παίρνει την έδρα του παραμάσχαλα και να φεύγει»!

Στην επιστολή, που δημοσιοποίησε, με ανάρτησή της στο facebook, η Β. Κατριβάνου κάνει λόγο για «συνεχή εποπτεία», που οδηγεί σε μέτρα και πολιτικές, «που έρχονται σε αντίθεση με τον πυρήνα των αξιών της πολιτικής μας».

«Ταυτόχρονα, όμως, αδυνατώ να σκεφτώ οποιαδήποτε αξιόπιστη εναλλακτική. Γι' αυτό και παραιτούμαι», συμπληρώνει, αιτιολογώντας την απόφασή της αυτή, την οποία και χαρακτηρίζει «πολύ δύσκολη και πολιτικά και προσωπικά» αλλά και... «αναγκαία», ταυτόχρονα.

Και η  Β. Κατριβάνου καταλήγει: «...τη στιγμή ακριβώς που παραιτούμαι νιώθω ότι πρέπει, επειγόντως, να βρούμε συλλογικά τους τρόπους να κάνουμε πράξη την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη και την ανθρωπιά έναν βίο αξιοβίωτο».

Από το προσωπικό της fb.

Ολόκληρη η επιστολή της Βασιλικής Κατριβάνου

«Aποφάσισα, απόψε, έπειτα από πολλή σκέψη, να παραιτηθώ από βουλευτής. Είναι μια απόφαση πολύ δύσκολη, πολιτικά και προσωπικά, αλλά και αναγκαία για μένα. Υπάρχουν φορές που όσο κι αν προσπαθείς να εξορθολογίσεις κάτι δεν μπορείς να το κάνεις. Είναι σημαντικό, πιστεύω, να ξέρουμε μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε, ώστε να κρατήσουμε μέσα μας την ελπίδα και την αίσθηση ότι ζούμε τη ζωή όπως της αξίζει, ακόμα και μέσα στην ήττα.

Από τον Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα νιώθω, κάθε μέρα, να επιβεβαιώνεται η ύπαρξη μιας συνεχούς επιτροπείας, που κάνει ασφυκτικά τα περιθώρια άσκησης πολιτικής, που ακυρώνει ουσιαστικά τη δυνατότητα να αλλάξει η ζωή μας.

Εφαρμόζουμε μέτρα και πολιτικές που έρχονται σε αντίθεση με τον πυρήνα των αξιών και της πολιτικής μας• ταυτόχρονα, όμως, αδυνατώ να σκεφτώ οποιαδήποτε αξιόπιστη εναλλακτική. Γι’ αυτό και παραιτούμαι. Είναι, για μένα, ένα βαθύ πολιτικό και υπαρξιακό αδιέξοδο, για το τι κάνουμε (και ξέρω ότι το ζουν βασανιστικά πολλές και πολλοί από τον κόσμο της Αριστεράς, αλλά και ευρύτερα, ανεξάρτητα από τη στάση που επιλέγει τελικά ο καθένας), και δεν θεωρώ ότι κάποιος αυτή τη στιγμή έχει τη λύση. Φυσικά, το βαθύ αυτό αδιέξοδο δεν λύνεται μιλώντας για «προδότες» και «προδοσία» αντίθετα, ένας τέτοιος λόγος όχι μόνο συσκοτίζει τα πράγματα, αλλά μας βυθίζει ακόμα πιο βαθιά στο τέλμα.

Αισθάνομαι μεγάλη αγάπη και ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους, τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, μέσα και έξω από τον Σύριζα, με τους οποίους βρεθήκαμε και συμπορευτήκαμε μαζί. Θέλω να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Θα κάνω μια ξεχωριστή, ονομαστική αναφορά στους άμεσους συνεργάτες μου, μετά τον Ιούνιο του 2012, είτε συνεχίσαμε μαζί είτε αποχώρησαν κάποια στιγμή: την Ειρήνη Βλάχου, τον Δημήτρη Ιωάννου, την Κατερίνα Κνήτου, τον Δημοσθένη Παπαδάτο-Αναγνωστόπουλο, την Κλειώ Παπαπαντολέων, την Ελένη Σπαθανά, τον Σπύρο Τσουκαλά, τον Γιάννη Χατζηδημητράκη. Πολύ μεγάλο μέρος όσων έκανα οφείλεται σε όλους και όλες εσάς που βρεθήκαμε μαζί, στη συλλογική προσπάθεια, τα οράματα και τις σχέσεις μας.

Ευχαριστώ, θερμά, ακόμα όλους όσους και όσες με εμπιστεύτηκαν και με ψήφισαν.

Τελειώνοντας θέλω να πω (πέρα από το ότι αναλαμβάνω, προσωπικά και πολιτικά, την ευθύνη για ό,τι έκανα και δεν έκανα και δεν μου φταίνε κάποιοι «άλλοι») ότι τη στιγμή ακριβώς που παραιτούμαι νιώθω ότι πρέπει, επειγόντως, να βρούμε συλλογικά τους τρόπους να κάνουμε πράξη την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη και την ανθρωπιά έναν βίο αξιοβίωτο».