«Πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι κάθε απόπειρα να αγνοηθεί η λαϊκή κυριαρχία αποτελεί για την Ευρώπη τεράστιο "πολιτικό κίνδυνο" που υπονομεύει τη συνοχή της».
«Να δείξουμε λοιπόν προς πάσα κατεύθυνση πως η ετυμηγορία της 25ης Ιανουαρίου δεν είναι δυνατόν να παρακαμφθεί»,  τόνισε ο Γιάννης Μηλιός στην ομιλία του στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ.

Ολόκληρη η ομιλία του έγκριτού οικονομολόγου είναι η παρακάτω:


«Να επιμείνουμε στη στρατηγική μας!

Το Μέγαρο Μαξίμου εξέδωσε στις 22/5/2015, ένα non-paper στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Κομβικό σημείο για τη συμφωνία είναι η αποκατάσταση του ζητήματος της ρευστότητας. Η κυβέρνηση απορρίπτει τα σενάρια περί παράτασης του τρέχοντος προγράμματος». Πολύ ορθή τοποθέτηση.

Διερωτώμαι όμως: Γιατί δεν ήταν αυτή η γραμμή διαπραγμάτευσης στις 20/2; Όταν:
1) δεν απαιτήθηκε η αποκατάσταση της ρευστότητας ως όρος για την υπογραφή της οποιασδήποτε συμφωνίας,

2) υπογράφηκε η παράταση του ισχύοντος προγράμματος!

Χάθηκε πολύτιμος χρόνος, εξαντλήθηκαν εθνικοί πόροι προς όφελος των δανειστών, δεν εκμεταλλευτήκαμε τη συγκυρία όταν ο κόσμος ήταν στο δρόμο.

Αμέσως μετά τη Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, με τους συντρόφους Λαπατσιώρα και Σωτηρόπουλο είχαμε ασκήσει εποικοδομητική κριτική, επισημαίνοντας με ήπιο τρόπο τις δύο αυτές αδυναμίες και λέγοντας ότι παρότι η Συμφωνία έχει τα εξωτερικά στοιχεία μια «ανακωχής», εντούτοις ήταν «βήμα σε ολισθηρό έδαφος». Εισπράξαμε σχόλια στους διαδρόμους και διαρροές στον μαφιόζικο και τον μνημονιακό τύπο περί «προσωπικών πικριών».

Δεν αμφιβάλλω ότι πάντα υπάρχει χώρος για μία νέα Αυριανή, για έναν νέο Αυριανισμό. Όχι όμως στον ΣΥΡΙΖΑ, σύντροφοι και συντρόφισσες! Διότι η εκφυλιστική αυτή κατάσταση πλήττει δυστυχώς όλο και περισσότερα μέλη του κόμματος που ασκούν εποικοδομητική κριτική σε όψεις της κυβερνητικής πολιτικής. Και πέραν τούτου: Τι νέα ήθη είναι αυτά, να δέχονται αήθεις και ενίοτε σεξιστικές επιθέσεις στα κανάλια μέλη του κόμματός μας, και παρόντεςεκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ να σιωπούν;

Η κριτική και ο διάλογος ήταν πάντα η κινητήρια δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, η μέθοδος που μας επέτρεπε να αφουγκραζόμαστε και να υποστηρίζουμε την κίνηση των μαζών, τα συμφέροντα της πλειοψηφίας.

Όταν διαπραγματευόμαστε, κοντράρουμε, συγκρουόμαστε με την άλλη πλευρά. Όταν το κόμμα απαιτεί «καμία υποχώρηση από πρόγραμμά μας» ενισχύει, βοηθάει την αποτελεσματικότητα της διαπραγμάτευσης, ενισχύει τις «κόκκινες γραμμές». Να δείξουμε λοιπόν προς πάσα κατεύθυνση πως η ετυμηγορία της 25ης Ιανουαρίου δεν είναι δυνατόν να παρακαμφθεί. Πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι κάθε απόπειρα να αγνοηθεί η λαϊκή κυριαρχία αποτελεί για την Ευρώπη τεράστιο «πολιτικό κίνδυνο» που υπονομεύει τη συνοχή της.

Έστω και τώρα ας ξεπεράσουμε τις παθογένειες.

Απαιτείται να δώσουμε και πάλι καθοριστικό ρόλο στο Κόμμα, στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αναγκαίο να υπερβούμε τις συχνά παραπλανητικές διαχωριστικές γραμμές των τάσεων του παρελθόντος, να κοιτάξουμε την ουσία, τις πολιτικές θέσεις στη συγκυρία, την πολιτική στρατηγική. Είναι αναγκαίο να συνενωθεί η οριζόντια γραμμή όσων υπερασπίζονται την Αριστερά, τις συνεδριακές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Να αξιοποιήσουμε τις επεξεργασίες του κόμματος που αγνοήθηκαν.

Ας έρθω λοιπόν στο τελικό «δια ταύτα»: Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπογράψουμε μια συμφωνία που θα μας υποχρεώσει απλώς σε μια διαχείριση της σημερινής άθλιας κατάστασης που δημιούργησαν τα Μνημόνια. Που θα «αναβάλλει» διαρκώς την υλοποίηση του προγράμματός μας μέχρι να εξαντληθεί η κοινωνία, αλλά και εμείς. Δεν αρκεί το «όχι άλλες περικοπές». Απαιτείται να ξεκινήσει άμεσα το πρόγραμμα μετασχηματισμού που θα αντιπαρατεθεί στον κύριο αντίπαλό μας, την ολιγαρχία, το μεγάλο κεφάλαιο. Να απεμπλακούμε λοιπόν από τον εκβιασμό που μας ασκεί η εμπροσθοφυλακή τους, οι «θεσμοί».

Η εναλλακτική λύση περνάει μέσα από την καθυστέρηση πληρωμών μέχρις ότου η άλλη πλευρά σεβαστεί τη λαϊκή βούληση της 25/1.

. Καθυστέρηση πληρωμών προς τους δανειστές μέχρις ότου υπάρξει εξασφάλιση της αναγκαίας για την κοινωνική μας πολιτική χρηματοδότηση.

. Εντός της Ζώνης του Ευρώ, μια που η «νομισματική» υποτίμηση της αγοραστικής δύναμης και του βιοτικού επιπέδου της κοινωνικής πλειοψηφίας είναι εξίσου ανεπιθύμητη με την «εσωτερική υποτίμηση».

Αν η καθυστέρηση πληρωμών θεωρηθεί default (που σημαίνει χρεοστάσιο, όχι χρεοκοπία, τα κράτη δεν χρεοκοπούν!), τι επίπτωση θα έχει;

α) Αύξηση των spread, που όμως δεν θα πλήξει τη χώρα διότι το ελληνικό δημόσιο είναι εκτός αγορών.

β) Το ΔΝΤ θα αποχωρήσει από το «Πρόγραμμα» και θα αρχίσει η διαδικασία αναδιάρθρωσης του χρέους.

. Βασικό ζητούμενο για μας είναι η «αντίστροφη αναδιανομή», που σημαίνει πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης, μεταφορά των βαρών στους «έχοντες», ένα «μνημόνιο για το μεγάλο κεφάλαιο», που θα αποφέρει τα χρηματοδοτικά μέσα για την κοινωνική πολιτική που επαγγελλόμαστε.

. Τέλος πρέπει να ξαναφέρουμε στην ημερήσια διάταξη τη θέση μας για απομείωση του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Δεν υπάρχει χρόνος για να επιχειρηματολογήσω. Σας θυμίζω απλώς ότι το ζήτημα είναι πολιτικό όχι τεχνικό, όπως άλλωστε υποστηρίξαμε διεξοδικά με τους σ. Λαπατσιώρα και Σωτηρόπουλο ήδη τον Νοέμβριο 2014».