Ελένη Πολυδώρου: Σώζοντας παιδικές ζωές στην Ινδία!

Επιστολή της Ελληνίδας «Γιατρού Χωρίς Σύνορα»,  από τη μακρινή  Νταρμπχάνγκα, μία πόλη του κρατιδίου Μπιχάρ                                                   Νταρμπχάνγκα, Μάιος 2015                                                            Το όνομά μου είναι Ελένη Πολυδώρου και είμαι παιδίατρος. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή διάβαζα το περιοδικό των Γιατρών Χωρίς Σύνορα που έφτανε στο σπίτι μας γιατί οι γονείς μου είναι δωρητές και ήθελα να γίνω κι εγώ Γιατρός Χωρίς Σύνορα. Και, μιας και το ήθελα πολύ, έγινα. Αυτή τη στιγμή σας γράφω από την Νταρμπχάνγκα, μία πόλη του Μπιχάρ, ενός από τα 29 κρατίδια της Ινδίας. Το Μπιχάρ είναι ένα από τα πιο πυκνοκατοικημένα και φτωχά κρατίδια, με πολύ υψηλό ποσοστό υποσιτισμού. Μόνο στο Μπιχάρ ζουν 600.000 υποσιτισμένα παιδιά ενώ σε όλη την Ινδία 8 εκατομμύρια, όσο σχεδόν ο πληθυσμός της χώρας μας. Δουλεύω στη μονάδα εντατικής θεραπείας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα για υποσιτισμένα παιδιά, που βρίσκεται δίπλα στο μεγαλύτερο δημόσιο νοσοκομείο της πόλης. Εκεί νοσηλεύουμε παιδιά που υποφέρουν από υποσιτισμό και τα οποία παρουσιάζουν πολύ σοβαρές επιπλοκές. Χθες, για παράδειγμα, κάναμε εισαγωγή ένα κοριτσάκι 4 χρόνων, το οποίο περπατούσε με δυσκολία από την αδυναμία. Η μητέρα του ήταν επίσης υποσιτισμένη ενώ ο πατέρας και τα δύο αδερφάκια του, που ήταν αγοράκια, ήταν απόλυτα υγιείς. Η μικρούλα ευτυχώς ανταποκρίθηκε στη θεραπεία που της παρείχαμε και σε λίγο καιρό θα γίνει καλά. Ήδη μας ζήτησε μία μπανάνα. Θυμάμαι και τον μικρούλη Καϊλάς, 3 χρόνων, ο οποίος χαμογελά μαζί μου στη φωτογραφία. Ο Καϊλάς για δύο μήνες έχανε βάρος και είχε πολύ υψηλό πυρετό. Οι γονείς του τον είχαν πάει σε διάφορους γιατρούς αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τελικά τον έφεραν στην κλινική των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, διαγνώσαμε ότι είχε κάλα-αζάρ. Mόλις του δώσαμε την κατάλληλη θεραπεία ο πυρετός εξαφανίστηκε και άρχισε να παίρνει βάρος. Ο πατέρας του, όποτε περνάει από τη μονάδα, μας ευχαριστεί ξανά και ξανά, λέγοντάς μας ότι είχε πιστέψει ότι το παιδί του ήταν χαμένο. Και ίσως να ήταν… Σε λίγο καιρό η αποστολή μου τελειώνει και θα επιστρέψω στο σπίτι μου, στην Ελλάδα. Οι αποσκευές μου θα είναι γεμάτες από χαρές και από αγωνίες. Από παιδιά που κρατήσαμε στη ζωή, από γονείς γεμάτους αγωνία, από συναδέλφους που με λίγα μέσα προσπαθούν και κάνουν πολλά. Κάθε φορά που θα αναρωτιέμαι μήπως η δουλειά των Γιατρών Χωρίς Σύνορα είναι σταγόνα στον ωκεανό, θα σκέφτομαι ότι ένα παιδί δεν είναι σταγόνα στον ωκεανό, είναι ολόκληρος ο ωκεανός. Αυτή την απόσταση σας καλώ να τη διανύσουμε μαζί. Μαζί να σώσουμε περισσότερους ανθρώπους. Σας ευχαριστώ μέσα απ’ την καρδιά μου Ελένη Πολυδώρου Παιδίατρος σε αποστολή με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα Κάνε τώρα μια δωρεά >